Η κομμουνιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου

Το «πολυτεχνείο» δεν είναι μύθος. Το «πολυτεχνείο» πράγματι έγινε. Δεν είναι μύθος ότι κάποιοι αλητάμπουρες, αντικοινωνικά στοιχεία που μισούσαν το αστικό Κράτος και ποθούσαν την εξαφάνιση του μέσα στις φλόγες, οχυρώθηκαν μέσα στα κάγκελα του πολυτάλανου ιδρύματος και γρύλιζαν για εξέγερση και ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας. Ναι, νόμιμη νομιμότατη, μη με κοιτάτε απορημένα και ας ειπωθεί επιτέλους το αυτονόητο. Όπως σταθερά και απαρασάλευτα δέχεται η συνταγματική και πολιτειακή θεωρία, η Επανάσταση που επικρατεί δημιουργεί Δίκαιο. Το στρατιωτικό κίνημα της 21^ης Απριλίου 1967 δεν ξεκίνησε βέβαια από τον «λαό», αν ως λαό θεωρήσουμε ανοργάνωτους άοπλους πολίτες που αυτοσχεδιάζουν χωρίς καθοδήγηση.

Η 21^η Απριλίου εκπορεύθηκε από τον ένοπλα συντεταγμένο Λαό, τις δοξασμένες ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, τον πολεμικό ανθό του Γένους, το υγιέστερο και πιο ρωμαλέο τμήμα του Έθνους. Τους προμάχους της Πατρίδας που είχαν αναπτύξει απόλυτη ανοσία απέναντι στην κομμουνιστική πανώλη∙ τα πιο γερά αντισώματα απέναντι στην προπαγάνδα των εαμοσλάβων χασάπηδων. Δεν ήταν ελίτ του Κολωνακίου οι στρατιώτες και αξιωματικοί που έκαναν τον Απρίλη, λαϊκά επαρχιωτόπαιδα και παιδιά μικροαστών ήταν που σιχάθηκαν τη σαπίλα της ψευτοδημοκρατίας.

Το κίνημα του Απρίλη επικράτησε άμεσα και χωρίς καμία αντίσταση σε ολόκληρη τη χώρα. Ορκίστηκε ως εθνική κυβέρνηση  από τον Βασιλέα των Ελλήνων με πρώτο πρωθυπουργό τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια. Η ζωή συνέχισε να κυλάει όπως ακριβώς και πριν, με τη μόνη διαφορά ότι οι πολιτικοί πήγαν σπίτι τους να απολαύσουν τα φαγητά τους, τα κρασιά τους και τα βιβλία τους. Τα δικαστήρια και η δημόσια διοίκηση συνέχισαν κανονικά να λειτουργούν και να εφαρμόζουν τους νόμους και τα διατάγματα της εθνικής κυβέρνησης, πολλά από τα οποία είναι ακόμα σε ισχύ. Η Εκκλησία, ο Στρατός, η πνευματική ηγεσία του Τόπου, όλοι οι φορείς κύρους που έχουν χρέος να παιδαγωγούν και να οδηγούν τους Έλληνες, συνεργάστηκαν με το καθεστώς για το καλό του συνόλου.

Στο εξωτερικό, όλα τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί αναγνώρισαν την 21^η Απριλίου. Κανένα δεν διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις του με την Ελλάδα, ούτε φυσικά οι αιμοσταγείς κόκκινες δικτατορίες της Σοβιετικής Ευρώπης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν τη στήριξη τους. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με τις πολιτικές επιλογές της δικτατορίας, όπως την κατάργηση του Θρόνου, όμως το γεγονός της καθολικής αποδοχής της, σε εξωτερικό και εσωτερικό, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Δεν υπήρχε καν το «τυραννικό» καθεστώς της 21^ης Απριλίου όταν έγιναν τα κομμουνιστικά έκτροπα του Πολυτεχνείου. Η εξουσία είχε παραδοθεί από τις 8 Οκτωβρίου στην πολιτική κυβέρνηση του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, που με τη σπάνια ικανότητα του θα οδηγούσε τη χώρα σε ένα νέο δημοκρατικό καθεστώς, γνήσια φιλελεύθερο και χωρίς τις δουλείες του παρελθόντος. Οι εκλογές είχαν προγραμματιστεί για τις αρχές Φεβρουαρίου 1974. Ήταν η τελευταία ευκαιρία για να δράσουν όσοι επιβουλεύονταν το αστικό καθεστώς, μετά δεν θα είχαν κανένα πρόσχημα. Και το έκαναν. Και παρέσυραν δυστυχώς στη φωτιά της εξέγερσης τους μικρά τμήματα του λαού μας, που πάντα εντυπωσιάζεται από το θέαμα της αυτοπυρπόλησης του. Οι δυνάμεις της Τάξης συνέτριψαν την κομμουνιστική εξέγερση όπως είχαν καθήκον. Ο Στρατός και οι μονάδες αρμάτων λειτούργησαν επαγγελματικά και ψύχραιμα, παλεύοντας να μη χύσουν έστω μια σταγόνα αίματος από τους κουφιοκέφαλους που είχαν ταμπουρωθεί και ονειρεύονταν τον Τέταρτο Γύρο. Δυστυχώς κάποιοι ένστολοι δεν διέθεταν το ατσάλινο νεύρο του Έλληνα οπλίτη. Υπήρξαν κάπου 20 θύματα στη γύρω περιοχή της ανταρσίας, κανείς όμως φοιτητής δεν θανατώθηκε μέσα στο ίδρυμα.

Ακολούθησε η χούντα του Νοέμβρη, η χούντα Ιωαννίδη, που τα σκάτωσε προσπαθώντας να ρίξει τον κομμουνιστή παπά της Κύπρου και έφερε τους μογγόλους στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο του Ελληνισμού. Την καταστροφή την συνέχισαν και την έκαναν πιο μεγάλη και ανεπανόρθωτη οι δημοκράτες πολιτικοί που διαδέχτηκαν τον Ιωαννίδη, ιδίως ο χωριάτης με τα χοντρά φρύδια που μας έμαθε ότι «η Κύπρος κείται μακράν».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η λοίμωξη της «μαιταπωλήτεφσυς» προσέβαλε σχεδόν κάθε υγιές κύτταρο του Έθνους. Μια εθνική εορτή μίσους καθιερώθηκε, εορτή κομμουνιστική που εορτάζει την εμφύλια σύγκρουση με σκοπό την κατάργηση του αστικού Κράτους που παρά τις  αδυναμίες του ανέβαζε κάθε μέρα το βιοτικό επίπεδο των πολιτών του και κρατούσε γερά την Ελλάδα έξω από το Σιδερένιο Πέτασμα. Οι άρπαγες, οι ύαινες, τα τρωκτικά, όλοι αυτοί που μας οδήγησαν στην χρεωκοπία ονομάστηκαν «δημοκρατία». Όμως κανένας δεν ξεφεύγει από τους ατσάλινους τροχούς της ιστορίας. Η μέρα που το καμουφλαρισμένο μίσος των ψευτοδημοκρατών και η διχόνοια τους θα πεταχτεί στα σκουπίδια της Ιστορίας, πλησιάζει. Τα σημάδια φτάνουν από παντού, προσδεθείτε γερά.