Υπάρχουν στιγμές που πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και να έχει απόλυτη συναίσθηση της πύκνωσης του πολιτικού χρόνου και επομένως της ροής συμβάντων και γεγονότων.

Η αίσθηση του επείγοντος αφορά πρωτίστως τις δράσεις που θα πρέπει να αναληφθούν για τη νέα γενιά. Ο κόσμος τρέχει κι ο χειρότερος τρόπος διαχείρισης αυτής της συνθήκης είναι η αδράνεια και η βολικότητα του οικείου και του γνωστού.

Η ελληνική και πολύ περισσότερο, η παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία πρέπει να τοποθετηθεί με ειλικρίνεια και ευθύνη, ώστε να γίνει ξανά ο κινητήριος μοχλός, που θα οδηγήσει τις εξελίξεις.

Tο πρώτο πράγμα, λοιπόν που οφείλει να απαντήσει κάθε συζήτηση για το μέλλον της νέας γενιάς στην Ελλάδα, είναι η ξεκάθαρη τοποθέτηση έναντι αυτού που μέχρι πριν λίγο θεωρούσαμε ως αυτονόητο. Αναφέρομαι στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Έχει η Ελλάδα μέλλον στην Ευρώπη; Σε ποια Ευρώπη μπορεί να έχει μέλλον; Σε μια Ευρώπη που οι εκάστοτε σωβινιστικές δυνάμεις βαφτίζονται επαναστατικές και απελευθερωτικές; Υπάρχουν περιθώρια για εναλλακτικές συμμαχίες μέσα στο παγκόσμιο σύστημα;

Οφείλουμε να κατανοήσουμε την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού ώστε να τον αντικρούσουμε. Διότι πλέον έχει να κάνει με τον σκεπτικισμό απέναντι σε μια Ευρώπη, η οποία εμφανίζεται και είναι πολύ πιο διαφορετική από την Ευρώπη, που οραματίστηκαν οι πρώτοι αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Το προοδευτικό διακύβευμα πλέον δεν είναι γενικά η Ευρώπη. Το προοδευτικό διακύβευμα είναι ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία αυτής της Ευρώπης. Το αν θα υπερασπίζεται τον πολιτισμό της και την ανθρωπιά της ή αν θα τα θυσιάζει όλα στο βωμό των επιτοκίων, που τελικά οδηγούν στον εκάστοτε Φάρατζ, Γκρίλο ή Λεπέν. Η Ευρώπη έχει περιεχόμενο και νόημα ως κοινότητα αξιών και πρέπει να δούμε με ποιον τρόπο αυτές οι αξίες υπηρετούνται σήμερα. Θεμέλιο της ευρωπαϊκής ιδέας είναι η ειρηνική συμβίωση και όχι η αναγκαστική συμβίωση του χρεωκοπημένου ευρωπαϊκού Νότου με τον Βορρά, προς τον οποίο μεταφέρθηκαν, ομως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, πλεονάσματα του νότου.

Σαφές προοδευτικό αίτημα είναι, μέρος των πλεονασμάτων αυτών, να επιστρέψουν στο νότο. Κι αυτό το προοδευτικό αίτημα ενσαρκώνεται με τον πιο καθαρό τρόπο, στην ανάγκη για μια οριστική λύση στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους.

Εδώ και τώρα. Χωρίς άλλες καθυστερήσεις και τεχνικές εμπλοκές.

Το δεύτερο μεγάλο θέμα που θέλω να ανοίξω αφορά την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Σήμερα ένα μεγάλο τμήμα μεσαίων στρωμάτων που στην πολιτική γεωγραφία θεωρούνταν ως «κοινωνικό κέντρο» έχει μείνει πολιτικά και ιδεολογικά ορφανό. Παραδοσιακά εκφράζονταν από το ΠΑΣΟΚ και ως ένα βαθμό από την αριστερά. Μετά την περίοδο Σημίτη αποτέλεσαν ακροατήριο του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας με τη θεωρητική προσέγγιση του «μεσαίου χώρου». Ήταν στην ουσία μια nopolitica προσέγγιση, της τελευταιας γενιάς που πίστεψε στους κομματικούς διορισμούς ακόμα και στο παραπέντε της δημοσιονομικής κατάρρευσης Λοιπόν, αυτός ο κόσμος σήμερα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αισθάνεται προδομένος. Και αισθάνεται έτσι διότι ο κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών προγραμμάτων της Μεταπολίτευσης ήταν η αύξηση της κατανάλωσης. Από τον διορισμό μέχρι την επιδότηση, όλα περιστρέφονταν γύρω από το δικαίωμα σε ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση. Ως προοδευτικός χώρος έχουμε δύο επιλογές. Η να υποκριθούμε πως δεν μάθαμε τίποτα από όσα έγιναν και να συνεχίσουμε να συνδέουμε την «προοδευτικότητα» με την κατανάλωση ή θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:

Η χώρα έχει πρόβλημα παραγωγής. Η παραγωγή και όχι η κατανάλωση είναι αυτή που κάνει τον πλούτο βιώσιμο και αυτόν έχουμε ανάγκη σήμερα. Παραγωγή σημαίνει οτι δεν βολεύομαι, μα αλλάζω νοοτροπίες, αλλάζω ταχύτητες. Δεν υιοθετώ αδιέξοδα μοντέλα που με οδήγησαν στα βράχια. Παραγωγή σημαίνει φαντασία, επινοητικότητα, καινοτομία, σημαίνει κόπος και εργασία. Παραγωγή σημαίνει πως μπορώ και θέλω να προσελκύσω επενδύσεις. Ιστορικά η υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικών ιδεών σχετίζεται αμεςα με την αδυναμία της σοσιαλιστικής παράδοσης να συνδεθεί δημιουργικά με την παραγωγή του πλούτου, που είναι το κύριο ζητούμενο τη στιγμή της κρίσης.

Αυτό είναι το δεύτερο θέμα που πρέπει να μπει στην ατζέντα. Η ουσία του ζητήματος που συζητάμε οφείλει να ειναι πως θα υπάρξει μέλλον για τη νέα γενιά, όταν ο διορισμός στο δημόσιο δεν υφίσταται πλέον ως προοπτική. Τα δύσκολα, λοιπόν, θα είναι διαρκώς μπροστά μας και όποια κι αν είναι η ερώτηση, η σωστή απάντηση είναι η δημιουργικότητα. Είναι δύσκολο έως αδύνατον να βρει ένας νέος στην Ελλάδα μια θέση εργασίας. Όμως δεν είναι ανέφικτο να δημιουργήσει μία για τον εαυτό του.

Κι εκεί είναι που πρέπει να επικεντρωθούμε Υπάρχει, μια Ελλάδα που διεξάγει έναν αόρατο πόλεμο, προκειμένου όχι μόνο να καταφέρει να μείνει όρθια αλλά και να μπολιάσει ξανά μέσα της το κοινωνικό DNA, της αξίας του να πολεμάς και να κερδίζεις με το σπαθί σου. Την αξία του να βασίζεσαι στη δημιουργικότητα, προκειμένου να απαντήσεις στις πελώριες προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος και όχι η Ελλάδα που κουνάει κομματικά σημαιάκια ευελπιστώντας να «βολευτεί», πιστεύοντας πως «τα δύσκολα πέρασαν». Αυτή η Ελλάδα εκφράζεται από ένα σημαντικό τμήμα της νέας γενιάς, που επιμένει να οραματίζεται και να δημιουργεί, που υπομένει ένα σωρό αντιξοότητες αλλά και ταυτόχρονα προσμένει πως θα καταφέρει να κάνει μικρά και μεγάλα καθημερινά θαύματα. Και ενίοτε τα καταφέρνει. Αλλά αυτή η προσωπική προσπάθεια δεν φτάνει Απαιτείται γενναία και συλλογική παραγωγική στοχοπόρευση, προηγμένη τεχνογνωσία και τεχνολογία, ριζική θεσμική εξυγίανση και κυριάρχα ένα εκπαιδευτικό σύστημα προσανατολισμένο σε ουσιαστικές δεξιότητες και όχι σε τυπικά προσόντα.

Εμείς ως σοσιαλδημοκράτες οφείλουμε να βοηθήσουμε πρωτοβουλίες για την άνθηση της ελεύθερης δημιουργικότητας και της καινοτομίας, να δημιουργήσουμε μια νέα κουλτούρα νεανικής επιχειρηματικότητας μέσα σε ένα ανθρώπινο κοινωνικό πλαίσιο. Δεν περιμένω απλά κάποιες κινήσεις από το χώρο μας, που σπασμωδικά και χωρις την έννοια της ευρείας συναίνεσης θα προτείνουν, χωρίς να εφαρμόζουν. Οφείλουμε να διεκδικούμε το μείζον και να παλέψουμε όχι μόνο για τις επόμενες εκλογές αλλά για τις επόμενες γενιές. Αυτή τη σημασία έχει μια πολιτική που θέλει να λέγεται προοδευτική, που θέλει να σηματοδοτεί την αλλαγή σελίδας.

Facebook Comments