“Σε αγαπώ Ceba να το θυμάσαι κορίτσι μου…” η ιστορία ενός σκύλου από παράνομο εκτροφείο

Γεννήθηκα μέσα σε ένα container  ανάμεσα σε ακαθαρσίες και πτώματα σκύλων. Μεγάλωσα μέσα στο σκοτάδι και την βρώμα . Δεν έπαιξα ποτέ σαν κουτάβι, δεν με πήραν ποτέ αγκαλιά, δεν έμαθα τι πάει να πει σπίτι, οικογένεια, φροντίδα, καλό φαγητό και αγάπη. Το μόνο που γνώρισα είναι η πείνα, το κρύο, ο πόνος, ο φόβος και το σκοτάδι. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές γέννησα. Μια μηχανή αναπαραγωγής ήμουν και τίποτα άλλο.

Αυτό είμαι. Μια σκυλίτσα που ο πρέπει να γεννώ 2 φόρες το χρόνο για να πουλανε τα κουτάβια μου. Ποναω παντού.  το σώμα μου είναι γεμάτο πληγές, δεν αντέχω άλλο έχω φτάσει στο τέλος… η αναπαραγωγική μηχανή κλάταρε. Σαν λύτρωση βλέπω το τέλος να πλησιάζει, επιτέλους θα ξεκουραστώ …

Ξάφνου, ένα γυναίκειο χέρι με αρπάζει και με βάζει σ ένα κλουβί μαζί με άλλα επτά σκυλιά. Που με πάνε; Φοβάμαι… Μας φέρανε σε κτηνίατρο! Λέτε να μας λυπηθήκαν τελικά; Έχει έρθει κόσμος και μας κοιτάζει. Ακούω την «κυρία» που μας έφερε να λέει ότι δεν μας χρειάζονται άλλο και μας χαρίζουν. Λέτε να υπάρχει ελπίδα και για εμένα; Ποιος να κοιτάξει όμως εμένα; Είμαι χάλια, μέσα στις πληγές από την ψώρα, δεν έχω δόντια, δεν μπορώ καν να σταθώ στα τέσσερα πόδια μου από την ασιτία… Μπα!  Εγώ δεν έχω ελπίδα καμία.

Ύστερα από μερικές ημέρες, ακούω μια φωνή να λέει: “Ποιο από όλα είναι σε χειρότερη κατάσταση; Αυτό θα πάρω!”. Τότε την είδα για πρώτη φορά! Μία κοπέλα που με κοίταξε στα μάτια και κατάλαβε τον πόνο μου, μία γυναίκα που ένιωσα να με θέλει και να μπορεί να μ αγαπήσει. Επιτέλους βρήκα τον άνθρωπο μου! Ύστερα με σήκωσε στην αγκαλιά της και μου ψιθύρισε στο αυτί μου: “Δεν το πιστεύεις τώρα αλλά θα δεις … θα σου χαρίσω τον ουρανό με τα άστρα, τη γη, τον κόσμο ολόκληρο. Κι αυτούς που σε βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια θα τους κυνηγήσω! Και ξέρεις κάτι;  Δεν θα κερδίσουν αυτοί, αλλά εμείς!”.

Μπορεί ν ακούγεται σαν θαύμα αλλά αυτή η κοπέλα  ό,τι είπε το έκανε. Είκοσι Μαρτίου του 2009. Αυτή είναι η μέρα που αναστήθηκα . Είναι η μέρα που πήγα στο σπίτι μου, είναι η μέρα που μου χάρισαν ξανά το δικαίωμα στη ζωή, στη χαρά και στην αγάπη! Είναι η μέρα που απέκτησα και όνομα. Με λένε Ceba! Πιο μετά, υιοθετήσαμε από το παράνομο εκτροφείο όπου μεγάλωσα ακόμα ένα κοριτσάκι την Manou. Ζήσαμε μαζί 7.5 χρόνια . Δεν με άφησε ποτέ μόνη μου . Ό,τι μου υποσχέθηκε το έκανε. Ξέχασα την παλιά μου ζωή. Έμαθα να χαίρομαι τις βόλτες μου, είδα τον ήλιο, έπαιξα στο γρασίδι “ξάπλωσα” σε κρεβάτι, χουζούρεψα σε καναπέδες, δοκίμασα το καλό φαγητό. Έμαθα τι πάει να πει αγάπη. Πολύ αγάπη. Άπλετη αγάπη. Μαζί με την Μανου και την κοπέλα που άλλαξε την ζωή μου, γίναμε αχώριστες.  “Τα κορίτσια μου!”, μας φώναζε χαϊδευτικά ! Κι εγώ όμως ήμουν πάντα δίπλα της, τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα. Όταν έκλαιγε πήγαινα και έχωνα την μουρίτσα μου στο πρόσωπο της για να της πω πως δεν είναι μόνη, πως τίποτα δεν πρέπει να φοβάται αφού έχει δίπλα της εμένα. Ποσά βράδια κοιμηθήκαμε αγκαλιά αυτή κι εγώ, πόσες μέρες κάναμε ατελείωτες βόλτες στο πάρκο, πόσες φορές μου μιλούσε ανοίγοντάς μου την ψυχή της, κι εγώ την κοίταζα μέσα στα μάτια και καταλάβαινα τα πάντα. “Εδώ είμαι”, της έλεγα , “Έχεις εμένα μην ανησυχείς για τίποτα…” και εκείνη με έσφιγγε στην αγκαλιά της …

Δυστυχώς η υγεία μου δεν αποκαταστήθηκε ποτέ, παρά της επίμονες προσπάθειες της κοπέλας. Το παλέψαμε όσο μπορούσαμε και οι δυο μας αλλά κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν. Κι έτσι, έφτασε κάποτε η μέρα που έπρεπε να “φύγω”… Τις τελευταίες μου ώρες όταν κοιταζόμασταν στα μάτια, εκείνη καταλάβαινε ότι “φεύγω” κι ας έλεγαν οι κτηνίατροι ότι είμαι καλά. Εκείνη γνώριζε το τέλος όταν με αγκάλιασε για τελευταία φορά και μου ψιθύρισε στο αυτί:  “Σε αγαπώ Ceba να το θυμάσαι κορίτσι μου…”. Και μ αυτά της τα λόγια έκλεισε ο κύκλος μας.

Τώρα η κοπέλα έχει μόνο την Μανού. Οι δυο τους συνεχίζουν τις βόλτες τους στο πάρκο και κάθε μέρα με θυμάται και κάθε μέρα ένα δάκρυ κυλαει στα μαγούλα της. Έχει όμως την Μανού να την παρηγορεί και ποιος ξέρει μπορεί αύριο να υπάρξει δίπλα της ακόμη ένας σκύλος από ακόμη ένα παράνομο εκτροφείο…

Υ.Γ. H Ceba διασώθηκε τον Μάρτιο του 2009 από το πρώτο παράνομο εκτροφείο στα Δερβενοχώρια που έκλεισε στην Ελλάδα .

Ευχαριστώ τους κτηνιάτρους : Βασιλική Γιανναράκη, Αρετή Δημητρόπουλου και την κτηνιατρική κλινική του Μιχάλη Φλαράκου  για αγάπη και την φροντίδα στην αγαπημένη μου.