Κατ αρχάς, είμαστε πρωτοπόροι. Εμείς κάναμε την αρχή. Όταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου προτεινε δημοψηφίσματα οι Ευρωπαίοι έκαναν εκλογές ανά τετραετία. Φυσικά κι εμείς υλοποιήσαμε το πρώτο δημοψήφισμα. 5 Ιουλίου του 2015 υπό πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα και βγάλαμε ένα ΌΧΙ από δω ίσα με τη Γερμανία. Βέβαια μετά δεν ξέραμε που να το βάλουμε… Κι έτσι μας μπήκε για τα καλά. Έκτοτε, προσπαθούμε επί ματαίω, όπως οσονούπω κι ο φίλος ο Renzi, να το βγάλουμε.

Μετά μας αντέγραψε πιστά και η Μεγάλη Βρετανία. Όλο το σύστημα του κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υποστηρίζει “Bremain” και οι Άγγλοι παρά την πολύκροτη προεκλογική περίοδο να ψηφίζουν “Brexit”. Η μητέρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας απαρνήθηκε την ευρωπαϊκή ταυτότητά της.

Ύστερα, ήρθε το ξενόφοβο κι επικίνδυνο δημοψήφισμα του Ευρωπαίου ακροδεξιού “δικτατορίσκου” Viktor Orban στην Ουγγαρία που κρίνεται κανονικά άκυρο λόγω χαμηλής συμμετοχής(με ένα “δικτάτορα” βέβαια ποτέ δεν ξέρεις). Ωστόσο, το εν λόγω δημοψήφισμα όφειλε να θορυβήσει γιατί το 40% ενός ευρωπαϊκού λαού τάσσεται με τέτοιου είδους πολιτικές μίσους που δε σταματούν στην κάλπη.

Προ μηνός οι αμερικανικές εκλογές, οποίες δεν αποτελούν δημοψήφισμα αλλά απέκτησαν δημοψηφισματικό και διχαστικό χαρακτήρα. Οι πολίτες βρέθηκαν ανάμεσα στην άκρως “συστημική” επιλογή της Hillary Clinton και την δήθεν “αντισυστημική” επιλογή του Donald Trump. Και φυσικά μόλις κάποιος που παρακολουθεί τις εκλογικές διαδικασίες των τελευταίων ετών και δεν φοράει παρωπίδες έμαθε ότι πριν την ψηφοφορία το Reuters έδινε 90% πιθανότητες νίκης στη Hillary Clinton έμαθε ταυτοχρόνως ότι νικητής των εκλογών θα είναι ο Donald. Και δυστυχώς όχι ο Donald Duck αλλά ο Donald Trump.

Χθες ακολούθησε η γείτονα χώρα. “Una faccia una razza” δε λένε; Ε ακριβώς αυτό. Οι πολίτες ένιωσαν ότι πάνε κόντρα στο πολιτικό κατεστημένο, κι ας έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Κι όποιος νομίζει ότι το ζήτημα εσωτερικό λανθάνει. Το δημοψήφισμα είχε ταυτιστεί με ψήφο εμπιστοσύνης στην έως τώρα πολιτική του πρωθυπουργού. Κι ο Matteo Renzi μάλλον δεν έχασε ούτε από τον Beppe Grillo, ούτε από τον εαυτό του, ούτε από τα προφανή, έχασε μάλλον από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Και έτσι θα γίνουμε η τραγική Ευρώπη των κωμικών. 

Α, και να θυμάστε: Κάθε φορά που ο Σόιμπλε και οι λοιποί φίλοι του λένε τι θα ψήφιζαν θα βγαίνει το εκ διαμέτρου αντίθετο. Δε χρειάζονται δημοσκοπήσεις, exit polls και πολιτικές αναλύσεις, παρά μόνο δηλώσεις με την πρόθεση ψήφου των εκάστοτε “συστημικών”. Τόσο απλά. Γιατί μοναδικό κριτήριο αποτελεί πλέον η “αντισυστημική” ψήφος από όπου κι αν προέρχεται. Το σύστημα πλέον δεν υποκρίνεται καν ότι ακούει την κοινωνία, μία κοινωνία ταλαιπωρημένη και εξίσου επιρρεπή στο λαϊκισμό. “Όχι να ναι κι ό,τι να ναι”.

ΥΓ: Η κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης “βγαίνει” στα δημοψηφίσματα.

Facebook Comments