“Είναι δυνατόν στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου ο νεοφιλελευθερισμός επικρατεί σε μεγάλη κλίμακα, να υπάρξει μια άλλη προοπτική της παγκοσμιοποίησης; Μπορούν να συντονιστούν μια σειρά χώρες που συμμετείχαν στον αποχαιρετισμό του Φιντέλ σε αντινεοφιλελεύθερες πολιτικές για να αλλάξουν τις τύχες της ανθρωπότητας;” αναφέρει σε άρθρο του στην Αυγή ο βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολόκληρο το άρθρο του Ν. Συρμαλένιου:

Αυτές οι σκέψεις μου γεννήθηκαν με αφορμή το ταξίδι μας στην Κούβα, στον τελευταίο αποχαιρετισμό του Φιντέλ Κάστρο, όπου συνοδεύσαμε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Με την ιδιότητα του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ελλάδας – Κούβας μαζί με την αντιπρόεδρο Νίνα Κασιμάτη συμμετείχαμε στην αποστολή, σε μια ιστορική στιγμή για την Κούβα αλλά θεωρώ και γενικότερα σε ένα πλαίσιο αβέβαιου και διαρκώς μεταβαλλόμενου κόσμου.
Ήδη γυρίσαμε στην Ελλάδα, ενώ η κηδεία του μεγάλου νεκρού συντελείται στις 4 Δεκεμβρίου στη δεύτερη μεγάλη πόλη της Κούβας, το Σαντιάγκο, απ όπου ξεκίνησε η νικηφόρα πορεία της επανάστασης. Ο Φιντέλ έφυγε, ο Τσε δολοφονήθηκε, μαζί όμως με πολλούς άλλους έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Ιστορία, άλλαξαν τη μοίρα της χώρας τους και ενέπνευσαν πολλούς λαούς στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους.
Ο αποχαιρετισμός του μεγάλου ηγέτη κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο στην τεράστια πλατεία της επανάστασης στην Αβάνα ήταν πραγματικά ένα συγκλονιστικό γεγονός με συμμετοχή ενός εκατομμυρίου και πλέον λαού και με την παρουσία δεκάδων ηγετών και αντιπροσωπειών από ολόκληρο τον κόσμο.
Ισχυρή παρουσία της Λατινικής Αμερικής με το Εκουαδόρ (Κορέα), τη Βενεζουέλα (Μαδούρο), τη Βολιβία (Μοράλες), τη Νικαράγουα (Ορτέγκα), το Σαλβαδόρ, το Μεξικό, την Αργεντινή, τη Βραζιλία και βεβαίως τις ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη, όπως την Κίνα και τη Ρωσία, αλλά και τη Νότια Αφρική, τη Ναμίμπια, τον Αγιο Δομίνικο, την Αλγερία, το Βιετνάμ, το Κατάρ, αλλά και αντιπροσωπείες -έστω και όχι σε επίπεδο ηγετών- από ευρωπαϊκές χώρες, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, ενώ φυσικά ξεχωριστή ήταν η παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, της μόνης ευρωπαϊκής χώρας που εκπροσωπήθηκε στο ανώτατο δυνατό επίπεδο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην τεράστια σε πλήθος και πάθος συγκέντρωση, απευθύνθηκε με λιτά και μεστά λόγια στον κουβανικό λαό και στον σημερινό ηγέτη του Ραούλ Κάστρο, αποτίοντας φόρο τιμής στον ηγέτη της επανάστασης. Μίλησε για το ανάστημα και το βάρος του μεγάλου ηγέτη, για την έμπνευση που μετέδωσε ο Φιντέλ σε όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου, για τη γνώση των δυσκολιών στον αγώνα των λαών ενάντια στην καταπίεση, για την απάνθρωπη πολιτική του εμπάργκο, για τις νίκες και τις ήττες, για τις σχέσεις Κούβας και Ευρώπης.
Οι ηγέτες των χωρών της Λατινικής Αμερικής, μέσω ασταμάτητων συνθημάτων και επευφημιών, απευθύνθηκαν με βαθύ συναίσθημα και πολιτικό πάθος στον σύντροφο, αδελφό, καθοδηγητή Φιντέλ που συνεχίζοντας την επαναστατική παράδοση του Μπολιβάρ καθόρισε τις τελευταίες δεκαετίες τις εξελίξεις στην ταραγμένη ήπειρο. Η συγκινησιακή ατμόσφαιρα στη μεγάλη πλατεία φορτιζόταν κάθε φορά όταν οι ηγέτες έκλειναν τις ομιλίες τους με αναφορές στη συμβολική αιωνιότητα του Φιντέλ καθώς και στην ευχή για την επανάσταση μέχρι την παντοτινή νίκη “hasta la victoria siempre”!!!
Και πράγματι ήταν πολύ συγκινητικό το μέγα πλήθος με μπροστάρηδες τους βετεράνους αγωνιστές με τα μετάλλια να κραδαίνουν τα σημαιάκια της Κούβας φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του Φιντέλ και της επανάστασης.
Μέσα σ αυτή την ατμόσφαιρα και τη συνάντηση των ηγετών του κόσμου, μου γεννήθηκαν ερωτήματα για την πορεία της ανθρωπότητας υπό το κράτος των εξελίξεων στη δική μας ήπειρο καθώς και του εκλογικού αποτελέσματος στις ΗΠΑ.
Διερωτώμαι λοιπόν. Είναι δυνατόν στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου ο νεοφιλελευθερισμός επικρατεί σε μεγάλη κλίμακα, να υπάρξει μια άλλη προοπτική της παγκοσμιοποίησης; Μπορούν να συντονιστούν μια σειρά χώρες που συμμετείχαν στον αποχαιρετισμό του Φιντέλ σε αντινεοφιλελεύθερες πολιτικές για να αλλάξουν τις τύχες της ανθρωπότητας;
Πώς είναι δυνατόν να υποκλίνονται όλοι στο έργο και επαναστατική πορεία του Φιντέλ και ταυτόχρονα η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση να κρατά καλά και να ενισχύεται; Πώς είναι δυνατόν οι συσχετισμοί να ενισχύονται υπέρ των δυνάμεων της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, υπέρ των ακροδεξιών δυνάμεων, όταν η πλειοψηφία των χωρών αντιτίθεται;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το γεγονός ότι, πέρα από τις διακηρύξεις, υπάρχει η κρατική πολιτική, δηλαδή τα συμφέροντα της κάθε χώρας, που υπερισχύουν σαφώς των εκάστοτε διακηρύξεων. Οι κρατικές πολιτικές υπεράνω των ιδεολογικών κατευθύνσεων.
Ας μην πάμε πολύ πίσω στην ιστορία. Ας δούμε τι έγινε από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και εντεύθεν, όπου αντίπαλα καθεστώτα που πολέμησαν σκληρά, π.χ. Σοβιετική Ένωση – Γερμανία, συνήψαν τακτικές συμφωνίες για δικούς τους εθνικούς λόγους. Κατάταξη της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο με συμφωνία των μεγάλων δυνάμεων.
Η πορεία αυτής καθεαυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ανεξάρτητα από τις αλλεπάλληλες συμφωνίες δεν υπήρξε ποτέ κοινή εξωτερική πολιτική, ούτε βεβαίως και κοινή πολιτική άμυνας. Το προσφυγικό, όπου, παρά τις συμφωνίες κορυφής, οι περισσότερες χώρες αρνούνται να αποδεχθούν τη συμμετοχή τους στην αντιμετώπιση της κρίσης
Η συνάντηση λοιπόν τόσων ηγετών και εκπροσωπήσεων στις εκδηλώσεις για την απώλεια του Φιντέλ αποτελεί απλώς διπλωματική υποχρέωση; Δεν θα το έλεγα, ούτε βεβαίως και το αντίθετο. Υπάρχουν κοινές ιδεολογικές προσεγγίσεις, υπάρχουν κοινές ιστορικές διαδρομές, όπως π.χ. η συμμετοχή της Κούβας στο Κίνημα των Αδεσμεύτων, υπάρχουν όμως και παρουσίες που καθορίζονται από επιδιώξεις επανακαθορισμού της συνολικής πραγματικότητας στον κόσμο.
Κατά συνέπεια επιβεβαιώνεται η διαπίστωση ότι η Ιστορία δεν γράφεται μονομερώς, δεν διαμορφώνεται ευθύγραμμα, αλλά μέσα από τη συνεκτίμηση πολλών παραμέτρων, πολλές φορές και αντιθετικών μεταξύ τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αγώνες των λαών είναι ατελέσφοροι είτε καταδικασμένοι να μένουν στο περιθώριο.
Αντίθετα οι λαοί είναι αυτοί που σε τελευταία ανάλυση καθορίζουν τις εξελίξεις και γράφουν την Ιστορία. Αυτοί διαμορφώνουν τους συσχετισμούς και αυτοί διαλέγουν τους ηγέτες που θέλουν να τους εκπροσωπήσουν. Η επανάσταση του κουβανικού λαού και η διαδρομή του Φιντέλ επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτή την ανάγνωση της Ιστορίας.
Επομένως η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου εάν “είναι εφικτός ένας άλλος κόσμος” δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική στον βαθμό που αποδέχεσαι β ότι οι αγώνες των λαών γράφουν Ιστορία και β) την πολυπλοκότητα και την πολυπαραμετρικότητα της ιστορικής εξέλιξης.

Νίκος Συρμαλένιος, βουλευτής Κυκλάδων ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ελλάδας – Κούβας

Facebook Comments