Ο Αλέξης Σόιμπλε

Αυτά που ζει η Ευρώπη δεν έχουν προηγούμενο στην μεταπολεμική εποχή. Ο Μπαρνιέ, που τον έβαλαν επικεφαλής της διαπραγμάτευσης ακριβώς για να «γκαζώσει» τους Βρετανούς, θέτει χρονοδιάγραμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο για την τάχιστη έξοδό του από την ΕΕ. Στις χώρες της Βαλτικής πολίτες οργανώνονται σε παραστρατιωτικές ομάδες εκπαιδευόμενοι να αντισταθούν στον ρωσικό κίνδυνο. Ο Γκρίλο δύσκολα θα χάσει τις επόμενες ιταλικές εκλογές, ενώ πλησιάζουν και οι ολλανδικές, όπου η άκρα δεξιά έχει το πάνω χέρι. Ο δε Φιγιόν δείχνει αποφασισμένος να επιμείνει στη φιλορωσική του στάση εφόσον προεδρεύσει, την ώρα που Τουρκία-ΕΕ βρίσκονται μισό βήμα από την μετωπική – με την Ελλάδα να πληρώνει το μάρμαρο του προσφυγομεταναστευτικού. Το καζάνι δεν βράζει απλά, ταρακουνιέται. Κι εμείς μιλάμε για το 2060 ενώ δεν ξέρουμε ποιος θα μας κυβερνά το 17.

Η επί της ουσίας προσφορά του ESM για το χρέος, στην οποία συμφώνησε το eurogroup, είναι η εξής: Ο μέσος όρος της ωριμότητας των ευρωπαϊκών δανείων προς την Ελλάδα θα αυξηθεί κατά περίπου 4 χρόνια, ενώ ορισμένα άλλα δάνεια θα περάσουν από κυμαινόμενο σε σταθερό επιτόκιο, ούτως ώστε να είναι πιο ασφαλή. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του σχεδίου, αυτό θα μειώσει το χρέος κατά 21,6% επί του ΑΕΠ έως το 2060. Στην πραγματικότητα, όμως, το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ μέχρι το 2022 θα έχει αυξηθεί – ακριβώς λόγω της αλλαγής των επιτοκίων. Ενδεικτικά, το 2030 θα έχει πέσει κατά μόλις 2.5 μονάδες – η citigroup το βρίσκει υπερβολικά αισιόδοξο. Αυτά είναι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που δίνει η Ευρώπη, πριν το ΔΝΤ αποφασίσει αν θα παραμείνει στο πρόγραμμα για να συζητήσει τα μεσοπρόθεσμα. Και δεν είναι για να τα γιορτάζει κανείς κάνοντας λογαριασμό 617 εκατομμύρια σε γαρύφαλλα προς τους συνταξιούχους.

Κι ενώ πανηγυρίζουμε για το 2060, δεν είμαστε σε θέση να κλείσουμε μια ρημάδα αξιολόγηση. Θα σκεφτόταν κανείς, πως ειδικά τώρα, που ο θίασος των τσαρλατάνων αντιμετωπίζει και την επαναφορά στο προσκήνιο της ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη, είναι σημαντικό να μην δίνουμε επιχειρήματα στους επίδοξους κατεδαφιστές της ΟΝΕ. Εκτός, βέβαια, αν η μύχια επιθυμία του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών συμπίπτει με εκείνην του Έλληνα πρωθυπουργού. Αν, δηλαδή, ο ένας ονειρεύεται ένα πιο ευέλικτο και πιο “πριβέ” ευρώ, ενώ ο άλλος, που ποτέ δεν είχε την Ευρώπη στην καρδιά του, δεν δίνει καρφί για τη χώρα και τους πολίτες και ενδιαφέρεται μόνο για την υπονόμευση του επόμενου πρωθυπουργού, που θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιου είδους εθνική καταστροφή. Η ιστορία, άλλωστε, σκοτώνει πολιτικά εκείνον που στα χέρια του σκάει το μεγάλο κακό. Κι ο Αλέξης Σόιμπλε είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει.