Το Eurogroup της περασμένης Δευτέρας αποφάσισε χωρίς προϋποθέσεις να προχωρήσει σε μια μικρή ρύθμιση βραχυπρόθεσμου ελληνικού χρέους και τα… πανηγύρια δίνουν και παίρνουν. Πανηγυρίζουμε γιατί το 2060 το χρέος θα είναι λίγο πάνω από το 100% του ΑΕΠ (όσο ήταν το 2001), ενώ με βάση τον οδικό χάρτη του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012, η χώρα μας θα είχε δημόσιο χρέος 110% του ΑΕΠ το 2022 και κοντά στο 60% το 2030! Ουσιαστικά, δηλαδή με την επική… επιτυχία του πρόσφατου Eurogroup, πανηγυρίζουμε που θα γίνουμε μια χώρα με χαμηλό δημόσιο χρέος κάπου εκεί κοντά στο 2072-2075!!! Γιατί εκεί δυστυχώς μας οδηγεί η διετία 2015-2016 εάν δεν αλλάξει εντυπωσιακά κάτι. Σιγά σιγά θα συνειδητοποιήσουμε ότι μόλις μέσα σε 2 χρόνια μπορούμε να… επιτύχουμε θεμελιώδεις στόχους μετά από 40-45 χρόνια! Αυτοί είμαστε.

Η Ελλάδα είναι άλλωστε η χώρα όπου μπορείς να ζήσεις οποιονδήποτε μύθο μέχρι να καταρριφθεί. Και αυτό συνέβη με μια κυβέρνηση η οποία διατεινόταν την κατάργηση των Μνημονίων και το μονομερές «κούρεμα» του χρέους. Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι το 2012 έγινε η μεγαλύτερη μείωση χρέους στα παγκόσμια χρονικά με «κούρεμα» 125 δισ. ευρώ και μερική αναδιάρθρωσή του με ταυτόχρονη ανάληψη του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του από τα κράτη-δανειστές της Ευρωζώνης.

Το 2014 δεν υπήρχε θέμα βιωσιμότητας του χρέους, ενώ ούτε σήμερα υπάρχει από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι υπό προστασία και δαπανά μόλις το 8,5% του ΑΕΠ σε αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων. Θα χρειαστεί ωστόσο ρύθμιση για τις υποχρεώσεις της χώρας από το 2023 και μετά. Αν δεν είχε ανακοπεί η δυναμική της οικονομίας και δεν είχαμε μπλέξει με το «Βαρουφάκειο πείραμα», θα πετυχαίναμε καλύτερους όρους ΑΕΠ και θα είχε ήδη ρυθμιστεί και το μακροπρόθεσμο χρέος χωρίς να υπάρξει τρίτο μνημόνιο. Εδώ καταρρίπτεται ο μύθος περί βιωσιμότητας του χρέους όπως τον υποστηρίζουν οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι λόγω απροθυμίας αποκρατικοποίησης της οικονομίας, συμβιβάστηκαν με τη μιζέρια και το… κλαψούρισμα σε σχέση με το ζήτημα, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την αύξηση του ΑΕΠ της χώρας. Και όχι μόνο αυτό. Θα αποφεύγαμε και το (μάλλον) αναπόφευκτο τέταρτο μνημόνιο. Έτσι, θα είχαμε γίνει μια κανονική χώρα που θα δανειζόταν από τις αγορές και το 2015 και το 2016. Η μη βιωσιμότητα του χρέους ήρθε και πάλι στο προσκήνιο ως αποτέλεσμα… ανοησίας και ιδεοληπτικών αγκυλώσεων την τελευταία διετία. Δυστυχώς όμως, ο ελληνικός λαός επέλεξε να δοκιμάσει τον… άλλον δρόμο με τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ώστε «να μπει τέλος στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού» (!!!), «να σταματήσουν οι αυτοκτονίες», «να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ», «να αυξηθεί ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ», να… να… να…

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά η αναφορά στο παρελθόν έχει μοναδική αξία για να δούμε που βρίσκεται το πρόβλημα. Το πρόβλημα έγκειται στη συνεχιζόμενη αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει άμεσα, γρήγορα και αποτελεσματικά στην αποκρατικοποίηση της οικονομίας. Δηλαδή, στην πρόκληση ενός ισχυρού και σε κάθε περίπτωση θετικού σοκ μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, ώστε να ενεργοποιηθούν οι επενδύσεις. Η χώρα μας έχει ανάγκη από ιδιωτικές επενδύσεις ύψους 100 δισ. ευρώ έως το 2020 προκειμένου η οικονομία να επιστρέψει στη δυναμική του 2014!!! Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τι ζημιά έχει προκληθεί και πως αυτό το νούμερο είναι σχεδόν αδύνατο να πιαστεί. Εκτός και αν αλλάξει η πολιτική και κυρίως υπάρξουν αποφάσεις που θα πείθουν τις αγορές. Στο σημείο αυτό καταρρίπτεται και ο μύθος της λιτότητας. Κι αυτό γιατί η αποκρατικοποίηση της οικονομίας και η ενεργοποίηση μαζικών ιδιωτικών κεφαλαίων κυρίως από το εξωτερικό οδηγεί στην αποκλιμάκωση της ανεργίας με ταχύτατους ρυθμούς και επιτρέπει την υγιή αύξηση των φορολογικών εσόδων χωρίς νέους εξοντωτικούς φόρους αλλά και την αύξηση των εισοδημάτων μέσω της συνεπακόλουθης αύξησης της παραγωγικότητας. Αλλά, αυτά είναι «ψιλά γράμματα»…

Η διαιώνιση της λιτότητας δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά το αποτέλεσμα της απροθυμίας της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει σε εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση της οικονομίας. Επιπλέον, διαπιστώνεται η απροθυμία μείωσης λειτουργικών δαπανών του Κράτους είτε μέσω βολέματος ημετέρων, είτε μέσω της ανικανότητας διοίκησης και διαχείρισης. Η ζημιά που έχει γίνει σε όλα τα επίπεδα δεν έχει φανεί ακόμη και θα τη βλέπουμε να… ξεδιπλώνεται τις επόμενες δεκαετίες. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, τα δισέγγονά μας θα μπορούν κάπου κοντά στο 2070 να ελπίζουν ότι ζουν σε μια κανονική χώρα… Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε για ιστορικούς λόγους ότι η χώρα το 1987 είχε δημόσιο χρέος κοντά στο 60% του ΑΕΠ (όσο το όριο που προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ από το 1992), ενώ το 1981 παρεδόθη από τη Νέα Δημοκρατία στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δημόσιο χρέος 32%!!!

Επειδή τα πολλά λόγια είναι… φτώχεια, είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, ο σοσιαλισμός και η σοσιαλμανία με τα δανεικά τελείωσαν. Η χώρα χρεοκόπησε γιατί την παρέλυσε το «δηλητήριο» του κρατισμού. Η επιστροφή στη δραχμή θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. Όσο εξακολουθούμε να ζούμε στον… κόσμο μας, προσκολλημένοι στον λαϊκισμό και την πολιτική απάτη, δεν μπορούμε να έχουμε προοπτική. Απαιτείται μια ειλικρινής στάση από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία για να γίνει η χώρα μας ισχυρή και σε κάθε περίπτωση ανεξάρτητη από διεθνείς κηδεμόνες. Για το κακό που μας βρήκε δεν φταίνε οι… κακοί ξένοι που μας δανείζουν. Κυρίως φταίει το γεγονός ότι πιστέψαμε σε λαϊκιστές, ψεύτες και υποκριτές. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και έχει πολλές δυσκολίες. Είναι στο χέρι μας να τις ξεπεράσουμε και να πάψουμε να είμαστε το όνειδος της Ευρώπης και οι κουτοπόνηροι που πάντα σκέφτονται πως θα αποφύγουν τις ευθύνες τους… 

Facebook Comments