Ο Ν. Σταθούλης αποκαλύπτει το δολοφόνο του Ταχτσή, μιλάει για τον Ιόλα και τον «αυριανισμό»

Πήγαμε στο αγαπημένο του μέρος, στο ιστορικό Zonars, δεν έφερε τελικά μαζί την κόρη του Γκόλντι Σταθούλη καθώς έβρεχε, περίμενα τον άνθρωπο που καθόρισε ο Αλέξανδρος Ιόλας και μέσα από εκείνον να γνωρίσω τον ίδιο. Αποκάλυψε τον δολοφόνο του Κώστα Ταχτσή, μίλησε για τον Ιόλα, τον «αυριανισμό» και έδωσε μία κατάθεση ψυχής.

Με αφορμή τη μεγάλη σας αγάπη για την κόρη σας, όπως ο ίδιος τη λέτε, θα ήθελα να σχολιάσετε την πρόταση του δημάρχου Σερρών Πέτρου Αγγελίδη(ζητάει την ευθανασία των αδέσποτων που δεν υιοθετούνται), την αυθαίρετη απόφαση της εισαγγελίας Φλώρινας(κρίνει ως ιδιοκτήτη όποιον πολίτη σιτίζει, ποτίζει, χαϊδεύει ένα αδέσποτο ζώο) και την… «παραίνεση» της εισαγγελίας Τρίπολης(να ασχοληθούν οι πολίτες με τους ανθρώπους γιατί τους έπρηξαν με τα ζώα) όπως επίσης τη συνολική αντιμετώπιση της πολιτείας(βλ. δημοτικά κυνοκομεία-κολαστήρια).

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε τα ζώα γιατί δεν αγαπάμε τους ανθρώπους. Είμαστε απάνθρωποι. Δεν είναι μόνο η Φλώρινα, δεν είναι μόνο οι Σέρρες, δεν είναι μόνο όλοι αυτοί οι δήμαρχοι, οι οποίοι έχουν αυτή τη νοοτροπία απέναντι στα ζώα, φαντάζομαι ότι η ίδια νοοτροπία επικρατεί στην οικογένειά τους και στα παιδιά τους. Χρειάζεται μεγαλοσύνη, ιδιαίτερα ψήγματα ευαισθησίας και τρυφερότητας απέναντι στον εαυτό σου πρώτα και απέναντι στον καθρέφτη σου.
Το σημαντικό για να λέγεσαι άνθρωπος  είναι να κοιτάζεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη και να μην τσακίζεται ο καθρέφτης. Δες τι γίνεται στην Κρήτη. Δεν υπάρχει πιο απάνθρωπος  λαός από τους κρητικούς που τα κρεμάνε στα δέντρα, τα σκοτώνουν, τα δένουν πίσω από το αυτοκίνητα. Είναι τραγικό στην Ελλάδα να είμαστε στον 21^ο αιώνα και να συμπεριφερόμαστε έτσι στα ζώα. Όχι, πρώτα θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Τα ζώα είναι τόσο άκακα. Δεν σου ζητάνε τίποτα και σου δίνουν τα πάντα. Αφήνουν την αύρα τους για να τους κάνεις κακό. Πόσο παλιάνθρωπος πρέπει να είσαι για να μην αγαπάς τα ζώα; Δεν ξέρω.

Ο Αχιλλέας Μπέος εξελέγη με προεκλογική εξαγγελία ότι θα καθαρίσει την πόλη από τα αδέσποτα. 

Ε… Τι περιμένετε από ένα Μπέο να κάνει, να πει; Είναι φυσικό. Και η Ελλάδα…. έβγαλε και πουλούσε 400.000 φύλλα η Αυριανή. Δεν είναι τυχαίο. Και η χούντα, η εφταετία κράτησε εφτά χρόνια. Αδιανόητο. Και μετά πήρανε οι περισσότεροι αντιστασιακή σύνταξη. Τραγικό. Είμαστε η μόνη χώρα η οποία δεν υπάρχει στην ιστορία του πολιτισμού των λαών, λαός 400 χρόνια σκλαβωμένος. Είμαστε η μόνη χώρα, ο μόνος πολιτισμός που ήμασταν 400 χρόνια σκλαβωμένοι. Γι’ αυτό και λέμε σήμερα ότι ο Έλληνας είναι ένας Τούρκος που θέλει να γίνει Ιταλός. Κοιτάξτε, δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε η τραγωδία σε αυτό τον τόπο και δε γεννήθηκε αλλού.

Όλα αρχίζουν και καταλήγουν στο αίμα. Πάρτε την αρχαία τραγωδία, πάρτε την Αντιγόνη, είμαστε μια ιστορία οικογενειακή. Και όλα αυτά τα ωραιοποιά σύμβολα, ο βασιλικός, το δεντρολίβανο και αυτό το φως του Αιγαίου που λέμε, όλα αρχίζουν και καταλήγουν σε πόνο, σε έγκλημα, σε τρόμο. Όλα είναι βουτηγμένα στο αίμα. Δυστυχώς. Για να φτάσει ένας νομπελίστας ποιητής και να γράψει ότι όπου και να κυκλοφορήσω, όπου και να κοιτάξω η Ελλάδα με πληγώνει, είναι μια πληγή, είναι κατάρα, είναι η ευλογία μας, είναι η κατάρα μας, το έγκλημά μας, η ιστορία μας. Αυτό είμαστε.

Αναφέρατε την Αυριανή. Η Αυριανή, τυπικά τουλάχιστον, έχει κλείσει. Πιστεύετε ότι η νοοτροπία της όμως επιβιώνει;

Βέβαια. Ο «αυριανισμός» δεν είναι μια εφημερίδα, είναι μια νοοτροπία. «Αυριανισμός» ήταν αυτό το bullying που υπέστη το παιδί, το οποίο αυτοκτόνησε, ο Βαγγέλης ο Γιακουμάκης. «Αυριανισμός» είναι σήμερα όλο αυτό  το bullying που έχουν υποστεί όλα τα παιδιά τα οποία είναι «gay». Όταν διαφέρεις από τη μάζα το έχεις πληρώσει ακριβά. Όλα πληρώνονται σε αυτό τον τόπο πολύ ακριβά. Πρέπει να είσαι μάζα. Ο «αυριανισμός» λοιπόν είναι μια νοοτροπία. Δεν είναι μια εφημερίδα. Ο Κουρής είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος, ένας πανέξυπνος εκδότης, ο οποίος είχε πιάσει τότε επί Παπανδρέου το μήνυμα της εποχής.

Σας θυμίζω, γιατί είστε μικρή και δεν θυμάστε, ότι βγάζανε, ψηφίζανε και βγαίνανε υπουργοί επιπέδου Κουτσόγιωργα και Γιαννόπουλου του Βαγγέλη, ο οποίος έλεγε ότι είναι πολιτισμός τα σκυλάδικα και τα γυάλινα αυτά στη Λεωφόρου Συγγρού, που πήγαιναν και του πετάγανε και τον λούζανε με λουλούδια και του φοράγανε τα σουτιέν τους οι λαϊκές τραγουδίστριες. Και σήμερα αυτό που ζούμε, δυστυχώς. Ζούμε σε ένα απέραντο λαϊκισμό. Ξέρετε δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε οικονομική κρίση, γιατί άπτεται της πνευματικής κρίσης. Δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε. Είμαστε μια χώρα προσωπικοτήτων. Είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που είναι 11 εκατομμύρια προσωπικότητες όλες. Σου λένε ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Είμαστε λοιπόν μια χώρα 11 εκατομμυρίων προσωπικοτήτων, χωρίς να έχουμε καταφέρει να γίνουμε ένα απρόσωπο έθνος. Και αυτό για να το καταλάβουμε θα πρέπει να περάσουν πάρα πολλά χρόνια.

Λοιπόν ο «αυριανισμός» υπήρχε, υπάρχει και αν δεν υπάρξει παιδεία, θα συνεχίσει να υπάρχει. Ορίστε, καταργήσαμε τα αρχαία και έπρεπε να έρθει ένας  Ομπάμα και να αρχίσουμε να ξύνουμε τις τσίμπλες στα μάτια μας. Γιατί έβγαλε ένα λόγω, που για μένα ήτανε μεσαίας στάθμης. Κοιτάξτε, ένας πλανητάρχης, που όλα τα συστήματα ασφαλείας  ήταν επί ποδός και ήθελε να βγάλει μια ομιλία στην Πνύκα. Τι θαύμα! Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη διαφήμιση για τη χώρα, ένας πλανητάρχης με φόντο την Ακρόπολη, να μιλήσει για τη χώρα. Και να κάνει αυτή την ιστορική ομιλία που λέμε με φόντο τον Παρθενώνα. Και δεν του το επιτρέψαμε. Γιατί; Γιατί μια ομάδα αλητήριων βγήκε και είπαν ότι απειλείται η ζωή του Ομπάμα. Αυτοί οι αλητήριοι που καίνε τις κλούβες στα Εξάρχεια. Μα είμαστε φαιδροί. Θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε όλα αυτά τα standards, προκειμένου να βγει ένας πλανητάρχης στην Πνύκα με φόντο τον Παρθενώνα να μιλήσει για την Ελλάδα. Αντιλαμβάνεστε τι ευκαιρία χάσαμε; Αυτός είναι ο «αυριανισμός».

Μπορείτε να μου πείτε ότι θέλετε. Σκέφτηκα να γράψω ερωτήσεις αλλά το θεώρησα μάταιο. Αλλά επειδή δεν είναι κοινότυπη συνέντευξη και επειδή εσείς έχετε να πείτε τόσα πολλά, πραγματικά δεν ξέρω τι να ρωτήσω.

Ναι, ήτανε τέτοια η ζωή μου που γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Θα το πω και ας φανεί πεζό είμαι ένα επίκτητο συνονθύλευμα στιγμάτων (με την καλή έννοια του στίγματος) και όλων αυτών των ωραίων ανθρώπων που με γνώρισαν, που με συντρόφευσαν, που είχα την τιμή να με τιμήσουν με τι φιλία τους. Τι να σας πω ότι τον Γιάννη Τσαρούχη, που φεύγαμε πέντε και πεντέμισι ώρα χαράματα για να πάμε στο Μυστρά ή να πάμε στο Άγιον Όρος; Το Μίνω Αργυράκη που ταξιδέψαμε σχεδόν όλη την Ευρώπη; Που δεν είχε να φάει; Και πηγαίναμε στο σπίτι του Φασιανού για να του κάνει ένα πορτρέτο, του ζήταγε σχέδια; Που με έπαιρνε και με έτρεχε στα πορνοσινεμά για να ευχαριστηθεί; Που εγώ δεν ήθελα καθόλου να πάω να δω πορνοταινίες και με τράβαγε; Τον Ηλία Πετρόπουλο, να μάθω τι σημαίνει καταραμένος; Τον Αλέξη Ακριθάκη να μου πετάει την ηρωίνη στη μούρη και να καταλαβαίνω ότι είναι πιο αθώος και από ένα λουλούδι; Ποιους να πρωτοθυμηθώ τώρα… το Μάνο Χατζηδάκη… δεν ξέρω.

Ο Μάνος ο Χατζηδάκης δεν είχε εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τον Ιόλα;

Ναι βέβαια την είχε εκφράσει, αλλά τότε τον πολεμούσαν και τον Μάνο τον Χατζηδάκη, «Μανωλία» τον έλεγαν. Μέσα από τις σελίδες της Αυριανής. Μάρτυρας ήταν ο Μάνος ο Χατζηδάκης την εποχή του «αυριανισμού». Τον Γιάννη Τσαρούχη «Ναυταλία» τον ανέβαζαν «Ναυταλία» τον κατέβαζαν, λόγω των ναυτών που του άρεσαν, τον Ιόλα. Αυτούς τους τρεις τους ξέσκισαν στην κυριολεξία. Πέρασαν μαρτύρια αυτοί οι άνθρωποι. Και βέβαια όλοι αυτοί σήμερα, που λένε «αχ ο Ιόλας»! 

Στη Ράτκα ήταν κάθε βράδυ και συζητούσαν για τη σεξουαλική ζωή υπέροχων Ελλήνων. Δεν είναι τυχαίο ότι πουλούσε 400.000 φύλλα η Αυριανή. 400.000 φύλλα ημερησίως. Έτσι επικράτησε ο «αυριανισμός», η εποχή του ΠΑΣΟΚ. Όπως και σήμερα. Δεν διαφέρει η σημερινή εποχή από τη σκοτεινή εποχή του «παπανδρεϊσμού». Δε διαφέρει. Ο λύκος κι αν εγέρασε δεν άλλαξε μυαλά. Είναι το ίδιο πράγμα. Το βλέπετε στην καθημερινότητα. Δεν το έχουμε σε καλό ένα καλό λόγο να πούμε. Δεν δίνουμε προτεραιότητα σε μια μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά να περάσει ένα δρόμο, δεν αγαπάμε τους ΑΜΕΑ. Μισούμε τη διαφορετικότητα. Είμαστε η Ελλάδα του ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε. Ωχ αδελφέ. Μας έχουν καταλάβει οι ξένοι. 

Ο Κώστας Ταχτσής, ο οποίος μέσα από τη διαφορετικότητά του και την αυθάδικη ζωή που έκανε, τα είχε πει, ήταν ένας πολύ μεγάλος προφήτης, πανέξυπνος άνθρωπος. Τον είχα γνωρίσει στο μπορντέλο του. Ήταν η ωραιότερη καλλονή που είδα όταν γινόταν γυναίκα. Αλλά τότε αν μάθαιναν ότι ντύνεται γυναίκα δεν θα διάβαζαν ούτε το «Τρίτο Στεφάνι» ούτε το «Η γιαγιά μου η Αθήνα». Το μάθανε μετά ή δεν το μάθανε ποτέ. Ένας Παζολίνι, ο Έλληνας Παζολίνι.

Θα σας αποκαλύψω και ένα μυστικό. Διάλεξε το δολοφόνο του να τον σκοτώσει. Τον γνώρισε στην Τζιά. Έναν μονόχειρα Ρουμάνο. Μάρτυς είναι ο Βασίλης Βασιλικός  και ο Γαβριήλ Πετζίκης ο γιος του Νίκου Γαβριήλ Πετζίκη. Τον γνώρισε στη Τζια και τον έφερε στην Αθήνα και πάνω σε έναν ερωτικό παροξυσμό όταν ήθελε να ανταλλάξουνε παρτενέρ τον σκότωσε. Γιατί έτσι ήθελε να πεθάνει. Πιο άντρας από τους άντρες ήταν. Γιατί μπορούσε να ξεφτιλιστεί κρατώντας μια ηθική αρετή πελώρια.

Για τον Αλέξανδρο Ιόλα

Γνώρισα τον Αλέξανδρο Ιόλα σε μια δύσκολη στιγμή. Τον γνώρισα σαν ένα πρίγκιπα μαροκινό, έναν αυτοκράτορα της τέχνης, αλλά ήταν η συγκυρία τέτοια, ώστε να παρακολουθήσω τον κατακρημνισμό του. Να παρακολουθήσω, να γίνω μάρτυρας της πτώσης του. Αυτό με σημάδεψε σαν άνθρωπο. Και σαν παιδί, γιατί ήμουνα παιδί τότε. Και ορκίστηκα στη ζωή μου, όχι να αποκαταστήσω τη μνήμη του, ποιος είμαι εγώ. Ο άνθρωπος έγραψε ιστορία δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα της τέχνης. Ορκίστηκα όμως ασκητικά να γίνω ένας μάρτυράς του, εφ’ όσον ήμουν τυχερός. Δεν ξέρω. Είναι kismet αυτό; Να μου εναποθέσει στα χέρια μου ένα υλικό και μύχιες σκέψεις του, ούτως ώστε κάποια στιγμή να τις εναποθέσω σε ένα κοινό, το οποίο θα γνωρίσει την τέχνη και θα βρει μέσα από έναν Ιόλα, μια μεγάλη Ελλάδα.

Γιατί την Ελλάδα τη μεγάλη την κάνουν οι άνθρωποι. Δεν την κάνουν μόνο οι εποχές. Ουσιαστικά καθορίζονται από τους ανθρώπους τους μεγάλους. Χτυπήσανε έναν άνθρωπο γιατί ήταν χίλιες φορές καλύτερός τους. Χτυπήσαμε έναν άνθρωπο γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι ήτανε μια περσόνα. Δεν ήτανε παρδαλή περσόνα όταν νυμφεύθηκε το όνομά του De Chirico, του Picasso, του Magritte, του Victor Brauner, του Man Ray. Όλα αυτά τα ιερά τέρατα της εποχής, του 20^ου αιώνα ήταν λαμπρές σελίδες της ιστορίας της τέχνης. Εμείς θέλαμε Αυριανή, εμείς θέλαμε Κουτσόγιωργα, εμείς θέλαμε Βαγγέλη Γιαννόπουλο, εμείς θέλαμε Μελίνα Μερκούρη. Δεν βγήκε όμως κάποιος να πει ότι η Μελίνα Μερκούρη έγινε γνωστή επειδή ο Ιόλας ήταν χορηγός της Στέλλας. Μια ταινία η οποία την έκανε γνωστή. Άρα λοιπόν το γεγονός ότι είχα αυτή την ευθύνη και αυτό το βάρος στα χέρια μου το πληρώνω πάρα πολύ ακριβά. Θα σας πω κάτι, δεν θα ήθελα να τον γνωρίσω. Θα ήθελα να ζήσω τα παιδικά μου χρόνια και τη νιότη μου. Γέρασα πρόωρα γιατί ήταν μεγάλο το φορτίο. Όμως στη ζωή όλα έχουν το τίμημά τους. Πείσμωσα, νευρίασα, ωρίμασα γρήγορα, όμως μου άξιζε αυτή η τύχη.

Τι να πω για τον Ιόλα όταν δε βγήκαν να μιλήσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες για αυτόν. Δεν έχω ακούσει πέρα από τον Αλέξη τον Ακριθάκη να μιλήσει για τον Ιόλα. Δεν θα ακούσετε ποτέ κανένα καλλιτέχνη να μιλήσει για τον Ιόλα. Γιατί;  Έξω θα ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερα ευτυχείς  να τον πολιτογραφήσουν και να τον κάνουν δικό τους. Οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι, οι Ελβετοί. Όταν πας στο Παρίσι και στη Γαλλία και τους μιλήσεις για τον Ιόλα σου λένε δεν είναι Έλληνας είναι δικός μας. Γιατί τα περισσότερα χρόνια τα έζησε εκεί. Όμως ο Ιόλας αγάπησε την Ελλάδα γιατί ήταν αλεξανδρινός δεν ήξερε αυτή την ελληνική νοοτροπία και ευτυχώς. Ε… τώρα αυτό το γεγονός ότι δεν αποδεχτήκαμε την κληρονομιά του, θα ήμασταν πιο πλούσιοι στον εθνικό πολιτιστικό θησαυρό. Χάσαμε ένα μουσείο, χάσαμε 10.000 έργα τέχνης, αποστερώντας από τις ερχόμενες γενιές αυτό τον αμύθητο θησαυρό και… Ιόλας. Ή όλα ή τίποτα. Τι άλλο να σας πω.

Η ζωή του Ιόλα άρχισε 15 χρονών όταν ήταν στα πόδια του Καβάφη. Και λέει ο Καβάφης μα καλά δεν έχεις τρίχες στα πόδια σου. Λέει γιατί να έχω τρίχες; Πόσο χρονών είσαι; 15. Α!! Ε δεν ήξερα λέει ο Ιόλας ότι εγώ 15 χρονών έπρεπε να έχω τρίχες στα πόδια. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε. Και το περίεργο είναι, για φαντάσου, γεννηθήκαμε την ίδια μέρα με τον Ιόλα 25 Μαρτίου εκείνος, 25 Μαρτίου κι εγώ. Και το μάθαμε σχεδόν ένα χρόνο μετά την πρότασή του να γίνω βιογράφος του. Περίεργο ε;

Ήμουν στο περιοδικό «Ένα», έκανα μια συνέντευξη. Μου λέει ο Παύλος Μπακογιάννης θέλω να πας να κάνεις ένα πορτρέτο του Ιόλα, όχι συνέντευξη, πορτρέτο. Και λέω εγώ να πάω να κάνω πορτρέτο σε αυτόν; Ποτέ! Και μάλιστα μου λέει(πρώτη φορά που με έβρισε άνθρωπος): «Με ποιο δικαίωμα ρε κωλόπαιδο έχεις άποψη για έναν άνθρωπο που δεν τον  γνώρισες ποτέ;». Κατέβασα τα μούτρα κάτω, ζήτησα ένα πελώριο συγγνώμη, πήγα στο γραφείο  μου, λέω: «Θα με απολύσει τώρα δεν υπάρχει περίπτωση». Βάζω και τα πόδια μου επάνω στο γραφείο και μπαίνει μέσα ο Μπακογιάννης και λέει το θέλω εχθές. Αυτό ήταν.  

Και πάω να γνωρίσω τον Ιόλα στο σπίτι του. Χάθηκα στους δρόμους της Αγίας Παρασκευής, το ραντεβού ήταν 7 η ώρα το απόγευμα, εγώ έφτασα 9, εκνευρισμένος, κινητά δεν υπήρχαν να τον ειδοποιήσω, αυτοκίνητο δεν είχα, χάθηκα, εν πάση περιπτώσει με τα πολλά έφτασα. Του λέω με συγχωρείτε. Βλέπω έναν άνθρωπο, ο οποίος ήθελε να με δοκιμάσει, και κρατούσε, ήταν ξαπλωμένος σε ένα ανάκλιντρο και είχε             μια πουδριέρα στα χέρια του και έβαζε πούδρα. Βλέπω εγώ, ποιος ξέρει τι έκφραση πήρα και λέει πομάδες παιδί μου πομάδες. Όταν εγώ άκουσα αυτό το πράγμα λέω τι είναι ετούτο τώρα που βλέπω. Και αρχίζουνε να μου δείχνουν τα.. λέει στην υπηρέτριά του την οικονόμο του μάλλον τη Σούλα δεν έδειξες ακόμα στο παιδί το σπίτι; Το πρώτο σοκ το είχα πάθει εγώ με την πούδρα και άρχισα να βλέπω τα έργα, να βλέπω Picasso, Magritte, Machens, Warhol. Όλοι οι θησαυροί. Μπορούσα να τους αγγίζω, μπορούσα να μιλήσω μαζί τους. 

Βέβαια έκαναν το λάθος μετά να με κατεβάσουν στα υπόγεια για να δω την γκαρνταρόμπα του και εκεί είδα ένα Mall. Χιλιάδες πουκάμισα, μαντήλια, μπότες, κουστούμια, παλτά, ένα σοκ, μια τρέλα. Και μου ανοίγουν τις ντουλάπες δωμάτια που ήταν μέσα οι γούνες. Παθαίνω σοκ με τις γούνες. Γούνες μαύρες, γούνες άσπρες, μινγκ, πολλές γούνες. Και είναι και μια γούνα που γράφει LOVE μαύρη με άσπρα γράμματα LOVE, μια άλλη με κόκκινες τρίχες μεγάλες, φούξια. Λέω, τι είναι αυτό το πράγμα; Μου λέει η Σούλα, αυτές οι μαϊμούδες που έχουν κόκκινο κώλο με τις κόκκινες τρίχες,   Σοκαρίστηκα. Λέω «Πόσα ζώα έχουν σφαχτεί για αυτή τη γούνα» και φωνάζω «Σκατά!» και αρχίζω και τρέχω επάνω, βγαίνω στον 1ο όροφο, από τον 1ο όροφο βγαίνω στην αυλή, καβαλάω τα κάγκελα, λέω πως δεν καρφώθηκα στα κάγκελα, το θυμάμαι ακόμα. Μέχρι να βγω στη Μεσογείων να πάρω ένα ταξί να γυρίσω στο σπίτι. Την άλλη μέρα όλο ενοχές πάω στο γραφείο, λέω τι θα πω στο Μπακογιάννη. Ότι πήγα σα δημοσιογράφος, τον έβρισα τον άνθρωπο και έφυγα; Πω.. τι θα πω στο Μπακογιάννη αυτό ήταν το πρόβλημα μου. Του είπα ένα ψέμα ότι φεύγει για τη Νέα Υόρκη και όταν γυρίσει σε μια εβδομάδα θα με φωνάξει να κάνουμε τη συνέντευξη. Ωραία μου λέει, παρακολούθησέ το. 

Δεν είχαν περάσει δύο μέρες και με παίρνουν τηλέφωνο από τη Μεγάλη Βρετανία η κυρία Μουσού, η οποία ήταν δημόσιες σχέσεις στη Μεγάλη Βρετανία και μου λέει κύριε Σταθούλη υπάρχει ένας φάκελος για εσάς εδώ από τον κο Ιόλα. Έβαλα τα πόδια στο σβέρκο, απέναντι ήταν το γραφείο εδώ στη Βουκουρεστίου, πάω στη Μεγάλη Βρετανία, παίρνω το φάκελο, τον ανοίγω και ήταν μια πρόσκληση με ένα εισιτήριο, όπου με καλούσε να πάω στη Θεσσαλονίκη, με τα έξοδα πληρωμένα, τα εισιτήρια, τα πάντα μέσα για να δω τα εγκαίνια του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης τότε, Μουσείο σήμερα, όπου είχε δωρίσει τότε 50 έργα, μουσειακά κομμάτια και φθάνοντας στο Electra που έμενε, γύρισε και μου είπε «Τελικά θα γίνετε ο βιογράφος μου». Του λέω εγώ θα γίνω βιογράφος σας; Εγώ; Και μου λέει γιατί; Έχω τόσες ζωές που μπορώ να έχω όσους βιογράφους θέλω. Και έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια που λέγεται βιογραφία Αλέξανδρου Ιόλα. Αυτό είναι.