Κάθε φορά που αυτή η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, φέρνει πίσω μία σκληρότερη συμφωνία. Λίγο πριν κάνει πίσω και την φέρει, δημιουργεί ένα σκηνικό «πόλεμου», εντάσεων, ρήξης, αναταραχής, επιστρέφει δηλαδή στον παλιό γνωστό της εαυτό. Αυτό το είδαμε το 2015, με τις καθυστερήσεις έξι μηνών να οδηγούν στο τρίτο και πιο επώδυνο από όλα τα μνημόνια. Τώρα, λίγο πριν υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών, λίγο πριν ορθώσει ένα ακόμη μεγαλύτερο βουνό φόρων και κόψει ΕΚΑΣ και συντάξεις, παίζει και πάλι το παιχνίδι των καθυστερήσεων.

Και παίζει αυτό το παιχνίδι ξανά σε βάρος της Ελλάδας. Ρισκάρει, ή μάλλον… τινάζει στον αέρα την ποσοτική χαλάρωση του Μάριο Ντράγκι, τον δρόμο προς την  έξοδο στις αγορές, την ελάφρυνση του χρέους. Κλωτσάει το τενεκεδάκι  της συμφωνίας μήνες παρακάτω,  όπως εκτιμούν και οι αναλυτές, με σκοπό τι; Την παραμονή στην εξουσία για όσο περισσότερο γίνεται και την τελική υποχώρηση σε νέα μέτρα που θα… καβαλήσουν για μία ακόμη φορά τις περήφανες κόκκινες γραμμές της. 

Η ουσία δεν είναι ότι ο Τσίπρας αποφάσισε να μοιράσει 617 εκατ. ευρώ στους χαμηλοσυνταξιούχους. Δεν εξετάζουν αυτό οι δανειστές. Οι δανειστές εξετάζουν το ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε δύο χρόνια σχεδόν πίσω τη χώρα, και έκανε την Ελλάδα και πάλι αναξιόπιστη. Γιατί ενώ η συμφωνία για την β’ αξιολόγηση είχε μπει στις ράγες, πήρε από μόνος του την απόφαση – και κόντρα σε αυτά που ορίζει η συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε – να δράσει μονομερώς. Και να είχε ενημερώσει τους δανειστές, «ενημέρωση» δεν σημαίνει και συμφωνία. Και δεν είναι μόνο αυτό. 

Σύμφωνα δε με το επικαιροποιημένο μνημόνιο του περασμένου Ιουνίου, παροχές για κοινωνικούς σκοπούς δίνονται αφού πρώτα «διαπιστωθεί» το πρωτογενές πλεόνασμα και ότι αυτό προέρχεται από μέτρα μόνιμης απόδοσης και one-off. Η κατανομή των παροχών πρέπει να έχει επίσης συμφωνηθεί και να κατευθυνθεί στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή στις φοροαπαλλαγές. Όχι μόνον σε συνταξιούχους και μάλιστα χωρίς περιουσιακά και εισοδηματικά κριτήρια. Θα πρέπει να δοθεί και σε άνεργους π.χ ή σε πολύτεκνους.

Αυτή είναι η συμφωνία που υπογράψατε κύριοι και εν γνώση σας την τορπιλίζετε. Και πλέον αυτό το «δώρο» έχει περάσει από τη Βουλή και δεν μπορείτε να το πάρετε πίσω (αν το παίρνατε πίσω άλλωστε, θα ήταν και το τέλος σας). 

Πιθανότατα λοιπόν να απαιτηθούν ισοδύναμα πρόσθετα μέτρα για αυτά τα 617 εκατ. αλλά και να υπάρξουν συνέπειες αυτής της αναξιοπιστίας.

Και αυτό οδηγεί σε δύο δρόμους. Ο πιο θετικός για τον  κ. Τσίπρα είναι να κλείσει η β’ αξιολόγηση (κάποια στιγμή) χωρίς να πρέπει να ψηφίσει τώρα τα μέτρα που απαιτεί το ΔΝΤ. Θυμίζουμε πως τα πρωτογενή πλεονάσματα στο  3,5%  του ΑΕΠ για μετά το 2018 τα έχει ήδη συμφωνήσει. Αυτό θα τον κρατήσει στην εξουσία και σίγουρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα γιορτάσουν άλλη μία Εθνική επιτυχία…

Αν όμως κερδίσει για μία ακόμη φορά ο Σόιμπλε, με παραμονή του ΔΝΤ και των μέτρων που απαιτεί «εδώ και τώρα», τότε ο κ. Τσίπρας δεν θα έχει καλό τέλος. Η γραμμή Βερολίνου-ΔΝΤ, μαζί με το πάγωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, με φόντο τη δημοσκοπική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο απόλυτος εφιάλτης του.

Και το πιο πιθανό είναι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα να παραμείνουν στον… πάγο έως τον Απρίλιο του 2017, όταν δηλαδή οριστικοποιηθούν τα στοιχεία για το πλεόνασμα από την Eurostat. Αυτή η καθυστέρηση σημαίνει αυτόματα και ενίσχυση της αβεβαιότητας γύρω από την β’ αξιολόγηση (με σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική ανάκαμψη), η οποία φυσικά θα επεκταθεί και στα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος αλλά και στο QE και μάλιστα σε μία περίοδο που οι δανειστές δεν θα έχουν όρεξη για ευελιξία και.. χατίρια αφού θα βρίσκονται σε μία πολιτικά «σεισμική» περίοδο στην ευρωζώνη, με τις ολλανδικές και τις γαλλικές εκλογές στη… γωνία.

Πάντα η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα τρώει γκολ όταν πάει στις καθυστερήσεις, και αυτό το μάθημα δεν το έμαθαν ακόμη. Ίσως γιατί το 2015 είχαν τη διαφυγή του δημοψηφίσματος και μετά αυτής των νέων εκλογών. Τώρα αυτός ο τρόπος διαφυγής θα είναι εις βάρος τους γιατί η συντριβή είναι βέβαιη.

Facebook Comments