«…αλλά το άθροισμα της κάθε πρωθυπουργίας είναι πάντα μεγαλύτερο από τα μέρη του. Και η ουσία της μπορεί να βρεθεί συνήθως στις παραδοχές και στις προκαταλήψεις που ο καθένας κουβαλάει μαζί του στη δουλειά» Robert Holland (1991).

Mε άλλα λόγια πολλές φορές ο τρόπος διακυβέρνησης χαρακτηρίζεται από τις αντιλήψεις και τις ιδεοληψίες τις οποίες φέρει αυτός που ασκεί την εξουσία. Έως έναν βαθμό αυτό ισχύει. Ολόκληρες πολιτικές περίοδοι αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητα συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων.

Τι συμβαίνει όμως όταν ιδεολογήματα επηρεάζουν την τήρηση ή μη της έννομης τάξης;

Τα τελευταία δύο χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ «διδαχτήκαμε» από κυβερνητικούς φορείς νέους όρους όπως την «δημιουργία δημοσίου χώρου», λες και ο «δημόσιος» και «ιδιωτικός χώρος» δεν έχουν ήδη οριστεί.

Έγινε απόπειρα κανονικοποίησης και δικαιολόγησης της πρακτικής των καταλήψεων δημοσίων κτιρίων ως μορφή αγώνα, αρκεί να μην «διαταράσσεται η εύρυθμη λειτουργία» κάποιου οργανισμού ή υπηρεσίας. Πώς αλήθεια είναι δυνατόν να υφίσταται εύρυθμη λειτουργία υπό αυτές τις συνθήκες; Ενημερωθήκαμε ότι παράνομες και εγκληματικές πράξεις μπορούν να μπουν στη ζυγαριά ώστε να επιλέξουμε αυτό που μπορεί να μας προκαλέσει την μικρότερη ζημιά. Μας έγινε γνωστό μέσω του ίδιου του πρωθυπουργού ότι πρόσφυγες και παράνομοι μετανάστες ανήκουν στην  ίδια κατηγορία και δεν υπάρχει λόγος διαφορετικής αντιμετώπισής τους. Όλες αυτές οι τοποθετήσεις έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Την αποδοχή από την μεριά της Κυβέρνησης της ανομίας και των παραβατικών και σε περιπτώσεις εγκληματικών συμπεριφορών.

Ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι η αφαίρεση των πλαισίων στον ορισμό και στον τρόπο αντιμετώπισης των προβληματικών καταστάσεων. Αφαίρεση που οδηγεί στην σχετικοποίηση η οποία με την σειρά της κατακερματίζει τους θεσμούς, την σταθερότητα  και τις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνίας μας. Η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και η εφαρμογή των νόμων αποτελούν βασική υποχρέωση κάθε Κράτους. Ειδάλλως έχουμε να κάνουμε με Failed State. Το Κράτος μέσω της κανονικοποίησης των αρχών του αλλά και μέσα από την νόμιμη δύναμη που πρέπει να ασκεί, προφυλάσσει τους πολίτες και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να νιώσουν καταρχήν ασφαλείς για να είναι σε θέση στη συνέχεια να αποτελέσουν υγιές – ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Μέσω της επιβεβαίωσης της νόμιμης δύναμης του εξασφαλίζει και την λειτουργία του.

Τι συμβαίνει όμως με την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ; Το ίδιο το Κράτος ορίζει ως συνομιλητές του «συλλογικότητες» αφήνοντας να λυμαίνονται περιοχές ή χώρους σηματοδοτώντας έτσι ότι δεν είναι σε θέση να ασκήσει εξουσία και να προστατέψει βασικά αγαθά, είτε επειδή δεν δύναται, δεν είναι ικανό να το κάνει, είτε επειδή δεν το επιθυμεί λόγω ιδεοληψιών.

Πώς αλήθεια είναι δυνατόν να υπάρξει πολιτική λύση στα θέματα αυτά, όταν η Κυβέρνηση φορτίζει ιδεολογικά την ίδια την ανάγνωση των προβλημάτων; Πώς θα μιλήσουμε για πρόληψη ή αντιμετώπιση; Το πρόβλημα γίνεται βαθύτερο αν αναλογιστούμε τις νοητικές αναπαραστάσεις που δημιουργούνται. Όταν το ίδιο το Κράτος δικαιολογεί ή δεν λαμβάνει υπόψη του σοβαρά τέτοιες συμπεριφορές πώς περιμένουμε από τον πολίτη να εσωτερικεύσει τον Κανόνα; Όταν αποδομείται σταδιακά η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, η κοινωνία οδηγείται σε έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας. Ανασφάλεια που επηρεάζει όλους τους τομείς συμπεριλαμβανομένου και αυτού της οικονομίας. Πέρα από αυτό, το εκλογικό σώμα οδηγείται σε ακραία πολιτικά σχήματα, όχι ως έκφραση πια αγανάκτησης, όπως ίσως συνέβαινε παλαιότερα, αλλά ως πολιτική λύση περιχαράκωσης σε βασικές αρχές. Το γεγονός αυτό μπορεί να καταλήξει να έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες καθώς ειδικά σε περιόδους κρίσεων και αποδόμησης των θεσμών, οι αρχές επαναπροσδιορίζονται.

Έστω και αυτή την στιγμή η Κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί τις συνέπειες της πολιτικής που ακολουθεί. Να πάψει να παρουσιάζεται ως άλλος Νέρωνας  που παρακολουθεί εκστασιασμένος το έργο του. Δυστυχώς η «φωτιά» στο τέλος δεν θα πλήξει απλώς την ίδια, ως κυβερνητικό σχήμα αλλά και το Κράτος ως σύμβολο και μηχανισμό διαφύλαξης της Δημοκρατίας.

 

Facebook Comments