Ένας μεγάλος ιστορικός είχε γράψει κάποτε πως ένα από τα πιο ενδεικτικά συμπτώματα μιας κοινωνίας σε παρακμή είναι όταν οι άνθρωποι χάνουν πλέον την αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή τους και στη ζωή της χώρας τους. Το θυμήθηκα βλέποντας τις τελευταίες μέρες διάφορα νέα(;) shows στην ελληνική τηλεόραση, όπως είναι το Survivor, το Rising Stars, the Voice κοκ.

Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει ότι η τηλεόραση μας έχει κατακλυσθεί από τραγουδιστές κι από μαγείρους. Έχεις την αίσθηση ότι νυχθημερόν, οι Έλληνες δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο. Τραγουδούν και μαγειρεύουν. Κι αν πιστέψουμε τα κανάλια, η χώρα μας έχει περισσότερα ταλέντα από ότι όλες οι ΗΠΑ κι η Ευρώπη μαζί. Μολονότι αυτό δεν είχε κατά νου ο Θουκυδίδης όταν έλεγε (παραφράζοντας την κλασική ρήση από μύθο του Αισώπου), «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». Δηλαδή όταν τα σπίτια μας καιγόντουσαν, εμείς τραγουδούσαμε.

Κι αυτό συμβαίνει σήμερα. Η χώρα μας καίγεται από την λαίλαπα, που την καταστρέφει τα τελευταία χρόνια, κι εμείς… τραγουδάμε. Στο Rising Star, στο Voice κοκ, αναζητώντας μια καταξίωση που δεν θα έρθει ποτέ. Κι όταν δεν τραγουδάμε, σπεύδουμε στον Άγιο Δομήνικο για να ζήσουμε ως σύγχρονοι Ροβινσώνες Κρούσοι στο Survivor. Ωσάν να είναι δυσκολότερη η επιβίωση εκεί από την επιβίωση ενός ελεύθερου επαγγελματία, που χρωστάει σε τράπεζες, εφορία, ταμεία, κι έχει μπλοκάκι στην Ελλάδα. Ένας παράλληλος κόσμος, που ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή πραγματικότητα της πατρίδας μας, η οποία βιώνει στην καθημερινότητα της την μεγαλύτερη δοκιμασία της από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου κι ύστερα.

Πίσω όμως από την φανταχτερή επιφάνεια, όλα αυτά τα παιχνίδια, εκτιμώ, ότι κρύβουν την απόγνωση της εποχής μας. Τα ταλέντα, υπαρκτά και μη, τραγουδούν μπας και κερδίσουν το έπαθλο, που είναι πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ, ποσό συγκλονιστικό για την εποχή μας, που θα τους ξελάσπωνε.

Οι διασημότητες, υπαρκτές και μη, συνωστίζονται σε μια θέση κριτή, γιατί πλέον τα χρήματα, που λαμβάνουν ως αμοιβή από την συμμετοχή του στην κριτική επιτροπή, είναι περισσότερα από όσα βγάζουν σε κάποιο νυκτερινό κέντρο, που εργάζονται, κι αυτό αν, Παρασκευή και Σάββατο. Αυτό ισχύει ακόμα και για τον Ρέμο και τον Ρουβά, που ταυτόχρονα φλερτάρουν και με την κάθοδο τους στις εκλογές, μπας κι εξαργυρώσουν την αναγνωρισιμότητα, που κατέκτησαν τόσα χρόνια με μια βουλευτική έδρα.

Αυτό ισχύει και για τις…«διασημότητες», που δήθεν απαρτίζουν την ομάδα των «διασήμων» στο Survivor. Από αυτούς ελάχιστους γνώριζα. Και μάλλον για λάθος λόγους. Δηλαδή τον Λάμπρο Χούτο τον γνώριζα σαν ένα πολλά υποσχόμενο ποδοσφαιριστή που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα αλλά δεν έκανε. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο πατέρας του η όχι. Αλλά ο Χούτος δεν ήταν σούπερ σταρ. Και τώρα προσπαθεί να γίνει μέσω Survivor, κάτι έστω. Να μας θυμίσει και πάλι την παρουσία του. Όπως κι ο Γιάννης Σπαλιάρας, που για το μόνο, που έχει γίνει γνωστός ανά το πανελλήνιο, είναι ότι έκανε, κατά δήλωση του, σεξ με 4000 γυναίκες και τώρα με την συμμετοχή του στο Survivor. Τους συμπονώ, η συμμετοχή τους στο παιχνίδι ήταν μια δυνατή κραυγή: «Θυμηθείτε κι εμένα, μην με ξεχνάτε, είμαι εδώ, αναγνωρίστε με». Είναι η ίδια ακριβώς κραυγή, που βγάζουν, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν, όλα τα «ταλέντα» που συμμετέχουν στους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς. Μόνο που η κραυγή τους αυτή θα εισακουστεί για πολύ λίγο. Όταν τα φώτα του show θα σβήσουν, τόσο γρήγορα κι η πρόσκαιρη φήμη τους θα σβήσει μαζί τους. Θα έχουν κερδίσει απλώς τα 15 λεπτά διασημότητας, που έλεγε ο Αντυ Γουώρχολ. Μόνο που όταν το 15λεπτο περάσει, η αφάνεια στην οποίαν θα ξαναπέσουν θα είναι πράγματι ανυπόφορη, αβάσταχτη.

Facebook Comments