Αποχωρεί ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς από το ΠΑΣΟΚ με μία ανακοίνωση-φωτιά

  Μπήκα στο ΠΑΣΟΚ τον Απρίλιο του 2012. Πολύ δύσκολες εποχές. Και για τη χώρα και για το συγκεκριμένο κόμμα. Ένα κόμμα που εκείνη την εποχή ήταν αδιανόητο να υποστηρίζεις- πόσο μάλλον να ανήκεις σε αυτό. Δεν θέλω να το παίξω γενναίος. Δεν είμαι. Ούτε φυσικά μου αρέσει να με βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ-συχνά για λάθη άλλων. Η αλήθεια είναι πως πάντα με ενδιέφερε η Πολιτική, πάντα ανήκα στο συγκεκριμένο χώρο και πάντα ΠΑΣΟΚ ψήφιζα. Γνώριζα τα σφάλματά του και πόσο αυτά έπαιζαν ρόλο στην κρίση που ζούσαμε εκείνη την εποχή και ζούμε ακόμα. Γνώριζα όμως και τα –σαφώς περισσότερα κατά την άποψή μου- θετικά στοιχεία του. Την πραγματική Επανάσταση που συνετελέσθη το 1981, τον εξευρωπαϊσμό της χώρας το 1996 και πολλά άλλα. Ο βασικός λόγος όμως που αποφάσισα να κατέβω με το ΠΑΣΟΚ εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν άλλος:  Έβλεπα ένα κόμμα να θυσιάζεται για τη χώρα. Να επιλέγει τη σωτηρία της αδιαφορώντας για το βαρύτατο πολιτικό τίμημα που θα πλήρωνε. Έχοντας απέναντί του, εκείνη την εποχή,  τους πάντες.

 

Σήμερα όλοι ξέρουμε πως η πολιτική αυτή αποτελούσε μονόδρομο αν θέλαμε να παραμείνουμε στο ευρώ και την Ευρώπη. Λάθη γίνανε. Πολλά. Και προφανώς και το ΠΑΣΟΚ φέρει ευθύνες. Γνώμη μου ωστόσο είναι πως οι δικές του ευθύνες (μιλάω πάντα από το 2010 και μετά) είναι απείρως μικρότερες από εκείνες της Νέας Δημοκρατίας και (κυρίως) του ΣΥΡΙΖΑ. 

 

 Το ΠΑΣΟΚ είχε πλέον στα χέρια του μια τεράστια ευκαιρία:  Να παρουσιαστεί δικαιωμένο και να κάνει μια νέα αρχή. Η συρρίκνωση του ποσοστού του κατά βάθος του έδινε ένα σημαντικό πλεονέκτημα: Είχε πλέον «καθαρίσει» σε μέγιστο βαθμό. Τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο ψηφοφόρων. Οι επαγγελματίες πολιτικοί είχαν αναζητήσει στέγη αλλού. Οι δειλοί είχαν πάει σπίτια τους. Τα λαμόγια που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ για να διοριστούν είχαν καταλήξει στην αγκαλιά του φιλόξενου ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν ήταν πλέον σε θέση να ξαναξεκινήσει από το μηδέν. Να κάνει την υπέρβαση, να αρθρώσει έναν μοντέρνο, μεταρρυθμιστικό, αυθεντικά προοδευτικό λόγο. Να υπενθυμίσει στους Έλληνες τη σοβαρότητα της σοσιαλδημοκρατίας σε συνδυασμό με τις πραγματικές αξίες της Αριστεράς. Να βγάλει μπροστά  νέα και άφθαρτα πρόσωπα- όπως ακριβώς είχε κάνει το ’81. Ήδη, το εξαιρετικό ευρωψηφοδέλτιο της Ελιάς αποτελούσε δειλά δειλά μια αρχή.

Χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο. Γιατί πλέον θαρρώ πως η ευκαιρία αυτή χάθηκε. Το βλέπεις  στην ξύλινη γλώσσα σχεδόν όλων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, από την πρόεδρο ως τον τελευταίο γραμμιτζή στο Facebook. Το βλέπεις στη φρασεολογία α λα ΣΥΡΙΖΑ των ανακοινώσεων του Γραφείο Τύπου αλλά και στα ανορθόγραφα κεφαλαία των πασοκοτρόλ στα σόσιαλ μίντια. Το βλέπεις στην προσταγή: «Κερδάμε γι αυτό βουλώστε το!». Το διαπίστωσες στην ψήφο υπέρ της τροπολογίας του ανεκδιήγητου νόμου Παππά για τα κανάλια, στη στήριξη του «μποναμά»-απάτη στους συνταξιούχους. Στην απουσία της ίδιας της Φώφης από την ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης. Κάπως έτσι φτάσαμε στα τάρταρα με την ατάκα: «Εμάς μας συμφέρει. Τη χώρα ίσως δεν θα συμφέρει».

 

Ένα χαρακτηριστικό του ΠΑΣΟΚ όλα τα χρόνια της ύπαρξής του ήταν πως συνεχώς εξελισσόταν. Άλλο ήταν το ’74, άλλο το 81’, άλλο το ’96, άλλο το 2009, άλλο το 2012. Έτσι συνεχώς προσέλκυε νέο κόσμο στις τάξεις του. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν σκοπεύει να εξελιχθεί σε τίποτα. Έχει καταλήξει ένας είδος ΚΚΕ χωρίς όμως το πάθος της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ και χωρίς την διαχρονική ιδεολογία που ασπάζεται το κόμμα του Περισσού. Το ΠΑΣΟΚ έχει βαλτώσει. Αποτελεί ένα είδος «tribute band» στο ΠΑΣΟΚ του «βρόμικου» 89. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα δεν είναι καν Κεντροαριστερά. Είναι ένα light εθνολαϊκιστικό κόμμα. Ένας diet ΣΥΡΙΖΑ. Light και diet προς το παρόν γιατί θεωρώ πως στην πορεία θα δούμε ακόμα πιο hardcore καταστάσεις. 

 

Αυτή τη στιγμή, για να βγει –επιτέλους!- η Ελλάδα από την κρίση χρειάζεται ένα αυθεντικά προοδευτικό, κεντροαριστερό με μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα κόμμα. Ένα κόμμα που θα δίνει λύσεις και όχι υποσχέσεις. Που θα χρησιμοποιεί μια απλή, κατανοητή γλώσσα χωρίς παλαιοκομματικά τσιτάτα. Που θα αδιαφορεί για τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, θα νοιάζεται μόνο για τον τρόπο που θα ξανακάνει την Ελλάδα μια ευρωπαϊκή χώρα. Που θα στέκεται πραγματικά δίπλα στον αδύναμο, στον φτωχό και δεν θα προσπαθεί να τον κοροϊδέψει για να υφαρπάξει την ψήφο του. Ένα κόμμα που θα ξεχωρίσει ανάμεσα στην συντηρητική, παλαιομοδίτικη, «αντικομμουνιστική» Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας (γιατί εκεί πάει η ιστορία) και τη ανήθικη  συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που θα ρίξει νέο κόσμο και νέες ιδέες στο παιχνίδι. Αυτό έχει ανάγκη η Ελλάδα και όχι ένα νέο ΔΗΚΚΙ. 

 

By the way, αναφέρομαι συνεχώς στο κόμμα με το όνομά του. «ΠΑΣΟΚ». Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ονομασία ή τα σύμβολα όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Αλλού πάσχουμε. Το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα ένα δυνατό brand name. Αναβάθμιση θέλει. Σαν τα φορμάτ στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

 

Και φυσικά δεν θα υιοθετήσω τη μούφα «Δημοκρατική Συμπαράταξη». ΠΑΣΟΚ έχουμε συν 5-6 στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Ποιος δεν είναι ΠΑΣΟΚ; Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γιώργου Παπανδρέου; Οι Κινήσεις (δέκα αξιόλογοι μεν πασόκοι δε που «έβαλαν τα ρούχα τους αλλιώς») ή η ΕΔΕΜ; Αν θεωρείτε πως αυτό αποτελεί Ενωμένη Κεντροαριστερά πάω πάσο.

Την απόφασή μου για αποχώρηση την έχω μοιραστεί με κάποιους καλούς φίλους. Οι περισσότεροι μου έδωσαν απαντήσεις του στυλ: «Επιτέλους!» ή «Καλά θα κάνεις!». Κάποιοι άλλοι –οι πιο πολλοί «σύντροφοι» στο κόμμα- μου είπαν να περιμένω. «Μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα», μου έλεγαν. «Αύριο μπορεί να υπάρχει άλλη ηγεσία».

 

Μα δεν είναι θέμα αρχηγού. Δεν έχω κάποιο προσωπικό θέμα με την πρόεδρο.  Το πρόβλημα έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες. Βάλτε στο μυαλό σας ποιοι θα ήταν υποψήφιοι αν ξαναγινόντουσαν τώρα εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Και δεν μιλάω για πρώην αρχηγούς αλλά-κυρίως- για άτομα που δεν έχουν ποτέ ξαναβρεθεί στο τιμόνι του κόμματος. Βλέπετε φως στο τούνελ; Βλέπετε έναν Έλληνα Ομπάμα, Τρυντό ή έστω Ρέντσι; Προσωπικά, όχι. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άτομο ικανό να αναμορφώσει το ΠΑΣΟΚ- Τουλάχιστον εντός κόμματος. Αυτή είναι η αλήθεια. Αξιόλογα νέα στελέχη υπάρχουν. Είναι όμως λίγα. Χαμένα στη Νεολαία, στην ΠΑΣΠ ή στους PES Activist. Το χειρότερο όμως είναι πως τα περισσότερα από τα στελέχη αυτά δεν ρισκάρουν. Προτιμούν να υπακούουν τυφλά στην εκάστοτε γραμμή, να σκύβουν το κεφάλι και να ακολουθούν τον Α ή τον Β μεγαλόσχημο πολιτικό του κόμματος ελπίζοντας. Σε τι αλήθεια; 

 

Κάποιοι άλλοι μου έλεγαν πως είμαι μια διαφορετική φωνή στο ΠΑΣΟΚ που πρέπει να συνεχίσει να ακούγεται. Πως λέω πράγματα που άλλοι δεν τολμούν. Ακόμα και αν αυτό ισχύει, και; Αυτή τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Κανείς δεν αντιδρά.  Άπαντες κινούνται στη γραμμή: «Εμπρός του ΠΑΣΟΚ παλικάρια να γίνουμε ο νέος ΣΥΡΙΖΑ».  «Κινηθείτε, ω φίλοι, να φέρουμε πίσω τους συριζαίους». Ποιους δηλαδή; Αυτούς που μας αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες; Που πήγανε στον Τσίπρα για να τη χωθούν στο Δημόσιο;  Αυτούς που πετούσαν φωτοβολίδες μέσα στον κόσμο στην Αργυρούπολη; Αλήθεια, γιατί ο Κουρουμπλής και η Τζάκρη είναι «προδότες» και αυτοί που τους ψήφισαν «παραπλανημένοι»;

 

Πρόκειται φυσικά για μια ανήθικη τακτική. Και κοντόφθαλμη αφού δεν θα φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα. Ας μη γελιόμαστε. Το ΠΑΣΟΚ όπως είναι σήμερα δεν έχει κανένα μέλλον. Ακόμα και αν «τσιμπήσει» μια-δυο μονάδες στις επόμενες εκλογές από κάποιους ανανήψαντες συριζαίους, αργά ή γρήγορα θα εξαϋλωθεί τόσο λόγω της μεγάλης πόλωσης ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία όσο και λόγω της φυσιολογικής βιολογικής φθοράς των υπέργηρων ψηφοφόρων του.  Το ’81 ο Ανδρέας δε γιγάντωσε το ΠΑΣΟΚ επαναπατρίζοντας τους ψηφοφόρους της Ένωσης Κέντρου (οι οποίοι φυσικά δεν έχουν και καμία σχέση ποιοτικά με τον υστερόβουλο όχλο που κατέληξε στον ΣΥΡΙΖΑ). Βρήκε καινούργιους. Νέους.

 

Το ΠΑΣΟΚ όμως θα εξαφανιστεί κυρίως επειδή πλέον δεν αφορά κανέναν. Δεν έχει να επιδείξει κάποια ιδεολογία, δεν έχει να προτείνει κάτι καινοτόμο. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά ετεροκαθορίζεται σε σχέση με την Νέα Δημοκρατία.  Αγωνιά να δείξει πως δεν είναι δεξΧιο αλλά και να πείσει τους νυν ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ πως είναι πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον Τσίπρα. Στην τελική, αποτελεί αυτοσκοπό η (όποια) αύξηση του ποσοστού; Για μένα προσωπικά, σίγουρα όχι. Αν με απασχολούσε αυτό θα είχα πάει από την αρχή στον ΣΥΡΙΖΑ. Με το όνομα και το background που διαθέτω θα ήμουν τώρα Υπουργός Πολιτισμού, στη θέση της φίλης μου της Λυδίας, και θα έβλεπα αραχτός πρεμιέρες. Ούτε μπινελίκια στο Facebook ούτε τίποτα. 

 

 Το χειρότερο όμως είναι πως από το σημερινό ΠΑΣΟΚ λείπει κάτι που έχει χαρακτηρίσει ολόκληρη την ιστορική του πορεία. Είτε συγκέντρωνε 48% όπως το ’81 είτε 4,7 όπως το ‘15 διέθετε όραμα. Ο κόσμος που το ψήφιζε είχε κάτι να περιμένει, είχε σε κάτι να ελπίζει. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ είναι φλατ. Ένα άδειο κέλυφος. Δεν μπορείς καν να το τοποθετήσεις στην πολιτική σκακιέρα. 

 

 Και εδώ φτάνουμε στον βασικό λόγο που αποχωρώ. Δεν μπορώ πλέον να υπερασπιστώ το κόμμα αυτό όπως έχει μεταλλαχθεί. Είναι σαν να πρέπει να υποστηρίξω τον Παναθηναϊκό σε ένα ευρωπαϊκό ματς. Απλώς, δεν μπορώ να το κάνω. Δεν εγκρίνω τις απόψεις του, τις θέσεις του- δεν είμαι καν σίγουρος ποιες ακριβώς είναι οι απόψεις και οι θέσεις του. Δεν βρίσκω να έχω κοινά μαζί του, να με εκφράζει.  Από τη στιγμή λοιπόν που δε συμφωνώ με ένα κόμμα γιατί να μένω; Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να πανηγυρίζω επειδή το ΠΑΣΟΚ πήγε από το 5,5% στο 6,7% σε κάποια δημοσκόπηση ή να παραμυθιάζω τον κόσμο για «δεύτερες θέσεις» επειδή ο ξάδερφος του μπατζανάκη της θείας της πρώην μου άκουσε πως το γνωστό ιστορικό στέλεχος Φρόσω Κολοϊωάννου, ετών 97, είπε σε συντρόφους πως επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ. Ένας από τους λόγους που ασχολήθηκα με την Πολιτική ήταν για να βοηθήσω να αλλάξουν κάποια πράγματα. Να κομίσω κάτι νέο.  Όχι για  να συμμετάσχω σε ένα κόμμα- reunion της δεκαετίας του ’80 όπου για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι yes-man

 

Ας μη γελιόμαστε, εδώ και καιρό αποτελώ ξένο σώμα στο ΠΑΣΟΚ. Ειδικά το καλοκαίρι, την εποχή που με μερικούς φίλους είχαμε οργανώσει το «Παραιτηθείτε», την εποχή που τα συριζοτρόλ αλλά και τα συριζαίικα site με ξέσκιζαν από το πρωί ως το βράδυ, που το προφίλ μου στο Facebook έπεφτε κάθε τρεις και λίγο, που ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να βγάζει ανακοινώσεις εναντίον μου, το ΠΑΣΟΚ σφύριζε αδιάφορα, έβαζε γραμμιτζήδες του να με βρίζουν και διέρρεε πως είναι «δυσαρεστημένο μαζί μου» καταλήγοντας:  «Έλα μωρέ, ασχολείστε με τον Χειμωνά. Τελειωμένος είναι στο ΠΑΣΟΚ». Και όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να ελέγξει απόλυτα το «Παραιτηθείτε». Γιατί αυτή τη στιγμή ό,τι ξεφεύγει από τη «γραμμή» πρέπει να καταπολεμάται. Έτσι άλλωστε εξηγείται και το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ βγάζει πλέον στα ΜΜΕ μόνο τα 5-6 ίδια άτομα. Αν κάποιο από αυτά δεν ευκαιρεί το ΠΑΣΟΚ απλώς δεν στέλνει κανέναν.

 

Λίγο καιρό αργότερα με αφορμή ένα χιουμοριστικό meme για τον Προκόπη Παυλόπουλο το οποίο είχε προκαλέσει την οργή των ΑΝΕΛ και της δεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας, άτομο που πρόσκειται στο περιβάλλον της Φώφης είπε σε εκπομπή στο Kontra (όπου ξημεροβραδιάζονται τα στελέχη του κόμματος βολιδοσκοπώντας το νέο τάργκετ γκρουπ τους) και απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Αιμίλιου Λιάτσου: «Ποιος Χειμωνάς; Δεν τον γνωρίζω. Δεν υπάρχει τέτοιο πρόσωπο στο ΠΑΣΟΚ».

 

Παράλληλα, στις συνήθεις ύβρεις που ακούω από τα συριζοτρόλ, άρχισα να βλέπω και πολλούς «συντρόφους», κυρίως νέας ηλικίας να σιγοντάρουν. Έφτασα στο σημείο να διαβάζω πως «διώχνω κόσμο» από το ΠΑΣΟΚ, πως «άτομα στον Χειμωνά φταίνε που το ΠΑΣΟΚ έφτασε εδώ που έφτασε» (!). Λυπάμαι, αλλά εγώ έχω φάει πολύ ξύλο για το ΠΑΣΟΚ. Έχασα φίλους, δουλειές. Δεν ανέχομαι να μου κουνάνε το δάχτυλο άτομα που την κοπάνισαν  το ‘10, το ‘12, ή το ‘15. Ούτε «παπαγαλάκια» που γλείφουν το τάδε ή το δείνα μεγαλοστέλεχος του κόμματος μπας και φάνε κάνα ψιχουλάκι.

 

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Δεν έχω τίποτα να προσφέρω στο ΠΑΣΟΚ. Και σίγουρα το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε μένα. Ποτέ δεν θα εκλεγώ. Ούτε εγώ ούτε κάποιο άλλο παιδί που δεν έχει διατελέσει στο παρελθόν βουλευτής ή υπουργός. Έτσι λειτουργεί το κόμμα- στοχεύει σε ψηφοφόρους- πελάτες. Εκεί εντάσσεται και η πρόσφατη φιέστα στο Caravel όπου είχαν προσκληθεί μέχρι και άτομα που ήταν βουλευτές την δεκαετία του ’70. Το άκουσα εξάλλου με τα αυτιά μου από πρωτοκλασάτο στέλεχος στη συνέλευση μιας Τ.Ο. του ΠΑΣΟΚ: «Δεν γίνεται να βάζουμε πλέον άγνωστους νέους στα ψηφοδέλτια. Πρέπει να τα πλαισιώσουμε με καταξιωμένα στελέχη».

 

Οι άλλοι μπορούν να το ανέχονται αυτό και να σκύβουν το κεφάλι. Εγώ όχι. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι σκοπεύω να είμαι ένας απλός στρατιώτης. Σήμερα λοιπόν απλώς εκνευρίζομαι και εκνευρίζω. Καλύτερα μακριά και αγαπημένοι.

Φυσικά, δεν είναι μια εύκολη απόφαση. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους στο ΠΑΣΟΚ. Έκανα φίλους αλλά και κάποιους εχθρούς. Λυπάμαι που θα χάσω κάποιους φίλους. Κυρίως λυπάμαι για ορισμένους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας  που είναι στο ΠΑΣΟΚ από το 1974, που παρέμειναν πιστοί, που δεν παρασύρθηκαν από τα ψέματα του Τσίπρα. Που με πλησίαζαν στις διάφορες Τ.Ο. και μου έλεγαν: «Βγείτε εσείς οι νέοι μπροστά!» Και τελικά κανείς δεν βγήκε. Δεν υπήρχε κάποιος να βγει. Και οι άνθρωποι αυτοί τώρα ακούν πως εκείνοι οι παλιοί τους γνωστοί και «φίλοι» που τους εγκατέλειψαν και τους έβριζαν δεξιά και αριστερά είναι «παραπλανημένοι σύντροφοι». Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να αλλάξω κάτι, να σταθώ στο ύψος μου απέναντί τους.

 

Στην τελική, μπορεί κανείς να πει πως απέτυχα ως πολιτικός. Ίσως δεν είναι το φόρτε μου βρε παιδί μου. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που συμμετείχα δεν μπόρεσα καν να πλησιάσω σε εκλόγιμη θέση. Όταν έβαλα για πρόεδρος στις εκλογές δεν συγκέντρωσα καν τις υπογραφές. Δεν θα μου κάνει κακό να απομακρυνθώ για λίγο. Ή για πάντα. Το σίγουρο είναι πως τα υπάρχοντα αυτή τη στιγμή κόμματα δεν με εκφράζουν. Ίσως έχει φτάσει η ώρα για κάτι εντελώς καινούργιο.

 

Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω:

Τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο για το ότι πίστεψε σε μένα και με στήριξε βάζοντάς με στα ψηφοδέλτια, και τοποθετώντας με στη θέση του Υπεύθυνου Πολιτισμού

 

Την νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Φώφη Γεννηματά για τη στήριξη που μου παρείχε όταν ήταν υπεύθυνη Τύπου, το 2012, αλλά και τον πρώτο καιρό της προεδρικής της θητείας. Μετά φυσικά τα πράγματα άλλαξαν…

Τα παιδιά στον Τομέα Πολιτισμού- κυρίως εκείνα της δεύτερης περιόδου του Τομέα.

 

Τους 73 ήρωες (ο 74ος ήμουν εγώ!) που υπέγραψαν για την υποψηφιότητά μου ως πρόεδρος.

Όλο τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που πίστεψε σε μένα, βουλευτές, στελέχη, απλούς ψηφοφόρους. Τα παιδιά των PES Activists, της Νεολαίας και της ΠΑΣΠ που ήπιαν ποτάρες μαζί μου στην Αθήνα αλλά και σε Θεσσαλονίκη, Καλαμάτα, Ρέθυμνο, Κατερίνη, Πάτρα κ.ο.κ.

Από κει και πέρα, no hard feelings.”