Ο όρος “Αξιολόγηση” ενδεχομένως να ακούγεται περισσότερο συχνά από κάθε άλλον στα πολιτικά ρεπορτάζ. Και είναι μάλλον εύλογο, όταν το ‘κλείσιμό της’ είναι το καίριο προαπαιτούμενο για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας. Όμως, παρότι προγραμματισμένη να είχε ήδη ολοκληρωθεί πριν από ένα χρόνο (Φεβρουάριο του ’16) και έχοντας έκτοτε πάρει ένα σωρό αναβολές, εξακολουθεί να μην κλείνει. Όπως ακριβώς δεν έκλεισε ούτε και τώρα, παίρνοντας και πάλι μία -αόριστης έκβασης- αναβολή για το μέλλον.

Πόσοι όμως είναι οι πολίτες που έχουν μία πλήρη και διαυγή εικόνα της συνολικής κατάστασης του ελληνικού παζλ, της οποίας η “Αξιολόγηση” είναι ένα (μεγάλο και σημαντικό) μέρος; Κανείς βέβαια δεν μπορεί να πει πόσοι· όμως, αδιαμφισβήτητα είναι οι περισσότεροι.

Το σημείωμα αυτό απευθύνεται σε όλους εκείνους. Θα αποπειραθεί να περιγράψει τα κύρια συστατικά αυτής της ελλιπούς εικόνας ώστε τελικά να την συνθέσει σε έναν επαρκή βαθμό που να καθιστά πιο κατανοητό αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.

Οι έχοντες καλή γνώση του θέματος, ας μου συγχωρέσουν κάποιες αναφορές σε πιο θεμελιώδη. Δυστυχώς, το ότι ακόμα και σήμερα αυτά τα θεμελιώδη παραμένουν θολά, ασύνδετα ή, ακόμα και άγνωστα στην αντίληψη των περισσοτέρων πολιτών, φανερώνει την τραγικότητα του ελληνικού προβλήματος και το μεγάλο (εσωτερικό) βάθος από το οποίο το πρόβλημα αυτό έχει εκπηγάσει.
 _ _ _ _ _

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετά από ένα ακόμα φιάσκο της στο  eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, συνεχίζει την ίδια φαύλη επικοινωνιακή τακτική στην οποία αδιαλείπτως επιδίδεται από όταν ακόμα ήταν στην αντιπολίτευση: Επιτηδευμένες ασάφειες, συγκαλύψεις και αναλήθειες, που σκοπό έχουν να δημιουργούν εντυπώσεις επιτυχίας και να βαθαίνουν τη στοχευμένη σύγχυση στους έλληνες πολίτες. Για πολλοστή φορά, το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Ξανά…

Το ζήτημα της περιβόητης αξιολόγησης που εκκρεμεί (αλλά ποτέ δεν κλείνει…) ήδη από τον Φεβρουάριο του ’16, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα πολιτικής ανευθυνότητας καθώς μετατοπίζει την πολιτική από το πεδίο ουσιαστικής δράσης στη σφαίρα των επικοινωνιακών εντυπώσεων.

Έτσι, ο Έλληνας πολίτης έχει επιτηδευμένα καταλήξει παγιδευμένος σε μία θολή εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία άγεται να πιστεύει για αληθινό ό,τι –συμφέρον για την ίδια αλλά όχι για τον ίδιον και τη χώρα- η κυβέρνηση και διάφοροι δορυφορικοί της κύκλοι επιδιώκουν να πιστεύει για αληθινό.

Ένα από τα συστατικά αυτής της δημαγωγικής τακτικής είναι και το ζήτημα της Αξιολόγησης. Ένας όρος που σκοπίμως παραμένει ασαφής και γενικόλογος, καθιστάμενος έτσι ένας βολικός φορέας μηνυμάτων και καθημερινής προπαγάνδας, προσδίδοντας του παράλληλα μία αρνητική αύρα: Να λογίζεται ως κάτι επιθετικό προς εμάς, εκβιαστικό· και όχι αυτό που αληθινά είναι: Ένα αμοιβαίως αποδεκτό θεμιτό συστατικό μίας επιτυχημένης συμφωνίας.

–

Για τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που ζουν μέσα σε σύγχυση και σχετική άγνοια, είτε ο ίδιοι αυτό το αντιλαμβάνονται να συμβαίνει είτε όχι, θα επιχειρήσουμε εδώ να αποτυπώσουμε με σχετικά απλοϊκό τρόπο την συνολική εικόνα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Διότι, εάν η αντίληψη της εικόνας δεν μπορέσει να ολοκληρωθεί και παραμείνει αποσπασματική, μέσα στα κενά της πάντοτε θα χωράει εύκολα η κάθε μορφής κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση. Και τέτοια, υπάρχει συνεχής και άφθονη.

_ _ _ _ _

Η κυβέρνηση, επικουρούμενη τού φίλιου -ελεγχόμενου και ευτελούς- μιντιακού συστήματος, συντηρεί μία προπαγάνδα αποπροσανατολισμού τής κοινής γνώμης και χειραγώγησης τού «λαϊκού αισθήματος”.

Ότι, τάχα, εκείνη έχει κάνει “όλα όσα απαιτούνται” αλλά οι δανειστές είναι εκείνοι που πάντα επανέρχονται και δημιουργούν συνεχώς νέα προσκόμματα -έτσι, από …καπρίτσιο και κακή βούληση- και “απαιτούν” να φορτώνεται η ελληνική κοινωνία με ολοένα πιο πολλά και δυσβάστακτα βάρη.

Η συνταγή της απάτης απλή και κοινότυπη: «Εμείς είμαστε οι σοβαροί, συνεπείς, ηθικοί και υπεύθυνοι», έναντι τού: «Εκείνοι είναι οι κακόβουλοι, ανάλγητοι, αμοραλιστές και τύραννοι».

_ _ _ _

—-  Είναι πράγματι τόσο διαφορετική η αλήθεια;;

Ασυζητητί! Και, ιδού το γιατί:

Εδώ και χρόνια, οι συμφωνίες διάσωσης και χρηματοδότησής μας από τους εταίρους (μνημόνια) γίνονται στην εξής κυρίως βάση: Εκείνοι αποπληρώνουν όλα μας τα χρέη από παλαιές εκδόσεις ομολόγων (μέσω των οποίων οι ελληνικές κυβερνήσεις λάμβαναν χρηματοδότηση από τις  διεθνείς κεφαλαιαγορές) των οποίων σταδιακά έρχεται η ημερομηνία αποπληρωμής τους.

Αυτά τα χρήματα είναι μεν νέα δάνεια, τα οποία όμως έχουν ένα προνομιακό -πολύ χαμηλό- επιτόκιο. Επιπλέον αυτού, θα αρχίσουμε να τα αποπληρώνουμε μετά από αρκετά χρόνια, έχοντας λάβει μία μακρά και επωφελή περίοδος χάριτος.

Έτσι, αυτό που απομένει σε εμάς είναι να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία. Να εστιάσουμε στη ριζική αναδιάρθρωση των βασικών δομών και στον εξορθολογισμό της λειτουργίας της οικονομίας μας, όντες απαλλαγμένοι για αρκετά χρόνια από το βάρος της αποπληρωμής των υπέρογκων χρεών μας. Πρακτικά, κατά τα τελευταία χρόνια η οικονομία μας λειτουργεί σχεδόν σαν να μην υπάρχει δημόσιο χρέος, καθότι δεν καλούμαστε να αφαιρέσουμε χρήματα από τον ετήσιο προϋπολογισμό για αποπληρωμή χρωστούμενων κεφαλαίων.

Οι απαιτήσεις της τρέχουσας συμφωνίας διάσωσης (3ο μνημόνιο- το βαρύτερο, προίκα της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από την μυωπική και αυτοκτονική «περήφανη διαπραγμάτευση-τζόγο» του 2015) προκειμένου οι εταίροι να συνεχίσουν να αποπληρώνουν τα δικά μας χρέη και να αποφευχθεί η οριστική πλήρης πτώχευση, ήταν εξ αρχής οι εξής:

– Να τηρηθούν αυτά που πριν από ενάμιση χρόνο είχαν από κοινού συμφωνηθεί.

Δηλαδή:

Ότι η κυβέρνηση θα νομοθετήσει για δεκάδες ζωτικής σημασίας μεταρρυθμίσεις που σκοπό έχουν να καταστήσουν επιτέλους την ελληνική οικονομία λειτουργική, αποδοτική, επάνω σε μία αναπτυξιακή βάση. Δηλαδή, η αξίωση είναι το πρόγραμμα οικονομικής μας στήριξης “να πιάσει τόπο” επιτυγχάνοντας να καταστήσει τη χώρα μας μία υγιή και ανταγωνιστική παραγωγική οικονομία.

Το όφελος; Τριπλό!

— Καί η Ελλάδα θα καταστεί χώρα οικονομικής ανάπτυξης και προόδου,

— Καί το οικοδόμημα της ΕΕ ισχυροποιείται γιατρεύοντας μία ύπουλη πληγή στο σώμα της,

— Καί οι εταίροι μας διασφαλίζουν με αυτόν τον τρόπο ότι τα χρήματα που οι πολίτες των χωρών τους μάς δανείζουν, θα μπορέσουν κάποτε τα πάρουν πίσω.

_ _ _

—- Και η Αξιολόγηση, τι ακριβώς είναι;;

Είναι ένα απαραίτητο και προσυμφωνημένο στάδιο ελέγχου απόδοσης της όλης διαδικασίας. Μία ενδιάμεση στάση, κατά την οποία θα πρέπει να βεβαιώνεται ότι οι προϋποθέσεις ισχύος της συμφωνίας χρηματοδότησής μας έχουν μέχρι στιγμής εφαρμοστεί σωστά, με τη χώρα μας να έχει πράγματι εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από αυτήν.  

Εφόσον αυτό επιβεβαιωθεί (δηλαδή, ουσιαστικά ότι πράγματι επιθυμούμε να εξυγιάνουμε τις αναχρονιστικές δομές της οικονομία μας!), τότε θα συνεχίσουν να τηρούν και εκείνοι τις δικές τους: Να μας παρέχουν τις υπολειπόμενες δόσεις για να καλύψουμε τις αποπληρωμές των παλαιών χρεών που λήγουν κατά τη προσεχή περίοδο.

_ _ _ _

—- Μα καλά, η κυβέρνηση δεν δηλώνει ότι ήδη έχει κάνει όλα όσα προέβλεπε η συμφωνία;;

Ναι, το λέει, αλλά δυστυχώς αυτό καμία σχέση δεν έχει με την αλήθεια…

Η κυβέρνηση Τσίπρα επί ενάμιση χρόνο δεν έχει κάνει παρά *μόνο ελάχιστες* από αυτές τις δεκάδες μεταρρυθμίσεις που η ίδια οικειοθελώς δεσμεύτηκε ότι θα κάνει. Τις πιο ανώδυνες. Νοιάζεται μόνο να κερδίζει χρόνο υπέρ εκείνης -αλλά εις βάρος της οικονομίας και της χώρας.

Αντί να προβεί στις επωφελείς μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν πνοή μέλλοντος στη χώρα, εκείνο που κυρίως έκανε ήταν το αντίθετο: Αυξάνει φόρους και εισφορές προκειμένου να μπορεί να καλύπτει τις τρύπες από τις ολοένα αυξανόμενες κρατικές δαπάνες για πελατειακούς διορισμούς, προσλήψεις και κομματικές εξυπηρετήσεις.

Έτσι, εφαρμόζει το εξής παράδοξο. Αντί οι κρατικές δαπάνες να περιοριστούν με έναν μελετημένο ευφυή και κοινωνικά δίκαιο τρόπο, ώστε να έρθουν σε εναρμονιστούν με το ύψος των εσόδων και να δημιουργηθεί μία στιβαρή βάση δημοσιονομικής ισορροπίας, η κυβέρνηση κάνει ακριβώς το αντίθετο. Αυξάνει συνεχώς τη φορολογία σε μία όλο και περισσότερο συρρικνούμενη ιδιωτική οικονομία –δηλαδή, στο τμήμα εκείνο της οικονομίας που μπορεί να παράγει εθνικό πλούτο- ώστε να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες. Και μάλιστα, ούτε καν αναπτυξιακά αλλά εντελώς παρασιτικά, σε  διορισμούς και εξυπηρετήσεις «ημετέρων».

Δηλαδή, όχι μόνο δεν μετασχηματίζεται το μοντέλο διοίκησης και οικονομικών δομών σε κάτι αποδοτικότερο, αλλά απεναντίας διαιωνίζεται και επανα-εδραιώνεται η καταστροφική συνταγή δεκαετιών που μας οδήγησε στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα, αποτελειώνοντας έτσι τις όσες εναπομείνασες εστίες στην ιδιωτική παραγωγική οικονομία είχαν εν τω μεταξύ αντέξει.

Και όταν η ιδιωτική οικονομία καταρρέει, καταρρέει το ΑΕΠ, συρρικνώνεται η φορολογητέα ύλη, περιορίζεται η κατανάλωση, διογκώνεται η μάστιγα της ανεργίας, καταρρέουν τα ασφαλιστικά ταμεία, η χώρα καθίσταται απωθητική για οποιονδήποτε δυνητικό επενδυτή. Ένας μοιραίος, αυτο-ανατροφοδοτούμενος, φαύλος κύκλος. Μία οικονομική έρημος.

Και η απάντηση της κυβέρνησης σε αυτό; Αντί για εγκατάλειψη αυτού του μοιραίου μοντέλου πολιτικής, επιλέγει την περαιτέρω αύξηση φόρων και εισφορών για να καλύψει τα χαμένα έσοδα. Θυσιάζει μία χώρα για να αγοράσει πολιτικό χρόνο λίγων μηνών…

_ _ _ _

—-Για ποιους ακριβώς λόγους αθετεί σκοπίμως τους όρους της συμφωνίας;;

Δυστυχώς, μόνο για δικούς της λόγους κομματικής ιδιωφέλειας:

1) – Για να μη δυσαρεστήσει μεγάλες -προστατευόμενές της- ευρείες ομάδες και επιλεγμένες συντεχνίες, στη λογική τής δημιουργίας μίας μόνιμης πελατειακής -ψηφοθηρικής σχέσης μαζί τους.

2) – Για να δίνει την (ψεύτικη) εντύπωση στον κόσμο ότι το βάρος των φόρων που μας φόρτωσε (αποδιαλύοντας έτσι ό,τι είχε μείνει ζωντανό στην παραγωγική οικονομία) ήταν απαίτηση της τρόικας και όχι δική της επιλογή.

Με αυτή τη τακτική, αποσκοπεί στο να πουλάει στην επί χρόνια αποπροσανατολισμένη κοινωνία την κοροϊδία ότι οι δανειστές είναι εκείνοι που -επιδεικνύοντας ένα άδικο και ανάλγητο πνεύμα- “απαιτούν ” και άλλα μέτρα λιτότητας και πρόσθετους φόρους· και όχι η ίδια η κυβέρνηση .

3) – Για να κρύβει από τους πολίτες (οι οποίοι παραδοσιακά δεν νοιάζονται να μάθουν τι προβλέπεται στο συμφωνηθέν μνημόνιο) ότι δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα από όσα υπέγραψε – και τα οποία θα ήταν σαφώς προς το βιώσιμο συμφέρον της οικονομίας και του τόπου μας.

4) – Για να δίνει την ψεύτικη εντύπωση στο εσωτερικό ότι αντιστέκεται με …πατριωτικό σθένος επιχειρώντας να προστατεύσει (δήθεν) την αξιοπρέπεια και το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων, από κάποιους “κακόβουλους” που μοναδικό σκοπό έχουν μόνο να μας ταπεινώσουν…

5) – Για να δημιουργήσει εντυπώσεις τα πρόσθετα μέτρα (που καθίστανται συνεχώς απαραίτητα εφόσον η οικονομία συνεχίζει να επιδεινώνεται ελλείψει μεταρρυθμίσεων και ανακατεύθυνσης στόχων της), ότι δήθεν τα επιβάλλουν οι «ανάλγητοι θεσμοί»· και όχι εξ αιτίας των πρακτικών επιπτώσεων λόγω της από μέρους της αθέτησης τής συμφωνίας .

6) – Για να κερδίζει όλο και περισσότερο χρόνο στο εσωτερικό της χώρας. Να πουλάει προφίλ δήθεν φιλολαϊκής “αντίστασης” ώστε σε ύστερο χρόνο, όποτε της φανεί χρήσιμο για τη μακροημέρευσή της στην εξουσία, να έχει τη δυνατότητα να σύρει την κοινωνία σε κάποιο  πολιτικάντικο ψευτο-δίλημμα.

Η στόχευση είναι να έχει εν τω μεταξύ καλλιεργήσει στις μάζες μία φορτισμένη ψυχολογία απόγνωσης τού τύπου : “Μα επιτέλους τι άλλο θέλουν από εμάς οι …αιμοσταγείς δανειστές, αφού «όλα» όσα ζήτησαν τα υποστήκαμε και τώρα δεν τους φτάνουν, “απαιτώντας” επιπλέον μέτρα και σκληρότερη λιτότητα”.

Αυτό φυσικά είναι ένα καλοστημένο ψέμα. Διότι αυτό το σκηνικό μόνιμης αγωνίας και πόνου που βιώνεται στην κοινωνία, το ότι πλέον εξελίσσεται σε μη αναστρέψιμη κατάσταση αποτελεί εκούσια επιλογή και έργο της παρούσας κυβέρνησης.

_ _ _ _

—- Σε τι προσβλέπει σκηνοθετώντας όλη αυτή την εξαπάτηση;;

Με αυτόν τον ύπουλο τρόπο, προσβλέπει στο να παγιώσει μία απατηλή εικόνα στο εσωτερικό και στη συνείδηση των πολιτών: Ότι εκείνη δήθεν κάνει τα πάντα και δέοντα, αλλά τα καταστροφικά αδιέξοδα να χρεωθούν στους θεσμούς. Με αυτή τη μεθόδευση καλλιεργεί και ενισχύει ένα αίσθημα (πολύ επωφελές για εκείνην) στη ψυχολογία των μαζών: Το αίσθημα ‘του αδικημένου και θύματος της ΕΕ’, καθώς και εκείνο ‘του πατριώτη εν αμύνει’ έναντι κάποιων κακόβουλων εθνικών εχθρών.

Με μία τέτοια θολή κατάσταση να χρονίζει, συντηρείται ένα επαρκές μέρος του εκλογικού σώματος σε σύγχυση άγνοιας και σε ψυχολογία ισχυρής φόρτισης ώστε, σε μία πρόσφορη στιγμή να μπορεί να του θέσει ενώπιον της κάλπης ένα ύπουλα στοχευμένο δίλημμα.

Υπό την επήρεια αυτής της ψυχολογίας και της διαστρεβλωμένης αντίληψης της πραγματικότητας, πιστεύει ότι θα μπορεί αρκετά εύκολα να χειραγωγήσει (για μία ακόμα φορά) την συμπεριφορά του πολίτη μέσα στο παραβάν.

Η κυβέρνηση αυτή, ένα μόνο στόχο έχει. Και αυτός δεν είναι εθνικός· είναι ιδιωφελής. Είναι η παραμονή της στην εξουσία ενός κομματικά ελεγχόμενου κράτους, για το μεγαλύτερο εφικτό διάστημα και με όποιο εθνικό και ιστορικό κόστος.

_ _ _ _

—- Όντως μπορεί αυτό να το επιτύχει;;

Δυστυχώς, Ναι… Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η ροή των πραγμάτων έχει τη ‘φυσική τάση’ να οδηγεί από μόνη της την ψυχολογία των μαζών προς τα εκεί. Γι αυτό και η ομάδα Τσίπρα γενικά παίζει μονίμως τεχνητή “καθυστέρηση” . Διότι, ανάμεσα σε άλλους πρακτικής αξίας λόγους κομματικής ωφέλειας, γνωρίζει ότι η παρατεινόμενη και χρονίζουσα απραξία, σιγά-σιγά χτίζει σε μία *όλο και πιο διευρυνόμενη* κοινωνική μάζα μία ειδική ψυχολογία «ταξικής συνείδησης»· αυτής του εξαθλιούμενου πολίτη που παραιτείται από την ελπίδα.

Για όσο ο αριθμός των πολιτών που φτωχοποιούνται αγγίζοντας τα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης μεγαλώνει, όσο περισσότεροι δηλαδή θα φτάνουν σε κατάσταση απόγνωσης να έχουν χάσει κάθε ελπίδα για βελτίωση της ζωής τους και ψυχολογικά να έχουν παραιτηθεί , τόσο πιο εύκολα χειραγωγήσιμο θα είναι ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στο οποίο θα μπορούν να απευθυνθούν ως τάχα «Ρομπέν των …φτωχών». Ως τάχα ‘οι «καλοί» προστάτες και διαχειριστές της φτώχειας τους’.

_ _ _ _

—- Μα, είναι δυνατόν να είναι τόσο ανάξιοι και φαύλοι;;

Αν είναι, λέει;; Αυτό, εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να είναι μία υπόθεση, ένας σκεπτικισμός ή μία υποψία. Είναι πλέον κάτι αυταπόδεικτο · αρκεί κανείς να παρακολουθεί πιο στενά τα γεγονότα, να ενημερώνεται πολύπλευρα και σε βάθος, αναζητώντας πάντα τις πιο αξιόπιστες και καταρτισμένες πηγές. Και δυστυχώς, η υπάρχουσα δυναμική εντός της σαστισμένης -από την παραπληροφόρηση ή την άγνοια- κοινωνίας πολιτών που ψυχολογικά παραιτούνται, είναι ο καλύτερος σύμμαχος της φαυλότητάς τους…

Έχουμε λοιπόν όλοι μας χρέος, αυτή τη φαύλη δυναμική της μοιρολατρικής απάθειας να την αλλάξουμε. Η πεποίθηση ότι θα έρθει η ώρα που τα πράγματα θα φτάσουν σε κάποιο όριο και μετά θα αλλάξουν δήθεν «από μόνα τους», είναι φυσικά μία ύπουλη χίμαιρα. Μία τέτοια στιγμή ‘νομοτελειακού αυτοματισμού’ δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ…

_ _ _ _

 —-  Δηλαδή, εννοείς ότι οι δανειστές τα έχουν κάνει όλα καλά; Ότι είναι …άγιοι;

Πουθενά δεν υπονόησα “αγιότητα” από μέρους των δανειστών. Συν το ότι, αυτή θα ήταν μία συζήτηση αρκετά ξένη και παράλληλη με το ζήτημα που εξετάζω εδώ και που αφορά στο: Τι είναι η αξιολόγηση, γιατί υπάρχει και, γιατί οι χειρισμοί της Ελληνικής κυβέρνησης είναι μυωπικά υπονομευτικοί για το μέλλον της χώρας μας.

Ας αναφέρω όμως πολύ συνοπτικά ότι οι εταίροι δανειστές μας ως επί το πλείστον εξυπηρετούν κάποιες περισσότερο συλλογικές ευρωπαϊκές ανάγκες. Αυτό γίνεται στη προσπάθεια να αποτρέψουν επικίνδυνες αποσταθεροποιήσεις και δευτερογενείς εξελίξεις μίας ελληνικής καταστροφής, οι οποίες θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ανεξέλεγκτες πυροδοτώντας έτσι δραματικές επιπτώσεις για όλους. Ή τουλάχιστον, με αυτές τις προθέσεις κυρίως ξεκίνησαν.  Αυτό όμως δεν είναι ούτε αθέμιτο, ούτε ανήθικο. 

Επίσης, δεν είναι ούτε παράλογο, μετά από τόσες κουτοπόνηρες συμπεριφορές, παλινωδίες και δυναμιτίσεις από εμάς τους άμεσα ενδιαφερόμενους για διάσωση, να αρχίσουν πλέον να μας αντιμετωπίζουν με αδιαφορία ή δογματισμό, ενίοτε μάλιστα με ψυχρό κυνισμό.  
Όταν διαπιστώνουν ότι εμείς πρώτοι αδιαφορούμε να γίνουμε σύγχρονο κράτος, αλλά επενδύουμε στη ρήξη, τον τακτικισμό και τον παρασιτισμό σε σχέση με την ΕΕ, από ένα σημείο και πέρα ευλόγως τούς γινόμαστε αδιάφοροι και θα τους αρκούσε μόνο το να φυτοζωούμε ως χώρα προς χάριν μίας γεωστρατηγικής ισορροπίας· αφού γίνεται πια εμφανές ότι οι ίδιές μας φιλοδοξίες περιορίζονται σε αυτό το μη-οραματικό επίπεδο.

Θες να το δεις ακόμα και σαν «συμφεροντολογικό» από μέρους τους; Δες το ακόμα και έτσι· όμως πρακτικά για εμάς τίποτα δεν αλλάζει. Αυτό που στη πράξη έχει σημασία είναι ότι, χωρίς αυτή την ευκαιρία η Ελλάδα δεν διέθετε τις υποδομές (οικονομικές, κρατικές, παραγωγικές, κοινωνικής κουλτούρας, κτλ) να ανταπεξέλθει στις ασφυκτικές συνθήκες εσωτερικής αποσάθρωσης που θα επέφερε μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Και αυτή την ευκαιρία την κλωτσάει εν ονόματι ιδεοληπτικών και ιδιοτελών μικροσυμφερόντων κάποιων πολιτικών ομάδων.

Οι «θεσμοί» δεν είναι κάποια υπερανθρώπινη αρχή. Απαρτίζονται από ανθρώπους-μονάδες μέλη συλλογικών οργάνων, έχουν κι εκείνοι τις πατρίδες τους, τα επιμέρους μικροσυμφέροντά τους, τις ανθρώπινες ατέλειές τους. Και στο κάτω-κάτω, ολόκληρη η ΕΕ είναι μία περίπλοκη θεσμική οντότητα ακόμα ανολοκλήρωτη.

 Ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω, σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς ‘εδώ’ που βρισκόμαστε· και αυτό το ‘εδώ’ είναι κάτι απολύτως δεδομένο και λίαν δυσμενές για εμάς. Συνεπώς, η θετική και επωφελής διαχείριση τού σήμερα θα πρέπει να είναι η πρωτεύουσα και απολύτως κρίσιμη στόχευσή ΜΑΣ. Και εάν αυτό θα αποτελέσει επιλογή μας ή όχι, εξαρτάται μόνο από εμάς.

  _ _ _ _

—- Οπότε, έχεις κάτι να προτείνεις;;

Πρωτεύουσα στόχευσή μου εδώ, είναι η παρουσίαση της ευρείας εικόνας των πραγμάτων. Δυστυχώς, ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας αδυνατεί να συνθέσει αυτή τη συνολική εικόνα ώστε να χτίσει στιβαρή άποψη και να παράγει γόνιμα συμπεράσματα. Και αυτό, διότι είτε δεν φρόντισε ποτέ να πληροφορηθεί για όσα όφειλε σε βάθος να γνωρίζει που αφορούν στο ελληνικό πρόβλημα, είτε η κριτική του σκέψη αλώθηκε και καπελώθηκε από την ξεδιάντροπη προπαγάνδα που από πολλές μεριές το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε· και που, δυστυχώς, συνεχίζει να κάνει.

Είναι κρίσιμο λοιπόν να προηγηθεί η συνειδητοποιημένη επίγνωση (της αληθινής) καταστάσεως. Για μεγάλη μας ατυχία, σχεδόν όλα τα κόμματα που πρωταγωνίστησαν στη πολιτική σκηνή κατά τα χρόνια της κρίσης, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιδόθηκαν σε έναν φαύλο και ευτελή ανταγωνισμό για να φτιάξουν ‘κομματικούς οπαδούς’ και να αποσπάσουν εκλογικά ποσοστά. Πλειοδότησαν σε λαϊκισμό, παραπληροφόρηση, ιδεοληπτικά συνθήματα, εγκληματική παραποίηση είτε απόκρυψη της αλήθειας.

Οι λίγες έντιμες φωνές που αγωνίστηκαν να κλονίσουν αυτή τη λαίλαπα δημαγωγίας, λοιδορήθηκαν και παραγκωνίστηκαν από τη διψασμένη για ‘εύκολες’ λύσεις κοινωνία. Κυρίως δε από το ίδιο το κομματικό κατεστημένο τα διαπλεκόμενα ή εξαρτώμενα από την εξουσία μέσα «ενημέρωσης», οι οποίοι όλοι προτάσσουν τις συντεχνιακές και ίδιες ωφέλειές τους υπεράνω του συλλογικού. Αυτό το σύστημα-γάγγραινα, απεχθάνεται τον διαυγή λόγο που εκφέρει ασύμφορες αλήθειες, οπότε τον πολεμά με τα πανίσχυρα (αθέμιτα) μέσα που υπό μορφή εξουσίας κατέχει.

Το επείγον ζητούμενο είναι πλέον, οι φωνές της λογικής και της τεκμηριωμένης διαυγούς σκέψης να αποκτήσουν επιτέλους τη στήριξη που αξίζουν. Να αποκτήσουν βήμα λόγου και δημιουργικής συμμετοχής στον δημόσιο διάλογο χαράσσοντας νέα πρότυπα. Να πάψει επιτέλους η δημόσια σφαίρα και λόγος να κυριαρχείται από τη μονοκρατορία του ψεύδους, του δογματισμού, του παραλόγου.

 Αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την ανακατεύθυνση προς το μέλλον: Η ύπαρξη ενός κύματος αντίλογου με βάση την ορθολογική και συγκροτημένη πολιτική σκέψη που να επιμορφώνει τον πολίτη, να προαγάγει την κριτική του σκέψη και να αντισταθμίζει τον ευτελή θόρυβο του λαϊκισμού και της πολιτικής εξαπάτησης που σήμερα είναι κυρίαρχα στοιχεία.

Προς αυτή τη κατεύθυνση, μία μόνο (γενική) συμβουλευτική κατεύθυνση κρίνω ότι είναι κρίσιμο να αναδείξω:

Α — Όπου ακούς για ρόδινες και ανώδυνες λύσεις που σε λίγους μήνες θα σου προσφέρουν την ασφάλεια και την προοπτική που ποθείς, κρατήσου όσο πιο μακριά μπορείς!

Τέτοιος εύκολος και σύντομος δρόμος δεν υπάρχει. Και εάν πριν από μερικά χρόνια θα υπήρχε κάτι επώδυνο μεν αλλά κάπως πιο σύντομο, αυτό πια δεν υπάρχει· το έκαψαν οι πολιτικές του λαϊκισμού. Όσοι λοιπόν σού μιλούν ή αφήνουν υπονοούμενα για τέτοιους δρόμους, είναι αδίστακτοι απατεώνες που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την αγωνία σου.

 Μη ξεχνάς ότι οι «ηγέτες» που καταποντίζουν σήμερα το πλοίο της χώρας, ακριβώς αυτά είναι που σού είχαν τάξει.

Β — Όπου ακούς πολλά φλογερά πατριωτικά συνθήματα και, για πολλούς ‘εθνικούς εχθρούς’, κράτα μικρό καλάθι και μεγάλη ασπίδα…! Ας διακρίνουμε κάποτε την φιλοπατρία από την πατριδοκαπηλία.

Ο φιλοπατρία είναι ένα αίσθημα πολύ πιο ευγενές, βαθύ και λεπτό σε φύση. Είναι αίσθημα, δεν είναι πάθος. Επ’ ουδενί συνάδει με την χοντροκοπιά, την αγριοφωνάρα, την υποκρισία, τα πολλά οργισμένα ντεσιμπέλ…, τη φορεμένη λεζάντα “ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ” στο κούτελο. Αυτά, όταν δεν αποτελούν απλώς προϊόντα υπερσυναισθηματισμού και υπερβολής, είναι κατεξοχήν δημαγωγικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται πάντα για να κουκουλώσουν άλλα πιο σκοτεινά ιδεοληπτικά συστατικά, αλλά και ένα βαθύ έλλειμμα αρετής, καλλιεργημένης σκέψης και γνώσης.

_ _ _

—- Καταλήγοντας 

Η δοκιμαζόμενη χώρα μας, εάν κάποτε θα μπορέσει να πάρει τη μοίρα της δυναμικά στα δικά της χέρια, θα είναι επειδή οι άνθρωποι της –εμείς- θα έχουν επιλέξει ‘Λύσεις’· και όχι ‘γάγγραινες’, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Αυτές οι ‘λύσεις’ θα είναι προϊόντα νηφάλιας έμμετρης σκέψης και αυτοσυνείδησης. Συλλογιστικών που θα στηρίζονται σε αφομοιωμένη γνώση, σε διαυγή επίγνωση καταστάσεως, σε συνθετική ανάλυση δεδομένων, σε ερμηνευτικές των γεγονότων που θα υποστηρίζονται από απαιτητική τεκμηρίωση. Αυτά, δεν χαρίζονται· κατακτώνται με κόπο και θυσία.

Αληθινές λύσεις όμως δεν μπορούν ποτέ να εδράζονται σε εύπεπτα επιφανειακά συνθήματα, σε παρορμητικά πάθη, σε αγκυλώσεις στο νεκρό πια παρελθόν, σε ανερμάτιστα ‘θέλω’. Στοιχεία τέτοια που όλα τους ναρκώνουν την ερευνητική σκέψη και κρίση, που καθιστούν το υποκείμενο ‘Πολίτης’ εύκολο υποχείριο ανεύθυνων ή ιδεοληπτικών πολιτικάντηδων.

Facebook Comments