Την περασμένη Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου, μια μουσική βραδιά αφιερωμένη στον αείμνηστο μουσικό, συνθέτη και ερμηνευτή, Χρήστο Κωνσταντίνου – ο οποίος «έφυγε» στις 21 Μαρτίου 2015 – συγκίνησε τα αγαπημένα του πρόσωπα και πυροδότησε γλυκές μνήμες. Η Μουσική Σκηνή Χαμάμ παραχώρησε το πάλκο της προκειμένου να τιμήσουν τον αξέχαστο Χρήστο σημαντικοί μουσικοί και ερμηνευτές που συνεργάστηκαν μαζί του και τον αγάπησαν σαν αδερφό. Μεταξύ αυτών ο Μανώλης Καραντίνης, ο Νίκος Τατασόπουλος, ο Μανώλης Δημητριανάκης, η Αφεντούλα Ραζέλη, ο Βασίλης Χαραλάμπους, η Ντένια Κουρούση, η Εβελίνα, ο Παναγιώτης Στεργίου και πολλοί ακόμη. Τον αγαπημένο τους φίλο τίμησαν επίσης ο διεθνούς φήμης ζωγράφος και γλύπτης Κωστής Γεωργίου, ο δημοσιογράφος Γιώργος Τσιάμπρας, ο ηθοποιός Νίκος Μπουσδούκος και πολλοί ακόμη.  Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να παρακολουθήσετε στιγμιότυπα από την τιμητική βραδιά.

«Στο σκοτάδι σαν βρεθείς,

κλείσ’ τα μάτια και προχώρα.

Κλείσ’ τα μάτια για να δεις

με τα μάτια της ψυχής!»

Ο Χρήστος Κωνσταντίνου όπως τον θυμάμαι εγώ…

Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος… Τα μάτια του πετούσαν θερμές φλόγες. Το νιωθες πως ήταν ευφυής… Είχε μια γλύκα την οποία μοίραζε απλόχερα και αυτό ήταν το δώρο του σε όλη του την οικογένεια. Ήταν αγαπημένος οικογενειακός φίλος κι εξ’ αυτού είχα το προνόμιο να τον γνωρίζω και να τον ακολουθώ στις νυχτερινές διαδρομές του.

Ο Χρήστος Κωνσταντίνου δεν έπαψε από την πρώτη στιγμή να είναι κάτι ιδιαίτερο στα μάτια μου. Εκείνο που μου έκανε πάντα εντύπωση ήταν ότι όταν έπαιζε το μπουζούκι του έκλεινε τα μάτια και ήταν σαν να πετούσε στα σύννεφα. Αναπολώ εκείνες τις νύχτες… Τώρα δε, ακόμη πιο πολύ. Αισθάνομαι προνομιούχα που τον γνώρισα! Ήταν σπάνιος άνθρωπος, αισθαντικός δημιουργός! Είχε κάτι που σε έκανε  να τον συμπαθείς με ένα μόνο του βλέμμα. Ήταν γήινος και υπερβατικός ταυτόχρονα. Ο λόγος του είχε μια λαϊκή σοφία και μια ποιητική δομή. Τώρα που ξανασκέφτομαι εκείνες τις νύχτες στα διάφορα νυχτερινά μαγαζιά, ο Χρήστος πάντα ξεχώριζε.

Ταξιδευτής στο δικό του κόσμο, ζούσε το προσωπικό του όνειρο. Τώρα που ανασύρω τις μνήμες μου, είμαι πλέον βέβαιη γι’ αυτό. Τόση ηθική, τόσος έλεγχος, τόση ευαισθησία! Τα δάχτυλά του – σαν να τον βλέπω τώρα – έδιναν στο μπουζούκι του έναν ιδιαίτερο, μυστικό κώδικα επικοινωνίας με το κοινό. Το παίξιμό του ήταν τόσο αληθινό που αυτομάτως έχτιζε γέφυρες με τον κόσμο και τον συγκινούσε βαθιά… Σεμνός κι αγέρωχος! Συναισθηματικός και δυναμικός! Παρακολουθούσε τα σκιρτήματα της ψυχής του με πάθος και αγωνία. Οδηγούσε το όργανό του, αλλά και αφηνόταν να παρασυρθεί από αυτό. Ασύμβατος. Αιρετικός. Παραβάτης. Άνθρωπος. Κάπνιζε και φιλοσοφούσε… Φιλοσοφούσε και κάπνιζε… Ο τρόπος που προσέγγιζε την καθημερινότητα ήταν άκρως ιδιαίτερος, ανάμεικτος από πικρία και χιούμορ, μα κυρίως γεμάτος αισιοδοξία. Έβγαζε τη γλώσσα σε οτιδήποτε συστημικό χωρίς να είναι εξωπραγματικός.

Ο σπουδαίος σολίστ του μπουζουκιού, Χρήστος Κωνσταντίνου είχε συνεργαστεί με όλους τους γίγαντες: Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργος Νταλάρας, Χρόνης Αϊδονίδης, Δόμνα Σαμίου, Ξανθίππη Καραθανάση, Θόδωρος Αντωνίου, Αγνή Μπάλτσα κ.ά….

 Ποτέ δεν έδειξε να ξιπάζεται επ’ αυτού. Γνώριζε την αξία του και δεν επέτρεπε στον εαυτό του να «διασυρθεί» από τη χυδαιότητα της προβολής. Γιατί ήξερε πολύ καλά ότι δεν είχε να περιμένει τίποτα από αυτήν. Κι αυτό ήταν το μεγάλο του πλεονέκτημα. Ήταν αληθινός, αγνός, ευέλικτος κι ελπιδοφόρος.

Είμαι νέα, κι όμως το νιώθω βαθιά ότι η απουσία σου αφήνει ένα κενό… Λυπάμαι που’ φυγες τόσο νωρίς… Αντίο, Χρήστο… Σε αποχαιρετώ με τους δικούς σου στίχους…

 

Σε μια πέτρα θα καθίσω

μυστικά να τη ρωτήσω:

Μάνα, πες μου, το χαζό

γιατί ξέχασα να ζω;

Facebook Comments