Ο «Άγιος» ποιητής των Εξαρχείων – Ο ελεύθερος σκοπευτής που λείπει 29 χρόνια

Γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στην Θεσσαλονίκη ως Νικόλας Ασημακόπουλους. Μεγάλωσε στην Κοζάνη όπου αποτελούσε τόπο καταγωγής της οικογενείας του. Μόλις ενηλικιώθηκε εγκαταστάθηκε στη συμπρωτεύουσα για να σπουδάσει στην Φιλοσοφική. Παράλληλα, δημοσιογραφούσε και σε κάποιο άρθρο του υπέγραψε ως «Άσιμος», έτσι και καθιερώθηκε το όνομά του. Είχε φτιάξει κι ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι που έπαιζε Αριστοφάνη, Μένανδρο και Μολιέρο.

Γέμιζε σελίδες με στιχάκια από παιδί. Και ποίηση και μουσική μόνος του έμαθε. Μεγάλωνε και όσο μεγάλωνε θέριευε μέσα του και έξω του. Ήταν ανυπότακτος και ασυμβίβαστος, δεν έπαιρνε από απειλές και προειδοποιήσεις. Έτσι συνελήφθη για τα τραγούδια και τα λεγόμενά του. Εκείνη την φορά η ταυτότητά του χάθηκε. Έμεινε 18 χρόνια χωρίς ταυτότητα. Δέχθηκε να εκδοθεί ξανά ταυτότητα με όνομα «Άσιμος» και διευκρίνηση στο σημείο του θρησκεύματος: «Άνευ θρησκεύματος».

Στην Αθήνα ήρθε το 1973, έκανε εμφανίσεις σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Τότε άρχισε και να εκδίδει «παράνομες» κασέτες. Τις ηχογραφούσε και τις διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, το Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια, το Μοναστηράκι  και το Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα.

Κατα-Κατα-Καταρρέω… κι άλλο πλέον δεν μπορώ
Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό
Και δεν ξαναγαπάω θηλυκό.

 

Φυλακίστηκε το 1977 για δύο μήνες με επίσημη κατηγορία: «Εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε ο πρώτος του μεγάλος δίσκος «Ξαναπές το» στον οποίο συμμετείχαν οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου. Το 1983 άνοιξε το δικό του μαγαζάκι «Χώρος Προετοιμασίας», είναι εκεί που έγραφε τα τραγούδια του, πωλούσε τα βιβλία του, τις κασέτες του, παιχνίδια, χειροποίητα κοσμήματα, κάρτες και ένα σωρό άλλα.

Το 1987 ήρθε η αρχή του τέλους. Βρέθηκε έγκλειστος σε ψυχοθεραπευτική κλινική και μετά στις φυλακές Κορυδαλλού. Κατηγορήθηκε για βιασμό. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση. Η υπόθεση δε διαλευκάνθηκε ποτέ.

Άμα δε σου πέσει μούρη, πώς μωρέ θ’ αντιληφθείς
Τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής.

Στο Πολυτεχνείο ήταν μέσα αλλά έφυγε βρίζοντας τους ΚΝίτες. Υπήρχαν βράδια που τον έδερναν εναλλάξ οι ΚΝίτες με τους ασφαλίτες και εκείνος τους φώναζε: «Άμα θες δεσμά, φάε ιδεολογία». Είχε γράψει πάνω σε κασέτα του: «Όταν άκουσα τον Παπαδόπουλου να λέει «Θα πατάξω την αναρχία» αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται.».  Για τη μουσική του έλεγε: «Είμαι πληνθέτης. Όπου οι άλλοι τοποθετούν “συν” και λέγονται συνθέτες, εγώ τοποθετώ “πλην”».

Αρχικά, κυνηγούσε όσους φορούσαν κοστούμι. Στο τέλος κυνηγούσε τις γάτες και τις γυναίκες. Κρεμάστηκε σε μία σωλήνα καλοριφέρ στο καταφύγιό του επί της Καλλιδρομίου και λυτρώθηκε. Λατρεύτηκε από «τρελούς» και «τρελαμένους». Πάντα ανερμήνευτος και τυπικά ακατανόητος. Πρώτα έφυγε ο Νικόλας, μετά ο Πρίγκιπας και στο τέλος το Κατερινάκι. Όπως είχε πει και η Κατερίνα Γώγου λίγους μήνες πριν πεθάνει: «Έχω ένα παράπονο, άκου το: Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας  Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζήσασα εγώ…».

Στο γράμμα που βρέθηκε δίπλα του έγραφε: «Ας με συγχωρούν μερικά από τα ζωάκια, τα ζόρισα παραπάνω από ό,τι έπρεπε. Ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Φταίνε κι αυτοί που με δίωκαν και έχασα τον έλεγχο. Αλλά εγώ έχω την ευθύνη.».