H Google τιμά τη σπουδαία Ιρακινή αρχιτέκτονα Ζάχα Χαντίντ

Την τιμητική της έχει σήμερα η διεθνούς φήμης αρχιτέκτονας Ζάχα Χαντίντ, της οποίας τα έργα έγιναν διάσημα σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Η Google της αφιερώνει το σημερινό της doodle, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό της.

Η διάσημη αρχιτέκτονας είχε σχεδιάσει δεκάδες κτήρια σε όλο τον κόσμο και υπήρξε η πρώτη γυναίκα, που τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων.

Η Ζάχα Χαντίντ (31 Οκτωβρίου 1950 – 31 Μαρτίου 2016) γεννήθηκε στη Βαγδάτη και υπήρξε η πιο επαναστατική δύναμη του αρχιτεκτονικού ρεύματος του Λονδίνου, παρά το ότι, για χρόνια, πάλευε για την ανάθεση έργων στη χώρα.

Μετά από την αποφοίτησή της, συνεργάστηκε με τους αρχιτέκτονες δασκάλους της, τον Έλληνα Ηλία Ζέγγελη και τον Ολλανδό μαθητή του, Ρεμ Κούλχαας, στο Γραφείο για τη Μητροπολιτική Αρχιτεκτονική (OMA – Office for Metropolitan Architecture). Εκεί, έγινε συνέταιρος το 1977.

Το 1980, άνοιξε στο Λονδίνο το δικό της αρχιτεκτονικό γραφείο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, δίδαξε, επίσης, στην Αρχιτεκτονική Ένωση του Λονδίνου. Το 2002, η Χαντίντ κέρδισε τον διεθνή διαγωνισμό σχεδίου, για να σχεδιάσει το νέο γενικό σχέδιο πόλης της Σιγκαπούρης. Το 2004, έγινε η πρώτη γυναίκα, που κέρδισε το βραβείο Πρίτσκερ.

H Χαντίντ επρόκειτο, αρχικά, να αναλάβει την κατασκευή του Ολυμπιακού Σταδίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 2020, αλλά το σχέδιό της κρίθηκε πολύ ακριβό και εγκαταλείφθηκε.

Μια από τις βασικές αρχές της Ζάχα Χαντίντ ήταν η αποδόμηση. Από τις αρχές του ’80, η αποδόμηση αποτέλεσε το νέο ρεύμα στην αρχιτεκτονική, το οποίο έρχεται να ακυρώσει τον έως τότε κραταιό μεταμοντερνισμό. Γεγονός που φαίνεται και από τη διατύπωση της γενικής αρχής του ρεύματος «η μορφή ακολουθεί τη φαντασία».

Το ρεύμα πήρε το όνομά του από την έκθεση «Deconstructivism in Architecture», που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Από τότε, ο όρος καθιερώθηκε.

Η  Χαντίντ θεωρείται μία από τους εκπρόσωπους της αποδόμησης. Οι χώροι που σχεδίασε κατακερματίζονται, δημιουργώντας ένα παιχνίδι προοπτικής, που, τελικά, εξελίσσεται σε μια επίθεση κατά της ορθόδοξης μορφής και του οπτικού ελέγχου. Στα κτήρια της, δεν υπάρχει σαφής είσοδος ή έξοδος, ψηλό ή χαμηλό, αριστερά ή δεξιά. Αντίθετα, πρόκειται για ένα ανοιχτό σύνολο.