Είπε, ο υφυπουργός Μεταναστευτικής πολιτικής, κ. Μπαλάφας, ότι το θλιβερό γεγονός στο Μενίδι, ήταν μια στραβή. Κι εδώ είναι αυτό που λέμε «ή στραβός είν΄ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». Ο γιαλός όμως δεν είναι στραβός. Αυτό είναι δεδομένο. Οπότε δια της ατόπου,  αρμενίζουμε στραβά και μάλιστα θεόστραβα.

Προφανώς, αυτό που είπε ο κ. Μπαλάφας ήταν ένα λεκτικό ατόπημα. Ήθελε να πει κάτι άλλο, παρασύρθηκε και κάτι άλλο του βγήκε. Είναι όμως ακόμα μια αστοχία που προστίθεται σε ένα σύνολο δηλώσεων με εμφανέστατα σημεία άγνοιας και αδιαφορίας. Το σημαντικό και άξιο συζήτησης εδώ, βρίσκεται στο γεγονός πως πρόκειται για μια γενικότερη φιλοσοφία χαλαρότητας και μιας λογικής «έλα μωρέ δεν θα σκάσουμε κιόλας» που χαρακτηρίζει εν γένει το «συνονθύλευμα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές, κουλτούρες και… υποκουλτούρες κάτω από την σημαία της δήθεν Αριστεράς,  που άλλοτε υποστέλλεται στο βωμό της παραμονής της εξουσίας και άλλοτε επαίρεται με παιάνες επανάστασης. Να είμαστε ειλικρινείς όμως: Δεν εμφανίστηκαν τώρα. Υπήρχαν πάντοτε μέσα στις ζωές μας αυτές οι φιγούρες. Υπήρχαν από τότε που ακόμα ήταν Συνασπισμός. Βέβαια τότε  ήταν μια ισχνή μειοψηφία του 3%, που κανέναν δεν ενοχλούσαν και για όλους ήταν χρήσιμοι. Σήμερα όμως, από χρήσιμοι φωνακλάδες έγιναν επικίνδυνοι «τυχοδιώκτες»…

Που ήταν; Ήταν εκεί που ο Αλέκος Αλαβάνος, πριν αποχωρήσει και παραχωρήσει την θέση του στο θείο βρέφος, έγινε οργανωτής και καθοδηγητής της γενιάς του «Άρθρου 16». Μιας γενιάς ανυπακοής, όπως έλεγαν… Τότε όμως, σύσσωμα τα Μέσα αναδείκνυαν την γενιάς της επανάστασης. Τον ηγέτη που ερχόταν, Αλέξη Τσίπρα. Τις καταλήψεις και τις καταστροφές δημόσιας περιουσίας, με την δικαιολογία της «οργισμένης γενιάς». Βόλευε τότε η σκληρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Ήταν εκεί, όταν καιγόταν το Χριστουγεννιάτικο δένδρο στην πλατεία Συντάγματος από τα τα τάγματα της Επανάστασης, με αφορμή το τραγικό γεγονός του χαμού του Α. Γργηγορόπουλου. Τότε που η εφημερίδα «Αυγή», προσέφερε ως ένθετο το ημερολόγιο των καταστροφών… Κάποιοι τότε, υπερασπίζονταν την Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Επειδή τους βόλευε…

Ήταν όλοι αυτοί στις ζωές μας, όταν ακόμα και σήριαλ σε μεγάλα κανάλια στήνονταν πάνω στον φέρελπι νεαρό πολιτικό, Α. Τσίπρα. Θυμάμαι, τυχαία ένα σήριαλ του ALPHA, με την Μ. Αλικάκη και τον Γ. Πυρπασόπουλο, που και καλά τρελαίνονταν να έρθουν σε επαφή με τον νέο ηγέτη, Άλεξη Τσίπρα. Έτσι φτιάχνονται οι μύθοι…

Αν ψάξετε θα τους βρείτε σε πολλά του χθες που στο σήμερα θεωρούνται ακραία και γραφικά να αποθεώνονται ως εναλλακτική έκφραση αντίστασης και απειθαρχίας ή ακόμα ως cool αντίληψη προοδευτικότητας. Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός «Cool Alexis», που απέδιδαν στήνοντας την πλάνη μιας ακίνδυνης πραγματικότητας. Πολλοί από εκείνους που  καταδικάζουν και σπεύδουν να ρίξουν στην πυρά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν υπάρξει από τους πιο ένθερμους θιασώτες τους στο παρελθόν.

Άλλωστε το ίδιο δεν έγινε και με το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής; Έτσι δεν έκαναν πλάκα αρκετοί μέχρι που μας κάθισαν στο σβέρκο;

Ας βάλουμε μυαλό λοιπόν. Στο παρελθόν οι  χρήσιμες μειοψηφίες της ανοησίας βόλευαν ένα ολόκληρο σύστημα που ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι ταΐζοντας το φίδι θα γίνει αχόρταγο και θα τους δαγκώσει κάποια στιγμή. Με επικοινωνιακά κολπάκια και επιλεκτικές προβολές, κάνοντας το άσπρο μαύρο και βαφτίζοντας την τότε ανομία σε ξέσπασμα οργής, κατάφεραν να μετατρέψουν κάποιες απομονωμένες φωνές σε λαϊκές απαιτήσεις και την ιδεολογική πλάνη σε πολιτική διακυβέρνηση της χώρας.

Ας ελπίσουμε ότι οι μελλοντικοί διαμορφωτές της συνείδησης της κοινωνίας δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη. Δεν θα επενδύσουν σε εστίες αντίδρασης μόνο και μόνο για να βλάψουν  μια πολιτική που δεν συμφωνούν ή δεν τους βολεύει. Ας ελπίσουμε ότι το πάθημα ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει μάθημα για τις μελλοντικές γενιές δημοσιολογούντων, γιατί αν επαναληφθεί το λάθος τότε δεν θα μπορεί κανείς να κρυφτεί πίσω από την ταμπέλα της άγνοιας. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα θυμόμαστε την συριζαϊκή γραφικότητα σαν ένα παλιό κακό αστείο και θα γελάμε…

Facebook Comments