Όπως και στη διπλωματία, έτσι η εσωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από «υψηλή» και «χαμηλή» πολιτική. Με την έννοια ότι η πρώτη αφορά σε γενικότερες στρατηγικές και στοχεύσεις ενώ η δεύτερη σε ζητήματα της καθημερινότητας, πιο χειροπιαστά.

Σε επίπεδο «υψηλής» πολιτικής λοιπόν, ο πρωθυπουργός από τις Βρυξέλλες, την Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου, μετά από τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ευρωβουλής, τον κ. Σούλτς, που μάλιστα διέκρινε και… φως στο βάθος του ελληνικού τούνελ (μένει βέβαια να μας σε… πόσο βάθος είναι αυτό το… φως, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση), έκανε αισιόδοξες δηλώσεις. Είπε δηλαδή ότι η χώρα εξέρχεται από μια κρίση χωρίς προηγούμενο και ότι το μέλλον θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, την υπευθυνότητα και την ανάπτυξη.

Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς θεωρεί ασήμαντες λεπτομέρειες το ότι για την άνευ προηγουμένου μαζική και ραγδαία εξαθλίωση της κοινωνίας ευθύνεται η πολιτική της λιτότητας, της εσωτερικής υποτίμησης και της απαξίωσης κάθε δημόσιου αγαθού, που ευλαβικά εφαρμόζει η κυβέρνησή του. Και το ότι αυτές ακριβώς οι πολιτικές, σύμφωνα με τη συντριπτική πλειοψηφία αναλυτών, οικονομολόγων, ειδικών, όχι σε ανάπτυξη δεν οδηγούν αλλά έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: συνεχιζόμενη για έκτο χρόνο ύφεση, μη βιώσιμο χρέος, τερατώδη ανεργία, ραγδαία φτωχοποίηση όλων και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας.

Και δεν χρειάζεται να για να αντιληφθεί πόσο εκτός πραγματικότητας ήσαν οι δηλώσεις – υψηλής πολιτικής πάντα – των δύο ανδρών, των κ.κ. Μπαρόζο και Σαμαρά.

Και τούτο γιατί η «χαμηλή πολιτική» αποδεικνύεται καταπέλτης.

Χιλιάδες απολύσεις εκπαιδευτικών και άλλων κατηγοριών δημοσίων υπαλλήλων διαγράφονται στον ορίζοντα, προκαλώντας τη δικαιολογημένη αντίδραση των εργαζομένων, με απεργίες, διαδηλώσεις, ενώ κάθε μέρα η ζωή γίνεται όλο και δυσκολότερη. Οι λεπτομέρειες, που δεν είναι ούτε μικρές ούτε ασήμαντες, όπως θέλουν ορισμένα διαπλεκόμενα παπαγαλάκια να μας κάνουν να πιστέψουμε, μιλούν από μόνες τους.

Όπως για παράδειγμα, η σχεδιαζόμενη από τον κ. Χρυσοχοίδη μεγάλη αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ – αντί άλλης πολιτικής απέναντι στον πιο οικολογικό τρόπο μεταφοράς που εξυπηρετεί όλο και περισσότερους πολίτες. Ο άλλος συνάδελφός του, ο «εκπρόσωπος – κατά δική του ομολογία – του ιδιωτικού τομέα», ο υπουργός Υγείας κ. Γεωργιάδης έχει αφήσει ορθάνοικτο το ενδεχόμενο αύξησης στα 25 ευρώ, από 5, του κόστους εισόδου στα νοσοκομεία, και μάλιστα από 1η Ιανουαρίου 2014, αν «δεν πιαστούν οι οικονομικοί στόχοι» που έχει θέσει η Τρόικα.

Άρα… Την ίδια στιγμή, στο Υπουργείο Παιδείας έχουν άλλο, μακρόπνοο σχέδιο. Σε έρευνά του ο αναλυτής Χρήστος Κάτσικας (Εφημερίδα των Συντακτών, Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου) αποκαλύπτει τα σχέδια για δραστική μείωση των εκπαιδευτικών μέχρι το 2015. «Εργαλεία» για τον εξοστρακισμό 20.000 εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η εξαφάνιση μαθημάτων, οι συγχωνεύσεις σχολείων του χρόνου με βασικό κριτήριο το ύψος του μισθού και θύματα όσοι έχουν πάνω από 20 χρόνια υπηρεσίας.

Παράλληλα με τις πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεις, κομμάτι των μαθητών θα εξωθηθεί προς τη μαθητεία – απλήρωτη εργασία. Δεν πρόκειται για τυχαία απόφαση. Αλλά για το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλη την κυβερνητική φιλοσοφία, όχι μόνο για μια συρρικνωμένη δημόσια παιδεία, αλλά για τη συρρίκνωση κάθε δημόσιου δικαιώματος των πολιτών, είτε πρόκειται για παροχή είτε για πρόσβαση σε δημόσιο αγαθό.

Βέβαια ο πρωθυπουργός και οι ευρωπαίοι ανώτατοι αξιωματούχοι έχουν κάθε δικαίωμα να διακηρύσσουν ότι υπάρχει «φως στην άκρη του τούνελ», ότι «σε έξι χρόνια θα γυρίσουμε στο 2009», όπως δήλωσε αισιόδοξα ο πρωθυπουργός, παρατηρώντας ότι «δεν πρόκειται καν για δυο γενιές» ή ότι «η Ελλάδα έχει διανύσει τα τέσσερα πέμπτα της ομαδικής προσπάθειας», όπως είπε ο κ. Βενιζέλος.

Όμως και οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να αμφιβάλλουν  και για την ειλικρίνεια και για τις προθέσεις τους, από τη στιγμή που ζουν την εφιαλτική πραγματικότητα των πολιτικών. «Υψηλών» και «χαμηλών». Και να αγωνίζονται, όχι για να καταστρέψουν τα αμφιβόλου περιεχομένου οράματα της κυβέρνησης περί «πρωτογενούς πλεονάσματος» αλλά για να επιβιώσουν, να αντισταθούν, να αναστρέψουν μια πορεία προς την άβυσσο που παρουσιάζεται ως παράδεισος. Να διακηρύξουν ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα σε αυτό τον τόπο.

Facebook Comments