Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι επιστολή στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο.  Σίγουρα μια καραμπινάτη αναφορά στο περιστατικό θα κέρδιζε το μάτι λόγω επίκαιρου χαρακτήρα, αλλά σημασία για μένα έχει το πλαίσιο, η μήτρα, στην οποία γεννήθηκε το συμβάν.

Πράγματι, Κωνσταντίνε Μπογδάνε, ατόπημα, ίσως και λάθος. Δεν παύει στο γυαλί να υπάρχει και το πέπλο του δέοντος. Και λέω πέπλο γιατί καμιά φορά, ίσως και  τις περισσότερες κάτω από αυτό θυσιάζονται αλήθειες, αλλά προέχει στην τηλεόραση το πέπλο. Αν με ρωτάς, αυτή η σκεπασμένη τηλεόραση  εμένα δεν μου αρέσει. Σίγουρα την ατάκα, την άποψη σου για τον πρωθυπουργό την έχει η πλειοψηφία του κοινού σου. Είναι μια άποψη που αν παρακολουθήσει κανείς την πολιτική και θεσμική αθλιότητα της χώρας θα μπορούσε να ενστερνιστεί. Όλοι (του κοινού σου)  λίγο πολύ την έχουμε ψελλίσει ή φωνάξει σε συζητήσεις, βγαίνει ορμέμφυτα. Και αυτό δεν είναι μια εκδοχή της διαστροφικής μας σκέψης, μια κακή λοιδορία, αλλά μαρτυρία πρώην υπουργών και ισοβιτών.

Τι θέλω να πω χαρακτηρίζοντας τον ντόρο που έγινε ως λογικό. Σε μια άλλη χώρα, πολύ μακριά από τη δική μας (νοοτροπιακά και λειτουργικά), όπου το πέπλο δεοντολογίας θα ίσχυε για όλους το ίδιο, ναι θα ήταν απόλυτα λογικό να επιπλήξουμε έναν παρουσιαστή-δημοσιογράφο αν διέδιδε μια αναλήθεια για τον Πρωθυπουργό κατά αυτόν τον τρόπο και δια του συγκεκριμένου μέσου. Πολλοί θα έλεγαν αυτή τη χώρα ευνομούμενη. Όπως, βέβαια, θα ήταν πολύ πιο λογικό να επιπλήξουμε με εντονότερο τρόπο υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη που έχουν κηρύξει ανοιχτό πόλεμο με μια μερίδα πολιτών, που καλλιεργούν εμφυλιακές λογικές και μανιχαϊσμούς του τύπου εσείς και εμείς. Ξαναλέω σε μια χώρα που εφαρμόζονται με θεσμική πίστη οι κανόνες για την επαύξηση της λειτουργικότητάς της. Σε αυτή τη χώρα θα επιπλήτταμε και δημοσιογράφους που αποκαλούσαν δημοσίως ‘’μαλάκα’’ έναν  πρωθυπουργό, επειδή ακριβώς θα μας ενοχλούσε αληθινά, όχι επειδή θα μας συνέφερε.

Όμως, στο χαώδες ελληνικό κράτος που το μόνο λογικό είναι ο ίδιος του ο παραλογισμός μια τέτοια συζήτηση αποτελεί επανάσταση. Το δύστυχες είναι ότι εδώ μπορούν να επηρεάσουν τα πάντα αυτοί που δεν σέβονται τίποτα. Κρίνουν  τα λόγια δημοσιογράφων αυτοί που καθημερινώς εκχυδαΐζουν με το λόγο τους το πολιτικό τους χρέος και ευτελίζουν αλαζονικά τη χώρα, το νομιζόμενο τσιφλίκι τους. Η στάση της κυβέρνησης, τα λόγια της, δεν θα μιλήσω για τη σκέψη της, ούτως ή άλλως το φρόνημα δεν τιμωρείται (αν και θα με τρόμαζε αν το έβλεπα) θυμίζουν διαπληκτισμούς σε χαμαιτυπεία με χυδαιότητες των στενών του υποκόσμου ως παρενέργεια της διαρκούς εξουσιαστικής μέθης και της μαφιόζικης αυθαιρεσίας που φύεται ακριβώς εκεί που εφάπτεται το οπίσθιο με το βελούδο της καρέκλας. Οι φωνές της τηλεόρασης που κατακρίνουν αυτά τα γεγονότα μειώνονται ραγδαία ή μάλλον τους μειώνουν σκοπίμως.

Αυτά είναι μερικά τυχαία στιγμιότυπα μιας άτυχης χώρας. Ας μην στεκόμαστε στα λόγια τους, άλλωστε αξία δεν έχουν, κανείς δεν τα λογαριάζει. Σημασία έχουν οι πράξεις τους  (συνομιλίες με ισοβίτες, παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών και άπειρα άλλα) που νομοτελειακά μας οδηγούν στο βάραθρο και αυτές είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστικές,  είναι απελπιστικές, προκαλούν απογοήτευση. Η χώρα βιώνει κάτι παραπάνω από ένδεια, βιώνει ντροπή. Ο λογικός άνθρωπος βιάζεται καθημερινά.

Δυστυχώς, όμως, ο πολίτης παρ’ όλο που πληρώνει αυτούς που τον προσβάλλουν δεν μπορεί να τους απολύσει… σε μια παράλογη χώρα!

Facebook Comments