Εργασιακά: Λάθος συζήτηση σε λάθος πλαίσιο

Δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε κατά του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές. Αν δεν έχεις δουλειά ή δεν χρειάζεσαι το εισόδημα, κλείσε και τις Τετάρτες, αν προτιμάς. Και τις Πέμπτες. Είμαι, και δεν το διαπραγματεύομαι με κανέναν, υπέρ της δυνατότητάς μου ΝΑ ΟΡΙΖΩ ΕΓΩ το πότε θα δουλεύω και πότε όχι. Εκεί είναι η ουσία του θέματος, όχι στο άνοιγμα τις Κυριακές, το οποίο στις μη τουριστικές περιοχές δεν έχει και νόημα, μια που τα λεφτά που θα ξοδευτούν τα ίδια θα είναι, απλώς αυξάνονται τα έξοδα. Όμως, πώς ορίζεται μια περιοχή ως τουριστική ή μη; Περιμένουμε υπουργική απόφαση μετά από συνεδρίαση επτροπής που θα εξετάσει το αίτημα του τοπικού εμπορικού συλλόγου; Αν σε μια απομονωμένη παραλία που είναι ερημική τη μία χρονιά, την άλλη γίνει το αδιαχώρητο επειδή π.χ. έπαιξε σε μία ταινία και έγινε διάσημη, θα περιμένουμε τον υπουργό να το διαπιστώσει; Αν το Χαλάνδρι αξιοποιήσει το θέατρο Ρεματιάς και το φεστιβάλ του διαφημίζεται στα τουριστικά πακέτα, είναι ή όχι τουριστική περιοχή;

Όταν το κράτος σού λέει “αυτή την ώρα ή αυτή την ημέρα δεν σου επιτρέπω να εργαστείς” διαπράττει καραμπινάτη αντισυνταγματικότητα. Το πώς θα διαθέτω τον χρόνο και την ενέργειά μου είναι δικό μου θέμα. Το αν θα δουλεύω μόνος μου ή αν θα βρω και άλλους που διατίθενται να εργάζονται τις ίδιες ώρες και μέρες με μένα είναι πάλι δικό μου θέμα. Ούτε και κει πρέπει να έχει ανάμειξη το κράτος. Ο έλεγχος των πλαισίων εργασίας και των εργασιακών σχέσεων, ο οποίος έχει μετατραπεί σε αντεργατικό τέρας καθώς τελικά στραγγαλίζει τη δυνατότητα εργασίας, οφείλει να προστατεύει μόνο καταχρηστικές δηλαδή παράνομες συμπεριφορές – εργοδοτών ή εργαζομένων – που παραβαίνουν τα συμπεφωνημένα. Κι αυτό επειδή δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Αν λειτουργούσε, ούτε αυτός θα χρειαζόταν.

Αν οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει σε ένα πλαίσιο εργασίας που τις ικανοποιεί αμφότερες, το κράτος δεν έχει καμμιά δουλειά να ανακατευτεί και να μας πει τη γνώμη του. Πολύ δε περισσότερο να διατάξει: “δεν σας αφήνω να τηρήσετε τη συμφωνία σας γιατί έχω άλλη αντίληψη για το καλό σας και θέλω να σας την επιβάλω”. Απο πού κι ως πού; Είναι καθαρόαιμος φασισμός. Να το επαναλάβω με κεφαλαία να το εμπεδώσουμε: ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!

Όταν λοιπόν ανοίγεις το μαγαζί σου όποτε αποφασίσεις, μπορείς να προσαρμόσεις την επαγγελματική σου συμπεριφορά αστραπιαία ανάλογα με τη ζήτηση. Έρχεται κρουαζιερόπλοιο στις 2 τα μεσάνυχτα; Ανοίγουμε στις 2 τα μεσάνυχτα! Όσοι θέλουμε και όσοι μπορούμε. Χωρίς καμμία άδεια από κανέναν. Πέσαν πολλές οι παραγγελίες για σίτες γιατί μας έπνιξαν τα κουνούπια; Δουλεύουμε 24ωρη βάρδια.

Και επειδή φαίνεται να το ξεχνάμε: όλοι όσοι δουλεύουμε το κάνουμε λόγω ανάγκης, επειδή χρειαζόμαστε τα χρήματα. Δεν δουλεύουμε από χόμπυ. Αν δεν χρειαζόμουν τα λεφτά της σημερινής μέρας εργασίας, θα έκανα ήδη βουτιές στο Λεφόκαστρο. Εγώ λοιπόν θα αποφασίσω πόσα χρήματα χρειάζομαι και ποιο μέρος του χρόνου μου είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω για να τα αποκτήσω. Εγώ και μόνο εγώ. Ούτε ο υπουργός εργασίας, ούτε ο αντεξουσιαστής, ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο πρωθυπουργός-αντεξουσιαστής. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλα τα κόμματα. Διότι διακομματική είναι η αντίληψη πως το κράτος πρέπει να χώνει την ουρά του παντού και να ρυθμίζει τάχα μου τα πάντα ως ο υπέρτατος Πατερούλης που πρέπει να προστατεύει και να ποδηγετεί τους μονίμως ανώριμους, ανεύθυνους και αδικημένους πολίτες του.

Όχι, αγαπητοί. Σε ένα πλαίσιο ισονομίας είμαι υπεύθυνος εγώ για τις συμβάσεις στις οποίες συμμετέχω. Αν δεν με συμφέρει μια σύμβαση εργασίας, δεν συμμετέχω. Προσέξτε: δεν χρησιμοποιώ το ρήμα “αρέσει” διότι, ξαναλέω, όσο κι αν σε ικανοποιεί η δουλειά σου, αν δεν χρειαζόσουν εισόδημα μάλλον κάτι άλλο θα έκανες εκείνη την ώρα, είτε είναι Κυριακή πρωί είτε Τρίτη μεσημέρι.