Ο Κοντονής, ο Πολάκης κι οι «δυσάρεστες εκπλήξεις»…

Προσωπικά δεν γνωρίζω αν η Ηριάννα Βασιλειάδου είναι ένοχος ή όχι για τα ποινικά αδικήματα για τα οποία καταδικάστηκε σε κάθειρξη 13 ετών. Δεν γνωρίζω την υπόθεση. Δεν έχω μελετήσει τη δικογραφία. Δεν έχω άποψη. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Μπορεί ενδεχομένως να έχει υπάρξει λάθος και να αθωωθεί τελικά από τα δικαστήρια. Μπορεί να έπρεπε το δικαστικό συμβούλιο να είχε λάβει διαφορετική απόφαση και να είχε επιτρέψει την αποφυλάκιση της, μέχρις ότου εκδικασθεί η δίκη της στο Εφετείο. Αυτά αφορούν την Δικαιοσύνη και τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν επιβάλλονται με κυβερνητικές αποφάσεις και παρεμβάσεις, διότι ο θεμέλιος λίθος του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και του κράτους δικαίου είναι η διάκριση των εξουσιών. Η κυβέρνηση δεν μπορεί με κανέναν τρόπο, που δεν περιγράφεται σαφώς στο Σύνταγμα, να παρεμβαίνει στην λειτουργία της δικαστικής εξουσίας.

Γι αυτό ένοιωσα πράγματι δυσάρεστη έκπληξη όταν διάβασα κι είδα στην τηλεόραση την δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή ότι αισθάνθηκε «δυσάρεστη έκπληξη» για την απόφαση του δικαστικού συμβουλίου. Δεν έχει δικαίωμα, ειδικά ο υπουργός Δικαιοσύνης, να νιώθει κανενός είδους «έκπληξη», ούτε δυσάρεστη ούτε ευχάριστη για τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Παρόμοιες δηλώσεις του αποτελούν ευθεία παρέμβαση στην απονομή της Δικαιοσύνης και καταστρατήγηση του κράτους δικαίου με παράλληλη υπονόμευση των θεσμών.

Ομοίως, οι συνεχείς επιθέσεις του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη, ο οποίος μάλιστα διαθέτει ένα αυξημένο πολιτικό ρόλο, αφού χαίρει της πλήρους στήριξης του πρωθυπουργού, εναντίον της Δικαιοσύνης υπονομεύουν τον τρόπο απονομής της κι αποσταθεροποιούν την δικαστική εξουσία. Αναρωτηθείτε: Ποιος δικαστής με ελεύθερη συνείδηση θα μπορέσει να δικάσει πλέον σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος και των νόμων, όταν από τη μια δέχεται ασφυκτικές κι εξωθεσμικές παρεμβάσεις από την κυβέρνηση κι από την άλλη, ιδίως στις υποθέσεις τρομοκρατίας, δέχεται απειλές ακόμα και κατά της ζωής του από τις γνωστές- άγνωστες συμμορίες, που λυμαίνονται τα Εξάρχεια κι όχι μόνον.

Να θυμίσω, ίσως γιατί έχει ξεχαστεί, ότι πριν από λίγους μήνες η εισαγγελέας Γεωργία Τσατάνη επειδή είχε έρθει σε σύγκρουση με τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλο (ως μη έδει), δέχτηκε δολοφονική απόπειρα κατά της ζωής της, με βόμβα που έβαλαν στο σπίτι της. Είναι προφανές ότι υπάρχει μια εν εξελίξει επιχείρηση κατατρομοκράτησης των δικαστών εδώ και καιρό, όπως συμβαίνει με τις περιπτώσεις των κ.κ. Τσατάνη, Ράϊκου, Ντογιάκου κοκ

Τον τελευταίο μάλιστα καιρό, οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδος. Η σύγκρουση ευθέως με τις δικαστικές αποφάσεις είναι πρωτοφανής στα 31 χρόνια, που είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος. Προσφάτως, με αφορμή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δεν ήταν «βολική» για την κυβέρνηση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε αποκαλέσει τις αποφάσεις αυτές «θεσμικά εμπόδια» κι είχε τονίσει ότι «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοούσε. Αλλά είναι βέβαιο ότι δεν ακούγεται ιδιαίτερα δημοκρατική η δήλωση αυτή από τα χείλη του πρωθυπουργού. Ακόμα περισσότερο όταν την επομένη, ο στενότερος του συνεργάτης, υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς δηλώνει ότι οι δικαστές πρέπει να δικάζουν με γνώμονα το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Ποιος το καθορίζει αυτό κύριε υπουργέ, εσείς, η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, οι δημοσκοπήσεις, η μήπως πρέπει να κάνουμε δημοψήφισμα για να καλέσουμε το κοινό να εκδηλώσει το περί δικαίου αίσθημα του.

Ο μόνος γνώμονας σύμφωνα με τον οποίον πρέπει να δικάζουν και να αποφασίζουν οι δικαστές είναι το Σύνταγμα κι οι νόμοι του κράτους, οι διεθνείς συνθήκες και το ευρωπαϊκό δίκαιο που έχουν ενσωματωθεί στην ελληνική έννομη τάξη. Οτιδήποτε άλλο είναι υπονόμευση και παραβίαση του κράτους δικαίου και του νομικού μας πολιτισμού. Να θυμίσω ότι στα μόνα ευρωπαϊκά καθεστώτα, που οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονταν με προτροπή η με έγκριση η ακόμα και με υποδείξεις της εκτελεστικής εξουσίας ήταν το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας του Χίτλερ, το φασιστικό της Ιταλίας του Μουσολίνι και το κομμουνιστικό της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν και των διαδόχων του. Προφανώς δεν μπορεί ουδείς στην σύγχρονη Ελλάδα να έχει αυτά τα καθεστώτα ως πρότυπο. Η μήπως κάποιοι πολιτικοί και κόμματα τα έχουν;