Ξεφεύγεις λίγες μέρες από τη ρουτίνα και – αν είσαι από τους τυχερούς – πας διακοπές, στην Ελλάδα, και διαπιστώνεις πόσο τυχερός είσαι που ζεις σε έναν τόσο όμορφο τόπο, έναν τόπο που οι ξένοι ονειρεύονται να επισκεφτούν και όταν το κάνουν, μαγεύονται και αυτοί. Κοιτάς στον ορίζοντα από το καράβι, κοιτάς από ψηλά στο αεροπλάνο και λες: Θεέ μου τι όμορφη που είναι…  Αποβιβάζεσαι και προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι πώς την καταντήσαμε έτσι:

Μία αποκρουστική χώρα για τους νέους που επιλέγουν να ζήσουν την ζωή τους αλλού, σε άλλη χώρα, μακριά από το σπίτι τους, την οικογένειά τους, για να μπορέσουν να έχουν ένα μέλλον. 

Μία χώρα εχθρό της επιχειρηματικότητας, πρωταθλήτρια στους φόρους, την ανεργία, την παιδική φτώχεια.

Μία χώρα με πολιτικούς που έχουν μοναδικό τους όραμα την καρέκλα της εξουσίας, που μιλούν μία γλώσσα που προσβάλει τον τόπο μας, την παιδεία μας, τη νοημοσύνη μας. 

Μία χώρα που λέει στα παιδιά της ότι η αριστεία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και πως όλα είναι θέμα… τύχης και κάλπης! Σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστικός, που επιβραβεύεται η εξειδίκευση, η αριστεία, η ελληνική κυβέρνηση διαμηνύει στους μαθητές ότι όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Λέει ότι στο εξής η επιλογή των σημαιοφόρων της ΣΤ Δημοτικού θα γίνεται με κλήρωση.

Αυτό που ακούγαμε από τους παππούδες μας, τις γιαγιάδες μας, τους γονείς μας, όλους εκείνους που μας αγαπούσαν και μας συμβούλευαν, ότι αν δεν προσπαθήσεις δεν θα ανταμειφθείς και ότι πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια για να καταφέρεις πράγματα και στόχους, η κυβέρνηση τα ακυρώνει και λέει πως ακόμα και αν δεν προσπαθήσεις, μια χαρά μπορείς να ανταμειφθείς. 

Και όσο για τον καλό μαθητή που έχει το αίσθημα τις υπευθυνότητας μέσα του και που κουράζεται για να κάνει τον εαυτό του, τους δικούς τους και τους δασκάλους του περήφανους, μαθαίνει πλέον πως ότι και αν κάνει, αν δεν έχει τύχη και αν δεν τον επιλέξει η κληρωτίδα, τότε… έχασε. Αν έχεις τύχη διάβαινε, όπως λέει και η παροιμία…

Βέβαια, έτσι ακριβώς είναι η ζωή στην Ελλάδα. Δεν πα να έχεις πτυχία, μεταπτυχιακά, MBA, PhD και δε συμμαζεύεται, αν δεν έχεις «μέσο», αν δεν είσαι από τους… τυχερούς, τότε δεν έχεις καμία ελπίδα να βρεις εργασία.

Αλλά και στη ίδια την εργασία. Όσο εργατικός και φιλότιμος και αν είναι κάποιος, πάντα θα τον «καπελώνει» (μην πούμε τίποτα χειρότερο) αυτός που έχει την τύχη να έχει… άκρες σε υψηλοτέρα πατώματα, άσχετα με το αν είναι εργατικός, ικανός, ή όχι. 

Τότε ναι. Από αυτήν την άποψη, η ελληνική κυβέρνηση διδάσκει στα παιδιά τι θα πει αληθινή ζωή στην ελληνική κοινωνία.

Σε μία κοινωνία ωστόσο που έχει μεταμορφωθεί εντελώς, έχει γίνει αγνώριστη, αποκλειστικά και μόνο λόγω της πολιτικής των τελευταίων ετών. Μία κοινωνία που έχει τόσο αρνητική άποψη για την χώρα της τελικά, που εμπιστεύεται την Ε.Ε περισσότερο από την κυβέρνηση και τη Βουλή της. 

Στην Ελλάδα αν και η εμπιστοσύνη στην Ε.Ε είναι χαμηλότερη από ότι στις υπόλοιπες χώρες (22%) την ίδια στιγμή είναι διπλάσια από την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση (11%) και πολύ υψηλότερη από την εμπιστοσύνη στην ελληνική βουλή (13%), όπως έδειξε το Ευρωβαρόμετρο.

Σε μία κοινωνία που δεν έχει όνειρα. Δεν αισιοδοξεί πια για το μέλλον. Μόνο το 7% των Ελλήνων (έναντι 26% στην Ε.Ε.) πιστεύει ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη τους επόμενους 12 μήνες στη χώρα μας.

Αντίθετα, μία από τα ίδια «βλέπει» το 30%, ενώ το συντριπτικό 62% εκτιμά ότι τα πράγματα θα είναι χειρότερα (μόλις 21% το ποσοστό στην ΕΕ), με την ανεργία και την οικονομική κατάσταση είναι τα δύο σοβαρότερα θέματα σύμφωνα με την πλειοψηφία.

Και απορώ. Μία κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που βλέπουν ότι η κοινωνία, οι ψηφοφόροι εμπιστεύονται περισσότερο ακόμα και την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Ντάισελμπλουμ και όλους αυτούς τους – συχνά πυκνά – «εχθρούς» της Ελλάδας από ότι τους ίδιους, πώς τολμά και μιλά για δεύτερη 4ετία; 

Μόνο αν γίνει με… κλήρωση και η πρωθυπουργία έχουν πιθανότητα να ξαναβγούν…

Facebook Comments