Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, ακόμα και στις αφρικανικές, αν γινόταν γνωστό ότι το 80% των δημοσίων υπαλλήλων αρνείτο να συμμετάσχει σε μια, πολύ light, αξιολόγηση, που μάλιστα δεν θα είχε καμιά ουσιαστική επίπτωση στους ίδιους, θα είχε γίνει πολιτικός και κοινωνικός σεισμός. Όχι όμως στην Ελλάδα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς και της παλιότερης σοβιετίας στην Ευρώπη. Εδώ, οι δημόσιοι υπάλληλοι, παιδιά προφανώς ενός ανώτερου θεού, κρίνουν ότι είναι καλύτεροι όλων των άλλων εργαζόμενων κι αρνούνται και την στοιχειώδη αξιολόγηση. Διότι ζουν σε ένα δικό τους, παράλληλο κόσμο, που δημιουργήθηκε μετά δεκαετίες επιβολής ενός αυστηρού κρατισμού κι ενός αριστερού λαϊκισμού, που θεωρούν ότι από την στιγμή, που πατάς το πόδι σου στο Δημόσιο είσαι πολίτης ανώτερης στάθμης, «βολεύεσαι» δια παντός, δεν κρίνεσαι, δεν αξιολογείσαι, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις χωρίς καμιά επίπτωση. Κι όλοι οι άλλοι πολίτες, που φορολογούνται σκληρά, είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται, να κοπιάζουν για να πληρώνουν αγόγγυστα τους μισθούς κι αργότερα τις συντάξεις σου.

Φίλη, δημοτική υπάλληλος σε μεγάλο δήμο της Αττικής,  μου διηγείτο ότι προ εβδομάδων όταν ζήτησε να πάρει και να συμπληρώσει την φόρμα αξιολόγησης, μόνο, που δεν έπεσαν να την λυντσάρουν οι συνάδελφοι της. Με έντονο θυμό την απέτρεψαν, ουσιαστικά της το απαγόρεψαν, κατηγορώντας την ότι «χαλάει την πιάτσα» κι υπονομεύει την «συναδελφική αλληλεγγύη». Εξοργιστικό πλην όμως αληθές. Αλλωστε την μη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, την απέτρεψαν με επιμονή οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, η ΑΔΕΔΥ κι η ΠΟΕ ΟΤΑ αλλά κι οι κατέχοντες «θέση ευθύνης» προϊστάμενοι τους. Αυτή η νοοτροπία είναι βαθιά ριζωμένη στη Δημόσια Διοίκηση, και με αυτή την Δημόσια Διοίκηση η Ελλάδα δεν έχει καμιά απολύτως πιθανότητα να ανακάμψει και να γίνει ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος

Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που αρνούνται για τον εαυτό τους την αξιολόγηση, δεν σταματούν να αξιολογούν τους πολίτες, που είναι κι οι εργοδότες τους. Ο εκπαιδευτικός αξιολογεί τον μαθητή με εξετάσεις. Αλλά το αρνείται για τον εαυτό του. Ο εφοριακός ελέγχει τον φορολογούμενο. Αλλά αρνείται να ελεγχθεί ο ίδιος. Ο πολεοδόμος ελέγχει τα σπίτια μας αλλά αρνείται το έλεγχο της δικής του απόδοσης κοκ. Ουσιαστικά, ο δημόσιος υπάλληλος έχει πιστέψει ότι βρίσκεται πάνω από όλους. Και σε τούτο έχουν συμβάλλει οι συμπεριφορές όλων των κυβερνήσεων, που επειδή έχουν δημιουργήσει ισχυρούς κομματικούς στρατούς στο Δημόσιο αρνούνται να θίξουν έστω και στο παραμικρό την προνομιακή μεταχείριση του δημοσίου υπαλλήλου.

Μην ξεχνάμε ότι το 2010, όταν μπήκαμε στα μνημόνια, αυτό που είχε χρεοκοπήσει ήταν το Δημόσιο. Το ελληνικό Δημόσιο παραμένει έκτοτε χρεοκοπημένο. Αλλά για να συνεχίσει να διατηρεί τα προνόμια των δικών του, καταστρέφει συστηματικά τον ιδιωτικό τομέα. Κι όσο η κατάσταση αυτή δεν αλλάζει, το μέλλον της χώρας προοιωνίζεται δυσοίωνο, ότι κι αν λένε τα μνημόνια, οι δανειστές, τα κόμματα, το ΔΝΤ. Με αυτή τη νοοτροπία, σωτηρία για την χώρα δεν υπάρχει. Γι αυτό η Ελλάδα, που αρνείται να αλλάξει, παραμένει εντός μνημονίων για 7 χρόνια τώρα. Και θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο για πολλές δεκαετίες στο μέλλον. Αφού αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια κατάφατσα. Και να την αλλάξουμε, είμαστε άξιοι της κακής κι ανάποδης μοίρας μας.

Facebook Comments