Όταν οι πολιτικοί αυτής της χώρας αρχίζουν να ανταλλάζουν προσβολές με τη μορφή ψυχιατρικών πορισμάτων από τα έδρανα της Βουλής και από τα κοινωνικά δίκτυα τα οποία χειρίζονται χιλιάδες νέα και αρκετά ανήλικα παιδιά, αντιλαμβάνεσαι ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. 

Τόσο μελάνι χύθηκε για τη γέννηση της βίας και ούτε μια πνευματική προσωπικότητα δεν αναφέρθηκε στο νταηλίκι του δημόσιου λόγου, όπως επιτήδεια χρησιμοποιείται από τους βουλευτές και τους υπουργούς μας. 

Εκτός από την παντελή απουσία πολιτικού σεβασμού από μέρους τους – εκείνης δηλαδή της αρετής που λαμβάνει υπόψη της τον άλλο ως αξιόμαχο αντίπαλο και το σύνολο των πολιτών ως αποδέκτες επιχειρημάτων και όχι ως σκουπιδοτενεκέδες της εγωπάθειάς τους –νομίζω ότι εμείς πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά για την αξιακή μας πυραμίδα. 

Κατά καιρούς συναντώ επαινετικά σχόλια για ανθρώπους οι οποίοι «έκαναν κι ένα καλό» από τη θέση που τους δόθηκε, λειτουργώντας ως οδοστρωτήρες για μύρια άλλα θέματα.  Αν ζούσε ο Σωκράτης, ο Πρωταγόρας και όλοι οι αρχαίοι των οποίων αυτοί οι τύποι είναι καρδιακοί φίλοι και υπέρμαχοι υποστηριχτές, θα χρειαζόταν οι σύγχρονοι να αποχωρήσουν από το πολιτικό σκηνικό, εξαιτίας της αποτυχίας τους να διδάξουν με τις πράξεις τους τη ντροπή. 

Μπερδεύουμε τον τσαμπουκά με τις ηγετικές ικανότητες.  Υπάρχουν οι πολιτικοί που χρησιμοποιούν το bullying στο δημόσιο λόγο τους κι εμείς που το ανεχόμαστε.  ‘Οσο αυτοί συνεχίζουν, τόσο η βία καθιερώνεται στη συνείδηση του λαού ως αποδεκτή.  Οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, το βιτριολικό χιούμορ ως επιχείρημα, η υποτίμηση της προσωπικότητας των συναδέλφων τους φανερώνουν μια σύγχυση ανάμεσα στη ρητορεία και τον εκφοβισμό. 

Φυσικά, τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο: οι ταμπέλες διευκολύνουν το έργο της χειραγώγησης και κρατάνε τα πρόβατα στο μαντρί.  Οι ταμπέλες εξουδετερώνουν τον αντίλογο.  Πρόσφατο παράδειγμα: αποκαλείς τον άλλο «φιλελέ» και ξεμπέρδεψες.

Απέναντι σε ένα τέτοιο σκηνικό, κάθε φωνή λογικής, κάθε προσπάθεια εγχώριας  διαπραγμάτευσης είναι καταδικασμένη να μη ξεκινήσει καν.  Αυτός είναι ο σκοπός.  Σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο, βασιλεύουν οι μάγκες, οι διαπλεκόμενοι και όσοι έχουν αποκτήσει τόσα βαφτιστήρια, όσα απαιτούνται για να θεμελιώσουν δικαίωμα επανεκλογής εις τον αιώνα των άπαντα.  Ενόψει ας πούμε αυτοδιοικητικών εκλογών, δεν κάνει την εμφάνισή της καμιά αξιόλογη υποψηφιότητα, καμιά ανεξάρτητη φωνή.  Πώς να εμφανιστεί;  Όταν ντόπιοι δημοσιογράφοι καθαιρούνται εν μία νυκτί επειδή τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στους άρχοντες του λαού, όταν τα τοπικά μέσα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κομματικών γραφείων για να συνεχίσουν αμφότεροι να υπάρχουν, όταν οι επικεφαλής των συνδυασμών ψάχνουν υποψηφίους από την ομάδα των αφοσιωμένων στρατιωτών τους, τότε οι πόλεις ερημώνουν από πρωτοβουλίες, βαλτώνουν υπό το καθεστώς της οικογενειοκρατίας.

Η πραγματικότητα ερμηνεύεται σύμφωνα με τις πολιτικές τους επιδιώξεις ενώ η όποια αναδιάρθρωση δεν αξιολογείται με βάση τα αντικειμενικά στοιχεία της οικονομίας, αλλά σε σχέση με το πόσο οι επικείμενες αλλαγές είναι πιθανό να βλάψουν το προφίλ των αρχηγών.  Κι αν το πολιτικό τους πρόγραμμα είναι εν δυνάμει καταστρεπτικό για την κοινότητα, την επαρχία ή τη χώρα στο σύνολό τους, αρκεί αυτοί να κοψοράψουν την αλήθεια με τρόπο που όχι απλώς θα τους βολέψει ιδεολογικά, αλλά θα τους χαρίσει από μια βολική θεσούλα και καθάρισαν!

Αν ρωτήσεις το υγιές κομμάτι των πολιτών, αυτούς που αναρωτιούνται, που ψάχνονται κι αγωνιούν, αν τους προσκαλέσεις να συμμετέχουν σε πολιτική δραστηριότητα, θα ακούσεις μ’ένα στόμα μια φωνή να σου λένε:

«Ου μπλέξεις»

Καταλαβαίνετε τώρα λίγο περισσότερο το τιτανοτεράστιο έργο που προσφέρουν τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων και των συνδυασμών: όποιος δεν μιλάει τη γλώσσα του μπουλουκιού, μπορεί άνετα να καθίσει στο σπιτάκι του.  Πρόκειται για επιβολή της συγκεκριμένης κουλτούρας και όχι για απλή ατυχία (δικιά μας, που ανεχόμαστε τα συγκεκριμένα πολιτικά πρότυπα).

Και με αυτές τις αισιόδοξες παρατηρήσεις, σας προσκαλώ να ρίξετε μια ματιά στους κατά τόπους υποψήφιους συνδυασμούς που κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους αυτή την εποχή.  Μπαμπάδες της περήφανης εργατιάς, παιδιά του κομματικού σωλήνα, πουλέν μιας ρομαντικής εποχής, όταν όλοι μπερδευτήκαμε σοσιαλιστικά.  Είναι όλοι τους παιδιά του: ανεκπαίδευτοι, λαϊκιστές και άνθρωποι που αντέχουν να πίνουν τσικουδιές στα καφενεία (προσόν στην Κρήτη).

Πείτε μου, τι θα μείνει;

Καλή προεκλογική περίοδο.

Facebook Comments