Η Ελλάδα μπαίνει στο 6ο χρόνο ύφεσης. Το πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής και λιτότητας έχει αλλάξει πλήρως τα δεδομένα της οικονομικής λειτουργίας της χώρας. Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις έρευνες των επιστημονικών ινστιτούτων των κοινωνικών εταίρων είναι αποκαλυπτικά για το τεράστιο δημοσιονομικό κενό που προκαλεί η συνέχιση αυτής της πολιτικής στην ιδιωτική και την εθνική οικονομία.

Με την ανεργία να ανέρχεται στο 60% για τους νέους και στο 30% για το γενικό πληθυσμό, δεν χρειάζεσαι εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις για να προβλέψεις ότι τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων δεν επαρκούν και δεν μπορούν να διασφαλίσουν την κάλυψη των αναγκών τόσο των ασφαλισμένων όσο και των συνταξιούχων.

Με περίπου 1,5 εκατ καταγεγραμμένους ανέργους και την προσθήκη 100 χιλιάδων νέων ανέργων το μήνα Αύγουστο που παραδοσιακά μειώνεται η ανεργία λόγω της εποχικής απασχόλησης στον τουρισμό, τα υπολείμματα κοινωνικής πολιτικής του σήμερα δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή ούτε βέβαια για να διασφαλίσουν αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Ταυτόχρονα στην αγορά εργασίας, με την απουσία ελέγχου, την κατάργηση σημαντικών εργασιακών δικαιωμάτων με κυριότερη αυτή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, την έξαρση της υποαπασχόλησης, τις πρωτοφανείς και απαράδεκτες ατομικές συμβάσεις, την κατάρρευση των μισθών και την διόγκωση της εκμετάλλευσης του εργαζομένου, δημιουργεί σήμερα μια τεράστια δημοσιονομική τρύπα στα ασφαλιστικά ταμεία, την οποία πολύ σύντομα η κοινωνία και ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει να βρει τρόπο για να καλύψει.

Με την ανοχή όμως συμβάσεων που γίνονται στο όνομα της επιβίωσης των επιχειρήσεων και του ανταγωνισμού που προβλέπουν πληρωμή μετά από τρεις μήνες εργασίας, την ανοχή συμβάσεων εργασίας των 250 € το μήνα, δήθεν ημιαπασχόλησης αλλά στην ουσία 12ωρης εργασίας για τις ημέρες υψηλής καταναλωτικής κίνησης, με την αδήλωτη – ανασφάλιστη εργασία να επεκτείνεται αντί να περιορίζεται, η αισιοδοξία για το μέλλον έχει αποχωρίσει οριστικά από το σύνολο των Ελλήνων πολιτών.

Ως επιστέγασμα στις παραπάνω τραγικές αλήθειες ανοίγει και η συζήτηση για ομαδικές απολύσεις από τις επιχειρήσεις χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, αλλά διότι η τρόικα θεωρεί ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, αφού εύκολα θα μπορούν να απολύουν τους «ακριβούς»  υπαλλήλους και να προσλαμβάνουν άλλους (ή τους ίδιους) με νέες ευνοϊκότερες για τους εργοδότες συμβάσεις. Οι περισσότεροι από τους κοινωνικούς εταίρους ομονοούν ότι οι ρυθμίσεις που προωθούνται κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση από τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.     

Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κάνει μια Πολιτική Διαπραγμάτευση στη βάση ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης για να πετύχει ένα σύμφωνο ανάπτυξης και  ενίσχυσης της απασχόλησης. Αυτό είναι που πρέπει να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση με τους δανειστές και όχι το πώς οι επιχειρήσεις θα απολύουν απεριόριστα υπαλλήλους με ακόμα μικρότερο κόστος. Η κυβέρνηση οφείλει να εντείνει τους ελέγχους για την ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία, ενισχύοντας τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους. Οφείλει οι ρυθμίσεις που θα φέρει να είναι κοινωνικά δίκαιες ώστε να επιτρέπουν την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων αλλά και την αξιοπρεπή αμοιβή και την αξιοπρεπή εργασία. Οφείλει να κινηθεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας νέων μόνιμων θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης ώστε να μειωθούν τα ποσοστά της ανεργίας και να ενισχυθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της οικονομίας, της κοινωνίας, της αγοράς και των εργασιακών σχέσεων και όχι ένα τρίτο Μνημόνιο.

Χρειαζόμαστε μια νέα προοδευτική και κοινωνικά δίκαιη προσέγγιση, ουσιαστικές και στοχευμένες μεταρρυθμίσεις που θα θέσουν τα θεμέλια της Ανοικοδόμησης της χώρας και θα επιτρέψουν στην ελληνική κοινωνία να δημιουργήσει με αξιοπρέπεια το νέο πλούτο που χρειαζόμαστε. Θέλουμε μια νέα σχέση κοινωνίας και κράτους, με κανόνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις, χρειαζόμαστε ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, το νέο συμβόλαιο εμπιστοσύνης, το νέο συλλογικό μας όραμα.

Αυτό το όραμα κατά τη γνώμη μου μπορεί να εκφραστεί σε όλες τις εκφάνσεις του από ένα Τρίτο Πόλο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα που θα τοποθετηθεί απέναντι στη λογική της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού και να σταθεί απέναντι στην λογική της ακατάσχετης παροχολογίας και του κρατισμού που μας οδήγησε στο τραγικό σήμερα. Αυτός ο Τρίτος Πόλος διαμορφώνεται με τη συμμετοχή σημαντικών προοδευτικών και δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας. Σε αυτή την προσπάθεια πρωταγωνιστικό ρόλο πρέπει να έχει ο Φώτης Κουβέλης.

Πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει η Δημοκρατική Αριστερά που στέκεται υπεύθυνα και χρησιμοποιεί ως κριτήριο για τις αποφάσεις της την κοινωνική δικαιοσύνη, τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες τις βαθιές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και την προοπτική της ελληνικής κοινωνίας.

Facebook Comments