Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;

Το περιστατικό που μεταφέρεται, και στο οποίο η Ζωή Κωνσταντοπούλου τραμπουκίζει υπάλληλο βενζινάδικου, αξιώνοντας να κάνει κάτι που δεν υποχρεούται και απειλώντας τον με αντίποινα, μπορεί να φέρει στο νου και τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική πλευρά διαπραγματεύεται με τους δανειστές. Όχι, βεβαίως, ως προς το ύφος και τον τόνο – άλλωστε τόσο ο κος Βαρουφάκης, όσο και η κα Παναρίτη, αλλά και οι κοι Τσακαλώτος και Δραγασάκης, είναι ευγενικοί άνθρωποι. Αλλά ως προς την απαίτηση, να κάνει η άλλη πλευρά κάτι που δεν νομιμοποιείται, στο όνομα της σημασίας και του βάρους της δικής μας θέσης.

 

Τα δεδομένα του πράγματος είναι ότι η ελληνική οικονομία έχει πάθει κλατάρισμα, έχει πέσει σε ακινησία και δεν είναι σε θέση μόνη της να αλλάξει λάστιχο.  Το βουλκανιζατέρ της λέγεται «τρόικα», ή «θεσμοί», ή «δανειστές», ή «πιστωτές», ή «εταίροι». Αυτοί, για να αλλάξουν το λάστιχό μας, απαιτούν από εμάς ορισμένες ενέργειες, αλλιώς δεν είναι σε θέση, σύμφωνα με τα καταστατικά λειτουργίας τους και τις μεταξύ μας συμφωνίες, να τοποθετήσουν στο ελληνικό όχημα τη «ρεζέρβα» της χρηματοδότητησης. Εμείς, για πολιτικούς και εσωκομματικούς λόγους, κωλυσιεργούμε και καθυστερούμε να παρουσιάσουμε μια λεπτομερή, ρεαλιστική και κοστολογημένη κατάσταση μεταρρυθμίσεων – πολλώ δε μάλλον να τις υλοποιήσουμε.

 

Για να εκβιάσουμε τα πράγματα και να αναγκάσουμε την απέναντι πλευρά να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας, καταφεύγουμε στο λεγόμενο «πολιτικό» επιχείρημα. Λέμε, με άλλα λόγια, ότι η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει την χρηματοδότηση που δεν δικαιούται βάσει των πεπραγμένων της, επειδή ακριβώς είναι η Ελλάδα: Μια χώρα στις ευρωπαϊκές εσχατιές, αντιμέτωπη με μια ασταθή περιοχή, της οποίας η ενδεχόμενη κατάρρευση θα επέφερε πολλαπλή ζημιά στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αν όχι στο δυτικό σύστημα συνολικά.

 

Χωρίς, ναι μεν, την αγένεια και την έπαρση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στεκόμαστε όμως μπροστά στους εταίρους και λέμε: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Όχι τί έχω κάνει, αλλά ποιος είμαι. Θυμίζουμε ότι η Ευρώπη γεννήθηκε στην Ελλάδα, υπενθυμίζουμε όσο μπορούμε την καταστροφή που υπέστημεν κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο, μπλέκουμε στο επιχείρημα-απειλή μετανάστες, πρόσφυγες και τζιχαντιστές, πηγαίνουμε Μεγάλη Τετάρτη στον ομόδοξο Πούτιν, αλλά και εμφανιζόμαστε στο Brookings και τον Λευκό Οίκο, βασιζόμενοι πάντοτε στις πλάτες που απολαμβάνουμε από τους πάλαι ποτέ «φονιάδες των λαών», Αμερικάνους. Παράλληλα, περιμένουμε να απελευθερώσουν οι «θεσμοί» την χρηματοδότηση στη βάση δικών μας προτάσεων του τύπου: «Ευθυγράμμιση της ελληνικής με την κοινοτική νομοθεσία: κέρδος 210 εκατομμύρια.»

 

Η τεράστια διαφορά μεταξύ του επεισοδίου Κωνσταντοπούλου και της ελληνικής διαπραγμάτευσης είναι ότι η πρόεδρος της βουλής είχε εναλλακτικές, απλά φαίνεται να λειτούργησε από καπρίτσιο. Δεν χρειαζόταν να τραμπουκίσει τον βενζινά για να αλλάξει λάστιχο στο (γερμανικό) αυτοκίνητό της. Θα μπορούσε να καλέσει την οδική βοήθεια, που σίγουρα έχει. Βάσει της ιδιότητάς της, θα μπορούσε να απευθυνθεί στο τοπικό ΑΤ – σίγουρα θα την εξυπηρετούσαν. Στην τελική, όλο και κάποιος σύντροφος από την ΟΜ Αιδηψού θα ξέρει να πιάσει έναν σταυρό και να λύσει δυο μπουλόνια. Η ελληνική, όμως, οικονομία δεν έχει εναλλακτικές. Κι εφόσον δεν θέλουμε να το πάμε ποδαράτο κάνοντας οτοστόπ, ή, ακόμα χειρότερα, να επιστρέψουμε στο αγώγι, καιρός ίσως είναι να πιάσουμε την εργαλειοθήκη και να λερώσουμε τα χέρια μας.