Το κοινοβούλιο και ο γεμιστήρας

Τώρα τι ακριβώς γίνεται, συγκρίνουμε το ναζισμό με τον κομμουνισμό, το Χίτλερ με το Στάλιν, τη μιαν άκρη με την άλλη άκρη, το μαύρο με το κόκκινο, το πιστόλι με το κνούτο, τη φρίκη με τη φρίκη;  Αυτά δεν συγκρίνονται, αλλά κρίνονται και πρέπει αδήριτα  να κρίνονται με τον πιο αυστηρό τρόπο χωρίς ‘’ναι μεν, αλλά…’’. Την κρίση αυτή, λοιπόν, έκανε η ανθρωπότητα  μέσω της ιστορικής, κοινωνικής, πολιτικής, αλλά και νομικής καταδίκης αυτών των καθεστώτων, γι’ αυτό  ακριβώς και κατόρθωσε  η ευρωπαϊκή κοινότητα, αποσκορακίζοντας τον ολοκληρωτισμό, να χτίσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου δεν αποφασίζουν οι γεμιστήρες, αλλά τα κοινοβούλια, ο λαός. Αυτή επικρατεί, ευτυχώς, σήμερα, αυτήν οφείλουμε να προστατέψουμε.

Η απόρριψη της πρόσκλησης για το συνέδριο αναφορικά με τα εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος  μεθερμηνεύεται πραγματικά ως μη αναγνώριση των ειδεχθών και μυσαρών εγκλημάτων που σπεύδουν να δικαιολογήσουν ορισμένοι σκεπάζοντάς τα με το κάλυμμα των καλών και διαφορετικών  με άλλα τέτοια  καθεστώτα προθέσεων.  Όποιος δεν αναγνωρίζει τέτοιες πράξεις, διακατέχεται από έναν ιδεολογικό εγωισμό, ένα αλάθητο ιδεολογικό τεκμήριο, το οποίο επιδεικνύει τη μέγιστη ασέβεια προς τους ανθρώπους που πέρασαν αυχμηρά και πολυώδυνα χρόνια υπό οποιοδήποτε ολοκληρωτικό καθεστώς.

Η απόρριψη (μη αναγνώριση), όμως,  είναι προβληματική  εκτός από τη φύση και την πολιτική της νοοτροπία  τόσο για το εσωτερικό, όσο και για το εξωτερικό της χώρας. Και εξηγούμαι. Την πρόταση δεν την απέρριψε ο  ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, την απέρριψε η Ελλάδα δια του Κοντονή, ή ακόμη χειρότερα και ρεαλιστικότερα την αρνήθηκε ο Κοντονής στο όνομα της Ελλάδος, λαμβάνοντας ως δεδομένη τη θέση που έχει ο ελληνικός λαός για αυτά τα εγκλήματα ωσάν εκπροσωπών τον εαυτό του και τη θέση των συντρόφων του κόμματος.  Νομίζω ότι τα διεθνή και ευρωπαϊκά συνέδρια δεν εμπίπτουν στη χάραξη γενικής πολιτικής που επαφίεται  στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα, αλλά η σύμπλευση με την Ευρώπη και τη διεθνή κοινότητα  ως προς τη διασφάλιση της δημοκρατίας και την προστασία από ολοκληρωτικές παρεκτροπές αποτελεί  γενικό κανόνα που αποδέχεται διαχρονικά  και έμπρακτα η χώρα. Βέβαια τι περιμένεις από ανθρώπους που θίγονται περισσότερο όταν ‘’προσβάλλεται’’, ‘’υπονομεύεται’’ ο Στάλιν παρά όταν απειλείται ή φαλκιδεύεται η δημοκρατία, την οποίαν άλλωστε εξελέγησαν για να προασπιστούν.

Καταλάβαμε νωρίς ότι δεν είναι σαν τις άλλες κυβερνήσεις. Αυτή είναι η εκδικητική κυβέρνηση του εσείς και εμείς. Νομίζει ότι είναι  κυβέρνηση των ανθρώπων της, των υποστηρικτών της, βαφτίζει εχθρούς και πολεμά με μένος όποιον διαφωνεί μαζί της και δεν την ψηφίζει.

Εντοπίζεται δε μια βαθιά καθηλωμένη στο βάλτο νοοτροπία, που έχει πλέον υιοθετηθεί από την κυβέρνηση  ως τεχνική διαβίωσης και αντοχής, ως υπαρξιακός μονόδρομος. Σε ό, τι μα ό, τι κι αν κάνει ατάσθαλα, η μόνη απάντηση που δίνει είναι μια συγκριτική πομφόλυγα, του τύπου ‘’εσείς καλύτεροι είστε;’’, ‘’ναι, αλλά τότε ήταν χειρότερα’’, όπως έκανε και για να δικαιολογήσει την αφλογιστία της για τις φλόγες. Συγκρίνεται για να μπορεί να υπάρχει, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις πράξεις της καθαυτές . Παγιδευμένη σε αυτή την ειρκτή της αφελούς και άγονης συγκρίσεως, δεν αναγνωρίζει και τα εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος, θεωρώντας τα, δηλαδή, αγνότερα εγκλήματα σε σχέση με αυτά των ναζί, αλλά ξεχνάει το βασικότερο. Το έγκλημα είναι έγκλημα, οι θάνατοι είναι θάνατοι και  δεν χρειάζονται συγκρίσεις προς δικαιολόγηση. Ο ολοκληρωτισμός των καθεστώτων οδηγεί νομοτελειακά σε αυτά.

Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι σαν χώρα πλέον με το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κυβέρνηση απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, τόσο σε αξιακό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Διαφοροποιούμαστε εκεί που δεν χωράει διαφοροποίηση. Σε ζητήματα που η ανθρωπότητα για το καλό της έχει ξεπεράσει και προσπαθεί να καταπολεμά μέχρι και σήμερα. Με συνέδρια που θυμίζουν τη βαναυσότητα του ολοκληρωτισμού, με καταδικαστικά ψηφίσματα προς τη δικτατορία του Μαδούρο, για να επισημαίνει διαρκώς  το πολιτικό και πολιτισμικό μέγεθος της δημοκρατίας, παρά τα χτυπημένα πόδια της. Σε αυτή την προσπάθεια καταπολέμησης  των αλήστου μνήμης αιματοβαμμένων σελίδων της ιστορίας ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί ΒΕΤΟ και αυτό είναι που τρομάζει.