Άνδρος. 1982. Ενας γάμος. Η 18χρονη Χαρίκλεια παντρεύεται για πρώτη φορά. Βέρα Ανδριώτισσα, δεν διανοείται  να επιλέξει άλλον τόπο για το γάμο της.  Όλα είναι στην εντέλεια. Το νυφικό φρεσκοσιδερωμένο, τα μαλλιά καλοχτενισμένα και τα κατάλευκα λεπτοκαμωμένα νυφικά γοβάκια αστραφτερά στο λευκό κουτί τους. Γάμος αρχοντικός, με τα όλα του! Κάτι όμως μπερδεύει την τελειότητα. Το λευκό γαμήλιο παλτό….Στο κατάλευκο, ολοκαίνουργιο παλτό της μέλλουσας νύφης και στο αριστερό μανίκι έχει ξεφυτρώσει  ένας αναθεματισμένος λεκές αγνώστου προελεύσεως. Πανικός!.. Αυτή είναι ίσως  η μόνη λέξη  που μπορεί να περιγράψει απόλυτα το απρόσμενο πρόβλημα της Χαρίκλειας… Χωρίς δεύτερη σκέψη σπεύδει στο κοντινότερο καθαριστήριο της γειτονιάς, στη Χώρα, στα σκαλάκια πλάι στη μεγαλόπρεπη εκκλησία της Παναγιάς. «Βοήθεια! Σώστε με κορίτσια!»

«Μην ανησυχείς Χαρίκλεια αύριο θα λαμποκοπάει και θα αστράφτει το πανέμορφο  νυφικό παλτό σου!» Ουφ! Τουλάχιστον, το παλτό της βρισκόταν σε “καλά χέρια”… Την επομένη, πρωί πρωί, η Χαρίκλεια κατέβαινε χοροπηδώντας τα πλακόστρωτα σκαλάκια που οδηγούσαν στο καθαριστήριο. Έσπρωξε φουριόζικα  την πόρτα και «χύμηξε» χαρούμενη στο εσωτερικό του.«Καλημέρα κυρία Δήμητρα! Έτοιμο το παλτό μου;» Εκείνη δίχως να χάσει καιρό έσπευσε  στην αποθηκούλα στο βάθος, όπου φύλαγε  τα “καθαρά”. Πέντε λεπτά!  Επτά… Οκτώ…Τίποτα! Η κα.Δήμητρα  εξαφανισμένη… Δεν άντεξε άλλο η Χαρίκλεια! Μπήγει μια φωνή. «Κυρά  Δήμητρα, ε.. Κυρά Δήμητρα! Πού χαθήκατε καλέ; Συμβαίνει κάτι;», φώναξε, ενώ άρχιζαν να τη ζώνουν μαύρα φίδια. Η ξύλινη πορτούλα άνοιξε δειλά και εμφανίστηκε κατσούφα η Κυρά

– Τι συμβαίνει καλέ; Τι έγινε; Κάτι με το παλτό; Είστε καλά;

-Καλά είμαι κορίτσι μου! Μονάχα.. να..δεν βρίσκω το παλτό σου…Έφαγα τον κόσμο! Δεν είναι πουθενά…

Θεέ μου μεγαλοδύναμε! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα τη μέλλουσα νυφούλα! Το καλό της το παλτό! Το πανέμορφο νυφικό παλτουδάκι της έκανε φτερά … Και τώρα;  Δεν μπορούσε να δεχθεί αυτό που συνέβαινε.. Άρχισε να ψάχνει κι εκείνη. Ψάξανε μαζί.  Και μέσα και έξω απ΄το μαγαζί. Τίποτα. Μυστήριο ανεξήγητο..Το παλτό δεν ήταν πουθενά… Λες κι  ανοίξε η γη και το κατάπιε..

-Θα στο αποζημίωσω κόρη μου, μην ανησυχείς..

-Αύριο είναι ο γάμος κυρά Δημητρούλα. Τι αποζημίωση μου λες. Με τι παλτό θα πάω στην εκκλησιά αν κάνει κρύο;

Πήρε το δρόμο για το σπίτι της μέσα στη μαύρη στεναχώρια μέρες χαράς που ήτανε…

Το επόμενο πρωί η Χαρίκλεια ξαναπέρασε από το καθαριστήριο, αλλά μάταια. Το παλτό ακόμη αγνοείτο… Τι να σου πω κορίτσι μου, είπε η κ.Δήμητρα, μπορεί ναναι γραφτό μια μέρα να γίνει δικό σου το μαγαζί αυτό και να το ξαναβρείς το παλτό! Τα χρόνια πέρασαν… Η Χαρίκλεια χώρισε και ξαναπαντρεύτηκε. Με το δεύτερο άντρα της αποφάσισαν να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση. Ένα καφεγλυκοπωλείο με “ειδίκευση” στα γλυκά του κουταλιού. Ο χώρος του παλαιού καθαριστηρίου τώρα ενοικιαζόταν. Ήταν μια καλή ευκαιρία, ο κατάλληλος χώρος για να στεγάσει ένα καφενείο με… άερα ζαχαροπλαστείου.. Κι έτσι το πρώην καθαριστήριο στα σκαλάκια μεταμορφώθηκε σε ένα παραδοσιακό γλυκοπωλείο. Μια μέρα, εκεί που η Χαρίκλεια -νοικοκυρά παινεμένη – έβαζε την απαραίτητη τάξη και η σκούπα της πετούσε σπίθες, τι να δει… Θαρρείς μέσα  από παραμυθιού σκηνή ξεπρόβαλε, τι φαντάζεστε! Το ακριβοθώρητο νυφικό παλτό της! Θεέ και κύριε. Ιησούς Χριστός νικά …Ξεθωριασμένο πλέον από τα χρόνια- ακουμπισμένο σε μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα στο βάθος της αποθηκούλας πίσω από αντικείμενα που δεκάδες φορές μετακίνησε, εμφανίστηκε σαν μέσα από μαγικό σύννεφο το παλτό της… Το παλτουδάκι της!! Το όμορφο, πολύτιμο παρά την ταλαιπώρια του νυφικό παλτό της. Ίδιο κι απαράλλακτο… Συγκινημένη με το απίστευτο σαν  παραμύθι γεγονός και με μια γλυκιά νοσταλγία, άφησε τη μνήμη της να κυλήσει στο παρελθόν. Ο γάμος εκείνος χάλασε… Το παλτό μήπως έδινε τελικά το δικό του σημάδι…. Μια ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της… Αει στο καλό τι πάω και σκέφτομαι…

Η κα.Χαρίκλεια, έμπειρη “μαγαζατόρισσα” πια, διέκοψε τη διήγησή της για να κεράσει την παρέα μου μια κανάτα κόκκινο ανδριώτικο κρασί. Όλοι μας είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Τα μάτια της σπίθιζαν. Η αναπνοή της ήταν κοφτή. Ο χρόνος λες και έκανε διακοπές και την εξαιρούσε από το πέρασμά  του.Τι περίεργα παιχνίδια μπορεί να σου παίξει η μοίρα… Το γραφικό ταβερνάκι με τους παραδείσιους μεζέδες, εκείνο το παλιό καθαριστήριο, είχε γίνει το «κάστρο» της απόλαυσης. Ήταν πλέον η περίφημη ταβέρνα ΤΑ ΣΚΑΛΑΚΙΑ. Πρώην  καθαριστήριο και νυν ένα από τα καλύτερα μεζεδοπωλεία του νησιού, που έκρυβε πίσω του μια τόσο μυστηριώδη και παράξενη ιστορία! Και η ιστορία μας δεν τελείωνει εδώ.. Η αφήγηση της κας Χαρίκλειας συνεχιζόταν σε άλλες διαδρομές και  με είχε συνεπάρει… Κρεμόμουν αληθινά από τα χείλη της…

Πράγματι, μου εκμυστηρεύτηκε πολλά… Πως πριν αποφασίσει να ανοίξει τα “Σκαλάκια” δούλευε στα μεγάλα αρχοντόσπιτα της Άνδρου ως πολύτιμη ιέρεια της μαγειρικής τέχνης. Περιζήτητη μέχρι και σήμερα – μπορώ να επιβεβαιώσω με απόλυτη ειλικρίνεια τη μαγειρική της δεινότητα. Πως της προτάθηκε να συμμετάσχει  στην ταινία του Π.Βούλγαρη “Μικρά Αγγλία” – η οποία γυρίστηκε στο νησί- με πρωταγωνιστικό ρόλο, τον οποίο αρνήθηκε παρά τις πιέσεις του σκηνοθέτη και κουμπάρου της. Πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, εκείνη είχε αναλάβει τη σίτηση όλων των ηθοποιών και συντελεστών της ταινίας. Πως η εμπειρία των γυρισμάτων -στα οποία ήταν παρούσα- ήταν από τις συναρπαστικότερες της ζωής της. Κι άλλα πολλά, εξίσου ενδιαφέροντα. Ομολογώ πως το ταξίδι μου στην Άνδρο ήταν ως συνήθως άκρως ενδιαφέρον. Μόνο που αυτή τη φορά εκτός από τη βουτιά  στο  παρελθόν μου-αφού επισκέπτομαι το νησί από όσο θυμάμαι την ύπαρξη μου- έγινα και κοινωνός μιας παράξενης ιστορίας περασμένης μέσα από ένα ταξίδι  γεμάτο νοσταλγικές μυρωδιές και γλυκές εικόνες βουτηγμένες στο πικάντικο παρόν μιας βέρας ανδριώτισσας…

Facebook Comments