Επιστρέφοντας από ένα μακρύ, ταραχώδες καλοκαίρι, λίγες ημέρες πριν την επίσημη είσοδο στον μήνα που σηματοδοτεί τη νέα πολιτική -και όχι μόνον- σεζόν τον Σεπτέμβριο, είπα να ξεκινήσω με τα βασικά αλλά καθόλου αυτονόητα: Υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, κοινώς εκατομμύρια, πολίτες οι οποίοι βάσει της ιδεολογικοπολιτικής  τους σχηματισμένης ταυτότητας δεν ψηφίζουν ποτέ κεντροδεξιά, δεξιά, ακροδεξιά.

Πώς σχηματίζεται η όποια ισχυρή ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα είναι ένα θέμα για το οποίο γίνεται πάντα μια μπερδεμένη συζήτηση στη δημόσια σφαίρα, ωστόσο προσωπικά ως φανατική οπαδός των ψυχοσυναισθηματικών δυναμικών, πιστεύω ότι η μόνη πιθανότητα ανατροπής της περνά μέσα από μια απαραίτητα «τραυματική» διαδικασία κι όχι μέσα από μια απλή ματαίωση προσδοκιών.

Με άλλα λόγια ο κεντροαριστερός σοσιαλιστής, αριστερός πολίτης με ισχυρή πολιτική ταυτότητα ναι μπορεί να καταψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ που διέψευσε κατά ομολογουμένως θεαματικό τρόπο τις προσδοκίες του, αλλά δεν θα ψηφίσει τη ΝΔ. Θα πάει  αλλού ή θα κάτσει σπίτι του…. Όμως πολλοί, μα πάρα πολλοί σε σχέση με τα παλαιότερα ποσοστά της αριστεράς, έστω και δυσαρεστημένοι θα επιμείνουν στην επιλογή τους όπως ακριβώς επέμεναν οι δεξιοί -κεντροδεξιοί πρόσφατα ή οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ μέχρι ο Γιώργος Παπανδρέου να ακυρώσει συναισθηματικά κυρίως, τη σχέση που είχε το κόμμα του πατέρα του με ένα τεράστιο τμήμα της κοινωνίας : Αυτής για την οποία λέγαμε ότι «το 81 η άλλη μισή Ελλάδα ήρθε στην  εξουσία»….

Οι διάδοχοι Πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν ούτε μπορούν να αποκαταστήσουν αυτή την ραγισμένη σχέση αλλά είναι ο Αλέξης Τσίπρας αυτός που μίλησε και δημιούργησε ένα πολύ μικρότερο πλην εξίσου εντυπωσιακό πολιτικό οικοδόμημα για τους μη κεντροδεξιούς ή δεξιούς. Μια στέγη με υλικά για εξουσία κι όχι για μόνιμη αντιπολίτευση….. Μέχρι να τους τραυματίσει εξίσου καίρια λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί τον άλλο πόλο του γνωστού δίπολου που παραμένει έστω και τραυματισμένο, ισχυρό ως προς τις εξελίξεις.

Ο λόγος που το Μαξίμου εμπορεύεται με κάθε τρόπο και κάθε τόνο, με κάθε πρόσφορο μέσο και κάθε είδους τελάλη την αριστερή του πραμάτεια, είναι αυτός. Ο κάθε Κοντονής και Πολάκης η κάθε Αυλωνίτου και Γιαννακάκη διαλαλούν την αριστεροσύνη ενάντια όχι στα φασιστοειδή της Χ.Α αλλά στην συσπειρούμενη κεντροδεξιά που είναι εν αναμονή κυβέρνηση. Το ερώτημα «θέλετε ξανά μια δεξιά κυβέρνηση» που θέτουν στους ψηφοφόρους (εξ ου και η μόνιμη υπενθύμιση ότι αυτή η ΝΔ έχει  αντιπρόεδρο τον Άδωνι Γεωργιάδη)  χρειάζεται συναισθηματική στήριξη για να αποδώσει. Αν η ρητορική περιοριστεί στην κρίση και τα μνημόνια, δεν υπάρχει αφήγημα για την ακρίβεια η ψυχρή λογική απάντηση είναι ότι οι προηγούμενοι τα είχαν πάει πολύ  καλύτερα.  Αν όμως γίνει ένας αφηγηματικός αχταρμάς με τις  ρίζες στην κατοχή και τον εμφύλιο και τα φύλλα στη διαφθορά και τη διαπλοκή, καθότι «αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα»  τότε αποκτά πρόσβαση στα θυμικά ανακλαστικά της μερίδας της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται…..

Με αυτό το σκεπτικό βρίσκω λοιπόν αμήχανη ή χειρότερα πολιτικά ανώριμη, τη στάση της ΝΔ που συνεχίζει να «απαντά» στην κυβερνητική θολούρα. Λες και είναι υποχρεωμένη η Πειραιώς να εκδίδει αντι-ανακοινώσεις ή να μπαίνει σε απίθανες κωμικοτραγικές αντιπαραθέσεις που πέραν των άλλων, μονίμως αποκτούν κι ένα περίεργο εσωκομματικό «αγκάθι» σαν κερασάκι στη γαλάζια τούρτα.  Τυχαίο; Όχι βέβαια!  Στην ουσία όλα αυτά διευκολύνουν την εξώφθαλμη προσπάθεια του Μαξίμου να παραμείνει στο μέλλον, μετεκλογικά,  ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα εξουσίας που θα ψηφίζουν όλοι όσοι δεν θα ψηφίσουν ποτέ τους απέναντι. 

Facebook Comments