Στη χώρα μας, η Ιστορία διαστρεβλώνεται πολύ εύκολα, αναλόγως των ιδεολογικών αγκυλώσεων και επίκαιρων “αναγκών” του καθενός. Η άγνοιά της, είτε η πολύ αποσπασματική και συνάμα επιφανειακή γνώση της Ιστορίας, είναι παράγοντες που επιτρέπουν να συμβαίνει αυτό. Σε μία χώρα στην οποία μέρος της νεολαίας δεν γνωρίζει καν ποιο εθνικής σημασίας γεγονός (που συνέβη πριν από μόλις 77 χρόνια) εορτάζεται την 28η Οκτωβρίου, αυτό μόνο έκπληξη δεν είναι.

Κατά τον ίδιο τρόπο καταλήγει να μην είναι έκπληξη το ότι, συνολικά, σχεδόν το 10% του εκλογικού σώματος υποστηρίζει κόμματα (έσω και έξω-κοινοβουλευτικά) που οραματίζονται να επιβάλλουν στην Ελλάδα τον κομμουνισμό. Αυτό που για κάθε άλλον ευρωπαίο πολίτη θεωρείται προ πολλού ζήτημα λήξαν και ενταφιασμένο οριστικά ως πιθανή επιλογή πολιτικής προοπτικής, στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ολοζώντανο. Πολιτική και Ιστορική άγνοια, είναι σημαντικές παράμετροι καί αυτού του φαινομένου.

Ο κομμουνισμός, ως επιθυμητή θεώρηση του κόσμου, αυτο-προσδιορίζεται ως το απόλυτο ιδεαλιστικό πρότυπο μίας κοινωνίας.

Για να δούμε όμως κατά πόσο αυτό (δεν) μπορεί να ισχύει στην πράξη:

— Θεωρεί ότι οι ΕΚΛΟΓΕΣ δεν είναι πρόσφορος δρόμος για την κοινωνική πρόοδο. Γι αυτό και επιβάλει την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ τους.

Οι πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν εκείνοι για το ποιο θα είναι το αυριανό σύστημα διοίκησης της πολιτείας τους, ούτε να επιλέγουν εκείνοι τα κατάλληλα πρόσωπα για την οργάνωσή της. Διότι, το καθεστώς, ‘ξέρει εκείνο καλύτερα’ και έχει προβλέψει να μη μπορούν.

— Με το πρόσχημα ότι σύσσωμη η κοινωνία έχει ‘έναν και απολύτως κοινό στόχο’ καθώς και ‘ενιαία βούληση’, ΚΑΤΑΡΓΕΙ το ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ θεωρώντας το αχρείαστο. Διότι, νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία ενοποιούνται και ασκούνται από την ‘μία’ μόνη «κοινή» αρχή.

Εξάλλου, ο κομμουνισμός έρχεται με την πρόθεση να μείνει *για πάντα*. Δεν προβλέπει (ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ) καμία διαδικασία για αλλαγή του με κάποιο άλλο σύστημα που οι πολίτες τυχόν επιθυμήσουν στο μέλλον . Έτσι, αν αργότερα -έχοντάς τον ζήσει στην πράξη- τυχόν μετανιώσεις που τον στήριξες, τότε, είναι πια αργά! Διότι δρόμος προς την προηγούμενη κατάσταση ελευθερίας επιλογών έχει πλέον πάψει να υπάρχει· και αυτό ήταν απόρροια της δικής σου βούλησης (εφόσον βέβαια γνώριζες τι ακριβώς ψήφιζες τότε…).

— Τα μέλη της κομμουνιστικής κοινωνίας ΔΕΝ έχουν δικαίωμα ΑΠΟΨΗΣ που αποκλίνει έστω και λίγο από τα ισχύοντα· πόσο δε μάλλον να την εκφέρουν. Οι χαφιέδες του καθεστώτος είναι παντού, μιας και για πρωτοβουλίες που εναντιώνονται στο… συμφέρον της κοινωνίας (όπως το ορίζει η εξουσία της), επιβάλλεται η καταστολή και ο «συνετισμός».

Εάν μάλιστα φτάσεις έως και την έκφραση αμφισβήτησης του συστήματος, αυτό θεωρείται εκ προοιμίου ύβρις και εστία επαχθούς εκτροπής· οπότε, όπως κάθε άλλη μολυσματική νόσο, οι κοινωνία οφείλει να την καταπολεμήσει και αφανίσει.

— Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ καταργείται ως δικαίωμα, αλλά ακόμα και ως έννοια καθαυτή. Δηλαδή, απαγορεύεται να κατέχεις ιδιωτικά οτιδήποτε. Όχι απλώς γη, σπίτι, αυτοκίνητο· αλλά οτιδήποτε. Μιας και τα υλικά αγαθά αποτελούν κοινοτική ιδιοκτησία οπότε ‘το σύστημα’ που τα διαχειρίζεται απλώς τα δανείζει όπου (και εάν) εκείνο κρίνει ότι τυχόν χρειάζεται.

— Κάθε μορφή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (σκέψης, δράσεων, επιλογών ζωής) επίσης καταργείται, αφού στην ιδανική αυτή κοινωνία όχι μόνο δεν σου χρειάζονται και δεν τις αποζητάς, αλλά θα αποτελούσαν και εστία «διαφθοράς» σου με κίνδυνο να σε ωθήσουν στην απόσχιση από το κοπάδι. Οπότε, το καθεστώς έχει χρέος να σε… προστατεύσει από αυτόν τον κίνδυνο.

— Η ατομική πρωτοβουλία και η θέσπιση ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ, δεν συνάδουν με τον “ιδεατό” αυτό κόσμο. Εξάλλου η εξατομίκευση, δηλαδή η εξύψωση του ατόμου-μονάδα ως αυτόνομη βούληση και ελεύθερη σκέψη (που τα καλλιέργησε ο Διαφωτισμός), είναι το μεγάλο εμπόδιο για την επιτυχία της κομμουνιστικής κοινωνίας το οποίο, “άρα”, πρέπει να εκλείψει.

Έτσι, το να βάζεις προσωπικούς στόχους και τον πήχη σύμφωνα με τους οραματισμούς σου, είναι κάτι που θα σε ωθούσε τελικά να ξεχωρίσεις από την αταξική αυτή κοινωνία· οπότε ο κίνδυνος επανεμφάνισης κοινωνικών τάξεων και διάκρισης μεταξύ των μελών της θα ήταν πια ορατός.

Σε μία τέτοια περίπτωση, ο τόσος επαναστατικός κόπος που προηγήθηκε για την επιβολή της Δικτατορίας του προλεταριάτου και τον -δια της βίας- πλήρη αφανισμό της αστικής τάξης, θα πήγαινε χαμένος. Οπότε, καταλαβαίνεις πιστεύω πως, με την επιθυμία σου να διακριθείς και να βάλεις προσωπικούς στόχους, έθεσες εαυτόν εις την απέναντι πλευρά: σε αυτήν των μολυσματικών αντιπάλων της κομμουνιστικής κοινότητας. Το μέλλον σου έπαψε πια να είναι εγγυημένο…

_  _  _

Η κομμουνιστική θεωρία, παρότι έχει εφαρμοστεί πλήρως επί πολλές δεκαετίες -σε πολλές εκδοχές της και σε διαφορετικές κοινωνίες- αποδείχθηκε πως όχι μόνο απέτυχε πλήρως και παντού, αλλά αντί για τον ‘κοινωνικό παράδεισο’ που υποσχόταν επέφερε τελικά τα αντίθετα:

Καθολική ανθρώπινη δυστυχία, ανελευθερία, ισοπεδωτικό εξισωτισμό, φόβο, καταστολή-επιβολή· εν γένει, ολοκληρωτισμό.

Τα δε εκατομμύρια θύματα της ωμής βίας του αποτελούν απόρροια όλων των παραπάνω, στη προσπάθεια των καθεστώτων τους να εγκαθιδρυθούν αρχικά και στη συνέχεια να παγιωθούν στις προνομιούχες θέσεις άσκησης της τυραννικής τους εξουσίας .

Η Ιστορία έχει εμπειρικά αποφανθεί ότι ισχύει χωρίς εξαίρεση το εξής αξίωμα:

Άνθρωποι που βρέθηκαν να διαθέτουν δικτατορικής μορφής εξουσία, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να εκχωρήσουν οικειοθελώς την εξουσία αυτή σε άλλους τρίτους.1
Απεναντίας, θα χρησιμοποιήσουν κάθε (αθέμιτο) μέσον για να τη διατηρήσουν ες αεί.

Όμως, οι οπαδοί του κομμουνισμού πιστεύουν ότι στην περίπτωσή τους αυτό δεν θα ισχύει. Ότι, οι δικτάτορες της δικτατορίας του προλεταριάτου, αργότερα θα παραδώσουν την εξουσία με χαρά από μόνοι τους στο λαό…

Και ενώ στις χώρες που υπέστησαν τα δεινά του κομμουνισμού όλα αυτά είναι πλέον βιωματικά προφανή, στην Ελλάδα εξακολουθεί να κυριαρχεί η αντίληψη ότι ο κομμουνισμός και η μαρξιστική βάση της θεωρίας του είναι μία υγιής και ρεαλιστική ανάγνωση των δυνατοτήτων της ανθρώπινης μάζας · και ότι, «απλώς», όπου μέχρι σήμερα εφαρμόστηκε, “έτυχε” να εφαρμοστεί με λανθασμένο τρόπο! Ότι δηλαδή, ο σωστός και αποδοτικός τρόπος που θα επιφέρει τον κοινωνικό παράδεισο είναι κάπου εδώ, έτοιμος να αποδώσει τα κρυμμένα του δώρα στην παγκόσμια κοινότητα.

Το δε πιο τραγελαφικό της όλης αυτής ιστορίας είναι πως εδώ στην Ελλάδα θεωρούμε ότι, για αυτό που παντού αλλού απέτυχε παταγωδώς, εμείς –μάλλον ως πιο σοφοί και χαρισματικοί- κατέχουμε τα κλειδιά της επιτυχίας του. Ότι, ‘εμείς’ γνωρίζουμε καλύτερα από τους κάθε άλλους, οπότε θα το επιτύχουμε διαψεύδοντας πανηγυρικά την Ιστορία…

Βέβαια, εάν κρίνουμε με βάση το πόσο επιτυχημένο κράτος και χώρα (δεν) καταφέραμε να γίνουμε, το ότι μία τέτοια μεγαλόσχημη πεποίθηση είναι τόσο διαδεδομένη, εκτός του ότι αναδίδει άρωμα αφέλειας και αστειότητας, φανερώνει εμμέσως και μερικές από τις θεμελιώδεις αιτίες της ίδιας της εθνικής αποτυχίας μας. Όπως για παράδειγμα, την αβαθή και στενού εύρους σκέψη που διέπει την σύγχρονη ελληνική παιδεία και εν γένει κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα.

Πολλοί που βρίσκουν τον κομμουνισμό και τις μαρξιστικές αντιλήψεις ελκυστικές και ιδεαλιστικές, σίγουρα θα είναι έξω φρενών με όσα αναφέρονται εδώ. Για εκείνους, η κομμουνιστική κοινωνία είναι ιδεώδης και όλα τα υπόλοιπα που εμείς οι “αστοί” θεωρούμε ότι θα τής λείπουν (όπως: ελευθερία σκέψης και έκφρασης, δικαίωμα στην ιδιοκτησία, τη διαφορετικότητα, τη διάκριση, των επιλογών ζωής, κτλ) τα μέλη εκείνης της «τέλειας» κοινωνίας δεν θα τα χρειάζονται διότι θα αισθάνονται ήδη πλήρη και ικανοποιημένα με τη ζωή τους.

Οι θιασώτες και υπέρμαχοί του, ενδεχομένως να αναφέρονται σε ένα άλλο έμβιο είδος το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να είναι το ανθρώπινο ον που κατοικεί στον πλανήτη Γη. Διαφορετικά, η μόνη άλλη εξήγηση είναι ότι αγνοούν πλήρως ότι ο άνθρωπος κυρίως είναι ένα ‘ψυχολογικό ον’ και ότι ο στατικός και ομοιόμορφος αυτός κόσμος είναι κάτι απατηλό και ασύμβατο με τη φύση του. Και, άρα, ανέφικτος .

«Ναι, αλλά,,,», ισχυρίζεται κάποιος υπέρμαχος, «ξεχνάς ότι αυτή την κοινωνία, εφόσον τελικά ΟΛΟΙ οι άνθρωποι θα έχουν αναγνωρίσει τις αξίες της και τις κοινές για όλους ωφέλειές της, θα την προάγουν και προστατεύουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, κανείς δεν θα αισθάνεται ότι του λείπει κάτι και ουδέποτε θα την αμφισβητεί ενώ, όλοι θα εργάζονται αυθορμήτως υπέρ αυτής και υπέρ όλων>>

Δεν λέω, φιλότιμη η επεξηγηματική προσπάθεια. Εκθειάζει μεν τις καλές προθέσεις, αλλά ορίζει μονάχα το επιθυμητό αποτέλεσμα, ταυτίζοντάς το εσφαλμένα με το μέσον, την διαδρομή επίτευξής του, το οποίο όμως απουσιάζει πλήρως από τον συλλογισμό . Και η απουσία αυτή μόνο τυχαία δεν είναι.

Μιας και:

Επειδή μαζί με πολλά εκατομμύρια άλλων ανθρώπων –είτε επειδή είμαστε αρκετά ανόητοι, είτε επειδή τυχόν διαθέτουμε λίγο πιο αφυπνισμένη συνείδηση από εσάς- αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι εφικτό, ότι αντί σε παράδεισο θα οδηγηθούμε σε χαοτική αποσταθεροποίηση και κοινωνική-πολιτική βία, οπότε δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσουμε σε αυτό το (δίχως δυνατότητα επιστροφής!) αυτοκαταστροφικό εγχείρημα. Κατά συνέπεια, «εσείς» θα πρέπει τότε να μας εντάξετε ‘δια της βίας’, αφού για να λειτουργήσει η ιδανική κοινωνία σας θα πρέπει να την υποστηρίζουμε όλοι…

Και όταν πια θα υποχρεωθείτε να μας μαντρώσετε δια της βίας, τότε το παραμύθι περί καθολικής πηγαίας αποδοχής του ‘συστήματος’ από όλους, καταπίπτει. Οπότε τότε, ή θα το εγκαταλείψετε κι εσείς ως ανέφικτο ή, θα μας ‘αφανίσετε’ όλους προκειμένου να μη γίνουμε εμπόδια στην ‘κοινωνία καθολικής αμοιβαιότητας και ισότητας’ που ευαγγελίζεστε.

Εξάλλου, τη διάθεση αντιπαλότητας και μίσους έναντι σε κάθε διαφορετικότητα άποψης, την εκδηλώνετε ήδη από τώρα με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε διαφωνία. Για ποιο λόγο τότε να περιμένουμε να το δοκιμάσουμε και στην πράξη, όταν πια θα έχετε στα χέρια σας και την τιμωρητική υπερεξουσία τής απόλυτης επιβολής;;

Η Ιστορία έχει πολλαπλώς μιλήσει και διδάξει περί του πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος ψυχισμός ο οποίος είναι και ο κύριος φορέας και δημιουργός της. Έχει φανερώσει τους μηχανισμούς και τις ψυχολογικές τάσεις και δυνάμεις τα οποία παράγουν: είτε εξέλιξη και πρόοδο ή, άλλοτε, χάος και οπισθοδρόμηση.
 

Οι ανιστόρητοι και αυταπατούμενοι, ζώντας μέσα στον φαντασιακό τους μικρόκοσμο, επιχειρούν να επιβάλλουν μία μονομερή (απατηλή και ωφελιμιστική) ερμηνεία τού κόσμου αδιαφορώντας για τις μη-επανορθώσιμες πρακτικές συνέπειες που η τυχόν προσπάθεια εφαρμογής της θα επέφερε σε συλλογικό επίπεδο.

Και ίσως το σοβαρότερο όλων:
 

Έχουμε μία κυβέρνηση της οποίας τα στελέχη ουδέποτε έκρυψαν ότι στη βάση τους εμφορούνται από μαρξιστικές αντιλήψεις και, τα οποία έχουν γαλουχηθεί μέσα σε κομμουνιστικά κατηχητικά.

Όσο και εάν στη πράξη αποδείχθηκαν νοσηρά εξουσιοληγούρηδες και καιροσκόποι, οι ιδεοληπτικές εμμονές τους συνεχίζουν να παραγάγουν καταστροφικά αποτελέσματα στο παρασκήνιο των δράσεών τους και να συγκρούονται με το περιβάλλον όπου οι ίδιοι υποτάσσονται με ωφελιμιστικά για τους ιδίους κριτήρια.


Πρόκειται για έναν χαοτικά εκρηκτικό συνδυασμό, αντικρουόμενο με το αξιακό πρότυπο που θα έπρεπε να εμπνέει μία πολιτεία :

Τον συγκροτημένο -πάνω σε ρεαλιστικά δεδομένα- στρατηγικό σχεδιασμό του μέλλοντός της, εντός ενός ραγδαίως εξελισσόμενου παγκόσμιου περιβάλλοντος.
_   _   _

1  Γιώργος Ν. Πολίτης, ‘Να σηκωθούμε όρθιοι’ , εκδόσεις Ψυχογιός.

Facebook Comments