Εσχάτως οι κυβερνήτες της χώρας επιδεικνύουν πόσο παραμένουν στην καρδιά τους μαχητικοί κομμουνιστές. Συγχρόνως, επιτίθενται εναντίον όσων επιμένουμε, ότι πίσω από το προσωπείο του αριστερού δήθεν ανθρωπισμού υπάρχει μια ολοκληρωτική ιδεολογία. Κυρίως, όπως τα πιτσιρίκια στο σχολείο, που κάνουν «καθρεφτάκι», έτσι και οι εκπρόσωποι της συριζαϊκής εξουσίας επιστρατεύουν το ακλόνητο επιχείρημα «είσαι και φαίνεσαι». Το Τρίτο Ράιχ και ο Πινοτσέτ γίνονται ένα με τη δυτική δημοκρατία. Ειδικότερα, δύο λέξεις δουλεύουν πολύ: Φασίστας και φιλελές.

Προσπερνώντας την παραφθορά «φιλελές» (που χρησιμοποιούν κομμουνιστές, αριστεροί, αναρχικοί, αριστερίζοντες, σοσιαλίζοντες, παλιομοδίτες της λαϊκής δεξιάς, φασίστες, ρατσιστές, ναζί – συχνά σε συνδυασμό με τον όρο «νεοφιλελεύθερος»), το προπαγανδιστικό τσουβάλιασμα του φιλελευθερισμού με το ένα πρόσωπο του χειρότερου εχθρού του, τον ναζιστικό συγκεντρωτισμό, δείχνει το βάθος της τρύπας στην οποία έχουμε πέσει. Στην post-truth εποχή όλα σβήνονται και ξαναγράφονται, ισχύει αυτό που επικρατεί και καλούμαστε να υπερασπιστούμε από την αρχή τις έννοιες.

Αιώνες τώρα, τα σημαντικότερα επιτεύγματα τις ανθρωπότητας, η εμπέδωση εννοιών όπως η ατομική ελευθερία, η ισότητα, η ανεξιθρησκία, το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, όλα γεννιούνται σε φιλελεύθερα περιβάλλοντα και αντανακλούν ως επιτεύγματα τις ζυμώσεις και τις εξελίξεις της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Βέβαια, πολλές δεκαετίες μετά και τη δεύτερη επικράτηση των αστικών δημοκρατιών σε παγκόσμιο πόλεμο και λιγότερες από την ήττα του κομμουνισμού, ένας παρατεταμένος λόξυγκας ταλαιπωρεί το δυτικό φιλελεύθερο μοντέλο. Αστοχίες γεννούν αντιδράσεις.

Ο φιλελεύθερος γνωρίζει, βέβαια, ότι ο φιλελευθερισμός καμία σχέση δεν έχει με την ασυδοσία του διεφθαρμένου κρατισμού, που οδηγεί ανεξέλεγκτες αγορές σε καταρρεύσεις και διασώσεις, που με τη σειρά τους φορτώνονται στους κρατικούς προϋπολογισμούς και οδηγούν σε περικοπές και λιτότητα. Το επιχείρημα των απανταχού ολοκληρωτιστών είναι ότι μέχρι τώρα το φιλελεύθερο μοντέλο απέτυχε να προστατεύσει ευάλωτες μάζες από τις συνέπειες της στρεβλής λειτουργίας της κοινωνίας της αγοράς. Έχουν ένα δίκιο. Η συνταγή τους, όμως, παραμένει χειρότερη. Η εξίσωση στην εξαθλίωση δεν γιατρεύει τη δυσκολία.

Ειδικά στην Ελλάδα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εντείνει τη στρατηγική «διαίρει», οι πολίτες ταμπουρώνονται με το τοπίο των μέσων συντριπτικά ευμενές προς την κυβέρνηση. Αμέτρητα παπαγαλάκια κάνουν το άσπρο-μαύρο, πολώνουν και πετούν τη μπάλα στην εξέδρα. Το σκηνικό «αριστερά vs φασίστες», που στήνει το Μαξίμου, στοχοποιεί τεχνιέντως συλλήβδην τη συντηρητική παράταξη – κατ’εξοχήν εκφραστή του (όποιου) φιλελευθερισμού στη χώρα μεταπολιτευτικά. Όμως, τα Εξάρχεια, το άσυλο, η επιλογή μικρότερου κράτους και χαμηλότερης φορολόγησης, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και η απάντηση στον ισλαμοφασισμό είναι ζητήματα δημοκρατικά αυτονόητα, όχι ακροδεξιά ατζέντα.

Ευτυχώς, καθώς ο λαϊκισμός δεν συγκαλύπτει την κατάρρευση, τον καθεστωτισμό και τη νέα διαπλοκή, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις δεξιές πλάτες των ΑΝΕΛ, έχει νομιμοποίησει πλέον πλήρως την οξεία αστική κριτική προς την ουσία και τη φύση της αριστεράς, ως συστήματος ανελεύθερου και καταπιεστικού. Φωνές από τη σοσιαλδημοκρατία και το κέντρο ενώνονται με εκείνες των παραδοσιακών δεξιών δημοκρατών σε ένα μέτωπο φιλοπατρίας δια της λογικής. Δυστυχώς, το τόξο αυτό, που καθημερινά δικαιώνεται, δεν διαθέτει ακόμα αρκετά δυνατή φωνή.

Σε περιβάλλον fake news, ο πολίτης-θιασώτης της αστικής δημοκρατίας έχει ανάγκη την αλήθεια των γεγονότων, των αριθμών, της ιστορίας, της έρευνας και της ανάλυσης. Δεν αρκεί το διαδίκτυο, ούτε καλύπτουν το κενό τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από τον φιλελεύθερο χώρο λείπουν παραδοσιακότερα μέσα, απαραίτητα στην Ελλάδα. Ένα κανάλι, φερειπείν, ή/και ένα ραδιόφωνο, ξεκάθαρα απέναντι στην ΑΥΓΗ, στο Κόκκινο, στην ΕΡΤ και στον μηχανισμό τους. Ίσως, αρχικά και κύρια, χρειάζεται μια εφημερίδα: Ένας πόλος-φρουρός πολιτικών, πολιτειακών και πολιτισμικών κεκτημένων, ένας τίτλος αυθεντικά Φιλελεύθερος.

Δημοσιεύεται παράλληλα στο marketnews.gr και το liberal.gr