Γέννημα – θρέμμα Αθηναία δημότης, Αμπελοκηπιώτισσα (7ο δημοτικό διαμέρισμα). Γεννήθηκα στο μαιευτήριο της Έλενας Βενιζέλου, όπως και ο πατέρας μου. Μάτωσα και σημάδεψα τα γόνατά μου στις τσιμεντένιες πλατείες και τις παιδικές χαρές, από τον Άγιο Θωμά (με τη στριφογυριστή τσουλήθρα) μέχρι του Γκύζη και το Γηροκομείο.

Έπαιξα στα δημοτικά «Κέντρα Νεότητας» πινγκ πονγκ και «γκρινιάρη». Πήγα τα πρώτα μου σινεμά στην «Άνεση» και το «Άστρον». Τα Χριστούγεννα με πήγαιναν στο «Μινιόν» και στον «Λαμπρόπουλο». Ψήφισα για πρώτη φορά στις βουλευτικές του 89 και στις δημοτικές του 91. Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τέτοια πολιτική ένδεια, τέτοια εγκατάλειψη.

Πώς κατάντησε η πόλη μου; Γιατί την εγκαταλείψαμε; Γιατί την αφήσαμε να μεταμορφωθεί σε «μικρή Μανίλα» (Αμπελόκηποι), «Μπρονξ» (Κυψέλη, Πατήσια), «Πακιστάν» και «Τσάινα Τάουν»; Γιατί την παραδώσαμε στα πρεζόνια, στις αλλοδαπές ιερόδουλες και στις βαλκανικές μαφίες; Γιατί ερήμωσε το εμπορικό της κέντρο; Η Σταδίου, η Ερμού; Γιατί δεν μπορώ πια να περπατήσω στη γειτονιά μου φορώντας το σταυρό μου; Γιατί δεν μπορώ να επισκεφθώ το πατρικό μου χωρίς να φοβάμαι μη μου σπάσουν το τζάμι του αυτοκινήτου για να μου πάρουν τα ψιλά από το ντουλαπάκι;

Τα ονόματα των υποψήφιων δημάρχων που «έχρισαν» τα μεγάλα κόμματα δείχνουν πόσο πολύ δεν τους ενδιαφέρει η πρωτεύουσα της χώρας. Αυτή που επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες για να δουν τον Παρθενώνα, αν δεν απεργούν οι φύλακες της Ακρόπολης και δεν είναι η ώρα της θερινής «σιέστας». Που μένουν μια μέρα ή λίγες ώρες και μετά πηγαίνουν στα νησιά.

Κάποτε ήταν ύψιστη τιμή να είσαι υποψήφιος Δήμαρχος της Αθήνας. Τα κόμματα έριχναν στη μάχη των μεγάλων πόλεων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς) ότι πιο δυνατό είχαν. Μια Μερκούρη, έναν Τρίτση, έναν Έβερτ, μια Μπακογιάννη, έναν Αβραμόπουλο βρε αδελφέ! Τους ενδιέφερε η Αθήνα, ήταν θέμα πρεστίζ αλλά και πολιτικής ισχύος, γιατί στον Δήμο Αθηναίων, στο Κολωνάκι, στη Νεάπολη, στη Βασιλίσσης Σοφίας, στην Ηρώδου Αττικού και στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην πλατεία Βικτωρίας και στη Φωκίωνος Νέγρη, κατοικοέδρευαν σημαντικές οικογένειες, που στήριζαν το κατεστημένο. Τώρα που όλοι αυτοί είναι κάτοικοι Βουλιαγμένης και Εκάλης,  το κέντρο έχει αλωθεί και οι αξίες των ακινήτων είναι σε κατοχικά επίπεδα, η Αθήνα δεν έχει πια καμιά αξία. Αν μάλιστα δεν ψηφίζουν και οι πολιτογραφηθέντες αλλοδαποί, δεν έχει καμιά απολύτως ψηφοθηρική αξία!

Αντιθέτως, θεωρείται «καυτή πατάτα» για τους εκκολαπτόμενους σταρ του κομματικού συστήματος. Έχει τόσα προβλήματα, από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Περιβαλλοντικά, χωροταξικά, παραεμπόριο, εγκληματικότητα, καθαριότητα. Και φυσικά δεν υπάρχουν πλέον χρήματα για καγκελάκια, αναπλάσεις πάρκων και προσλήψεις προσωπικού. Εδώ σε θέλω κάβουρα…

Επειδή καμιά νύφη δεν αξίζει χωρίς προίκα, όσο οι δήμοι δεν έχουν οικονομική αυτοτέλεια και ίδια έσοδα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Αντί ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων να πηγαίνει στον Κεντρικό Προϋπολογισμό, πρέπει να αποδίδεται άμεσα στους δήμους και να ενσωματώνει τα Δημοτικά Τέλη, το ΤΑΠ κλπ. Αν η δημοτική αρχή δεν έχει τα μέσα να ασκεί τις εξουσίες που της έχουν εκχωρηθεί, είναι ανήμπορη. Εφόσον οι δήμοι είναι αρμόδιοι για τον έλεγχο του παραεμπορίου, η Δημοτική Αστυνομία πρέπει να μπορεί και να συλλαμβάνει τους λαθρεμπόρους, όχι μόνον να κόβει πρόστιμα και να κατάσχει εμπορεύματα.

Όσο η τοπική αυτοδιοίκηση παραμένει κομματική υπόθεση «καλλιστείων» και όχι υπόθεση πατριωτισμού, κανένας πολιτικός δεν θα θέλει να «τσαλακωθεί» ως δήμαρχος μιας άσχημης και κατεστραμμένης πόλης. Η τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται πρόσωπα που να αγαπούν τον τόπο τους, την πόλη τους, τη γειτονιά τους. Που να έχουν δομήσει μια σχέση με αυτήν, από παιδιά. Μια σχέση στοργής και έρωτα για τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Δεν περιμένεις από έναν μη Αθηναίο να αγαπήσει την Αθήνα για την κρυμμένη της ομορφιά και να την ονειρευτεί από την αρχή.

Ο δήμαρχος δεν είναι απλώς μάνατζερ, είναι ο πρώτος δημότης της πόλης. Έτσι πρέπει να νιώθει και να πράττει. Και ως ερωτευμένος μνηστήρας της πόλης του να διεκδικεί την ψήφο των συνδημοτών του.

Facebook Comments