Φοβάσαι Κωνσταντίνε;

Μια απάντηση στο άρθρο Αριστερίξ και PAX EUROPEANA του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, τον οποίο θεωρώ φίλο μου και εύχομαι να ισχύει και για αυτόν το ίδιο, ακόμα και μετά από το παρακάτω κείμενο…

Λέει ο ποιητής (no pun intended):

“Το χρηματιστήριο ανεβαίνει. Προεξοφλεί συμφωνία. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν και βρέθηκε τελικά σε χαμηλό δύο ετών.”

Άσχετη(;) με το λοιπό κείμενο ερώτηση σκέψη: Και πότε άραγε το ελληνικό χρηματιστήριο είχε την παραμικρή σοβαρότητα ή/και αξία; Πότε σοβαρός άνθρωπος ασχολήθηκε με αυτό; Μόνο μεγαθήρια για scalping και κακομοίρηδες που ακολουθούσαν παπαγάλους. Γιατί πρέπει να μας απασχολεί τι κάνει το χρηματιστήριο, είτε ανεβαίνει είτε κατεβαίνει; Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν αντικατόπτρισε την πραγματική οικονομία της Ελλάδας.

“Στο μεταξύ, η οικονομία στεγνώνει, μέρα με τη μέρα. Όμως στην κυβέρνηση υποδύονται τους Βρετανούς. Οι Ζουλού πλησιάζουν κι αυτοί ετοιμάζουν τσάι και διαφωνούν για το πού βρίσκονται οι πηγές του Νείλου.”

Ναι. Ίσως και ακόμα χειρότερα. Η αγορά έχει στεγνώσει πρακτικά. Γιατί αλήθεια όμως σε φοβίζει τόσο πολύ η στάση της κυβέρνησης; Μιας κυβέρνησης που, σημειωτέο, ούτε την υποστηρίζω ούτε μαζί της συμφωνώ. Γιατί άραγε μοιάζουμε με τους Βρετανούς που αδαείς περίμεναν παραφιλολογώντας  το τέλος τους; Η ιστορία θα δείξει, αποκλειστικά και μόνο από τις επερχόμενες καταστάσεις, αν θα καταγραφούμε ως σφαγιασθέντες Βρετανοί ή ως ηρωικοί Σπαρτιάτες που επέλεξαν να πέσουν παρά να προδώσουν τις αρχές τους … Και οι μεν πέθαναν και οι δε. Οι πρώτοι έμειναν ως παράγραφος σε κάποια ιστορικά βιβλία οι δε ως μύθος και αξία παγκόσμια. Θεωρώ μέγιστη την χρησιμότητά τους, κι ας πέθαναν. Φαντάζομαι πως συμφωνείς. Γνωρίζεις όμως που έγκειται η διαφωνία μας.

Εσύ κατά βάθος είσαι φεντεραλιστής. Εγώ από την άλλη όχι. Εσύ κατά βάθος πιστεύεις σε μία ενωμένη Ευρώπη, πολύ πιο ενωμένη από ΤΙΣ Είπα. Εγώ πάλι όχι. Η συμπεριφορά των “εταίρων” απέδειξε πως αυτό στο οποίο πιστεύεις δεν υπάρχει. Είναι ουτοπία. Όχι για τα καθ αυτά οικονομικά ζητήματα και την συμπεριφορά τους ως προς αυτά. Αλλά για την πλήρη περιφρόνηση της έννοιας της ελευθερίας και την σαφή δράση τους στα πλαίσια του αποικιοκρατικού μερκαντιλισμού.

Είσαι πολύ πιο έξυπνος και διαβασμένος από εμένα οπότε σίγουρα καταλαβαίνεις γιατί η άρνησή τους, πολύ πριν την κρίση, να προχωρήσουν σε πολιτική ένωση και να πραγματοποιήσουν τον πόθο σου αποδεικνύει de facto ότι είναι πρώτα ελίτ, μετά Γάλλοι, Γερμανοί, Ολλανδοί κλπ και μετά (πολύ μετά) Ευρωπαίοι. Αυτό σημαίνει αυτόματα πως για αυτούς οποιοσδήποτε εκτός του κονκλαβίου των Βρυξελλών, οποιαδήποτε άλλη χώρα ή ακόμα και σκέψη είναι πιο κάτω από τα συμφέροντά τους, άρα και fair game. Μην έχεις καμία αμφιβολία λοιπόν πως αν χρειαστεί η Γερμανία θα φάει λάχανο την (ήδη παραπαίουσα) Γαλλία προκειμένου να μείνει όρθια. Όπως ακριβώς έκανε με εμάς κατά την πρώτη φάση της κρίσης, με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, που φόρτωσε στις πλάτες των κρατών και των πολιτών χρέη που κατείχαν οι τράπεζές της. Χρέη που αν πραγματικά ασπάζονταν τις αρχές του καπιταλισμού και της ελευθερίας έπρεπε να έχουν διαγραφεί ή τέλος πάντων σχεδόν εξανεμιστεί μέσα σε μία μεγαλοπρεπή χρεοκοπία της Ελλάδας.

Αυτή είναι η ουσία του αποικιοκρατικού μερκαντιλισμού: οι αδύναμοι καταναλώνονται, είτε είναι αποικίες, είτε είναι “κράτη”, είτε είναι κράτη, είτε ακόμα κι αν είναι οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας τους, το πτωχό πόπολο, που θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο αν παρ ελπίδα πάνε όλα κατά διόλου και εξεγερθεί κάποια από τις αποικίες.

Αλλα αυτά τα ξέραμε από τότε που επέτρεψαν στην Ελλάδα να μπει στην ευρωζώνη. Αλήθεια πόσο έλεγε ότι ήταν το όριο χρέους η συνθήκη του Μάαστριχ; 60% πόσο είχε η Ελλάδα όταν έγινε δεκτή, όταν μπήκε και τα επόμενα χρόνια; Σταθερά πάνω από το 100% () Λες να έκαναν λάθος; Αυτοί που σήμερα μετρούν και το δεκάλεπτο έκαναν τόσο λάθος τότε;

“Με το ρυθμό απόσυρσης των καταθέσεων, σύντομα στις τράπεζες θα μείνουν μόνο δεσμευμένα κεφάλαια. Ποια Μιράντα Ξαφά; Ακόμα και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ βγάζουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Εκείνοι, βασικά, που ούτως ή άλλως δεν τα έχουν έξω – όπως ο νέος ενεργών ως επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, ο αντι-Βαρουφάκης κατόπιν κατακραυγής πιστωτών, Υπουργός Αναπληρωτής Εξωτερικών, κος Τσακαλώτος.”

Γενικά ως άνθρωπος δεν βάζω στοιχήματα αλλά θα μπορούσα να βάλω ένα eurocent στοίχημα μαζί σου πως ήδη οι τράπεζες είναι εκτός πλαισίων Βασιλείας ΙΙ & ΙΙΙ. Αυτή τη στιγμή όπως έχουν γίνει τα πράγματα, φταίει αυτός που βγάζει τα χρήματά του στο εξωτερικό; Ή μήπως πιστεύεις πως φταίει το σπάταλο ελληνικό κράτος για τα χάλια της Ευρώπης; Μπορείς αν θέλεις, σε παρακαλώ, να κάνεις έναν σχολιασμό για την αρχιτεκτονική και την κατάσταση της Ευρωζώνης μς βάση το παρακάτω διάγραμμα;

Λάβε υπόψη σου και αυτό:
 

που παρουσιάζει και την συνολική εικόνα ως προς τα δεδομένα. 

Μήπως το πρόβλημα είναι (πολύ) βαθύτερο από αυτό που πιστεύεις;
“Από την άλλη, ορισμένοι εκ των κυβερνητών μας, ομού μετά πλείστων πολιτών, ολοκληρώνουν τον απομονωτισμό και τον μικροαστισμό και φαντασιώνονται πως αποτελούν τους Γαλάτες του 2015. Ξεχνούν, ότι το χωριό του Αστερίξ υπήρξε μόνο στο μυαλό του René Goscinny. Στην πραγματικότητα, οι άγριοι του Βερκιγγετόριξ κατατροπώθηκαν από τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα – ο οποίος προδόθηκε από τον Βρούτο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Το ότι οι ισχυροί συνήθως κερδίζουν είναι … σύνηθες, αλλά δεν αποτελεί απόδειξη πως πρέπει πάντα να κάνουμε ότι θέλουν. Αν ήταν έτσι αγαπητέ Κωνσταντίνε η επανάσταση του 1821 ήταν μάταιη. Το όχι στους Ιταλούς επίσης. Η αντίσταση έναντι του Γερμανού κατακτητή ομοίως, όπως και κάθε προσπάθεια που έγινε αποτίναξης της στρατιωτικής δικτατορίας του παπαδόπουλου. Σωστά; Ήρωες τους οποίους εσύ ο ίδιος εκθείασες σε εκπομπές σου στο ραδιόφωνο τελικά δεν βγάζουν και τόσο νόημα ούτε και είχαν και τόση αξία…

Το γαλατικό χωριό μπορεί να ήταν φαντασία των Goscinny & Uderzo, οι οποίοι του έδωσαν και τον μαγικό ζωμό αναγνωρίζοντας το ουτοπικόν του πράγματος, αλλά έχουν υπάρξει τόσα πολλά γαλατικά χωρία με τόσο μεγάλη αξία, πολλά εκ των οποίων στην χώρα μας κατά την μακραίωνη ιστορία μας, που το επιχείρημα αυτό μάλλον λειτουργεί ενάντια στην θέση σου. Η ιστορία δόξασε αυτούς που άλλαξαν τον ρουν της (συνήθως θυσιαζόμενοι) και όχι αυτούς γλυκά γλυκά υπετάχθησαν σε αυτό που κυριαρχούσε ως πρέπον.

Θα το θεωρείς πιθανώς τρελό να πιστεύω πως δεν πειράζει να πεθάνουμε με αρχές, και ίσως είναι και καλύτερα έτσι παρά να διαβρωθούμε ακόμα περισσότερο. Γιατί τι έχει να δώσει άραγε η σύγχρονη, γερασμένη και παρηκμασμένη Ελλάδα στην Ευρώπη και τον κόσμο; Μόνο αρχές και ένα λαμπρό (εξιδανικευμένο ίσως) παράδειγμα. Γιατί; Δες την παιδεία, την οικονομία (σε παραγωγικό επίπεδο), την Ηθική (προφανώς δεν ομιλώ για τα κοσμικά ήθη) και την προοπτική που άφησε το πολιτικό και “οικονομικό” σύστημα του οποίου την συνέχεια επιθυμείς μέσω μιας συμφωνίας με τους δανειστάς.

Έρχεται η ώρα που πρέπει να αλλάξεις .Οχι μόνο εσύ, γενικώς μιλάω, ως άνθρωπος αλλά και ως κοινωνία, ως χώρα. Πρέπει να αρχίσεις από την αρχή. Χωρίς τα βάρη και τις νοοτροπίες του παρελθόντος. Και επειδή δεν θέλεις να ξεκουνηθείς, δεν θέλεις να σου χαλάσει η βόλεψη προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις το status quo. Αλλά ο Νόμος έχει και για εσένα λύση. Θα γίνει αυτό που πρέπει, απλώς θα πληρώσεις το τίμημα της υποχρεωτικής αλλαγής, το οποίο είναι πολύ βαρύτερο από τον πόνο του να βελτιώσεις ηθελημένα τον εαυτό σου.

“Ή μπορεί, εδώ που τα λέμε, και να μην είναι άλλη ιστορία. Διότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την ώρα κορυφώνεται η ένταση μιας σύγκρουσης που επέρχεται δριμεία. Από τη μία, υπάρχουν οι ιδεολογικά απολιθωμένοι 30 με 40 βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας και οι ΑΝΕΛ, που χτίζουν πάνω στον υπερπατριωτικό παροξυσμό – όλοι μαζί δεν εκφράζουν παραπάνω από το 10% της κοινωνίας. Από την άλλη, έχουμε τη λογική, το ένστικτο επιβίωσης, την αντίληψη του ιστορικού παρόντος, το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης σε έναν 21ο αιώνα που έχει μπει άγριος.”

Το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης, φοβούμαι, είναι εναντίον σου. Παλαιότερα δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα. Τώρα πια όμως είναι γνωστά τα αποτελέσματα των πολιτικών που ακολούθησαν πολλοί άλλοι πριν από εμάς. Πολιτικών που δεν έχουν καμία σχέση με την ελευθερία, την οικονομική λογική, τον καπιταλισμό και γενικότερα το συμφέρον των πολιτών. Πολιτικών που ενώ πλασάρονται ως “άγριος καπιταλισμός” στην πραγματικότητα καταστρατηγούν όλες τις αρχές αυτού του συστήματος. Τις αρχές που λένε ότι ο επενδυτής πληρώνει τα λάθη του (τώρα οι ημέτεροι είναι too big to fail), ότι τα συμβόλαια πρέπει να τηρούνται ή να επέρχεται χρεοκοπία (την οποία για να αποφύγουμε σπάσαμε, μονομερώς, τα συμβόλαια που είχαμε “υπογράψει” με συνταξιούχους και τα οποία εκείνοι τήρησαν), ότι το νόμισμα πρέπει να είναι πραγματικό και όχι αέρας (1 τρις QE ο Draghi και σταθερά αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας κατά 5+% ετησίως από συλλήψεως του ευρώ {δεδομένα εδώ }) και ότι στόχος και ύψιστο ιδανικό είναι η ελευθερία και η ευτυχία του ανθρώπου. Για την ευτυχία των πολιτών της EE σε παραπέμπω στις σχετικές μελέτες, ενώ για την ελευθερία που διαθέτουμε και το ευρωσύστημα προασπίζει σε παραπέμπω στην καθαίρεση ΓΑΠ (τραγικού μεν εκλεγμένου πρωθυπουργού δε), στις δεκάδες ΠΝΠ αρκετές εκ των οποίων δεν έφτασαν καν στην βουλή, αλλά και τον διορισμό παπαδήμου ως πρωθυπουργού ο οποίος παραβίασε καταφανώς το σύνταγμα,όχι γιατί το λέω εγώ αλλά κατά δήλωση του επιφανούς συνταγματολόγου, πρώην υπουργού αλλά και νυν προέδρου της “δημοκρατίας” Προκόπη Παυλόπουλου.

“Το Μαξίμου φαίνεται πως αντιλαμβάνεται το μέγεθος του ρίσκου. Το ΔΝΤ αρχίζει και ψιθυρίζει την ανάγκη ρύθμισης δια διαγραφής μέρους του ελληνικού χρέους. Ο Ντράγκι κρατάει τις τράπεζες στη ζωή. Η ελληνική επιχειρηματικότητα, ό,τι έχει απομείνει από το ελληνικό κεφάλαιο που δεν στοιχημάτισε στη δραχμή, τείνει το χέρι στον Τσίπρα. Οι στενοί του συνεργάτες επίσης καταλαβαίνουν πως αν τα καταφέρουν θα γράψουν ιστορία – και όχι με τον τρόπο του Ηρόστρατου, ή του Νέρωνα. Ακόμα και η αντιπολίτευση αναγνωρίζει την ανάγκη στήριξης μιας ουσιαστικής συμφωνίας.”

Μερικές φορές Κωνσταντίνε δεν πρέπει να φοβάσαι να πεθάνεις. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγεννηθείς. Όλοι οι παραπάνω, και οι λαφαζανικοί, και οι καμμένοι αλλά και όλοι αυτοί που αναφέρεις και αγωνίζονται να μείνει ζωντανό το πρόγραμμα ως άλλοι Δρ Φρανκενστάιν αγωνίζονται να καταστεί εν ζωή ένα πτώμα. Ο καθένας άλλο πτώμα φυσικά, αλλά σίγουρα κομμάτι του πεθαμένου παρελθόντος.

Το αστείο είναι πως υπάρχουν λύσεις, ακόμα και τώρα, ακόμα και χωρίς ρίξη αλλά με βαθιές αλλαγές. Αλλά ούτε οι μερκαντιλιστές της ευρώπης θέλουν να αλλάξουν ούτε το εγχώριο σύστημα των άεργων και βολεμένων, των κρατικοδίαιτων “επιχειρηματιών”, των πολιτικάντηδων και των βρες-μια-θεσούλα-να-βολευτείς “δικών μας παιδιών”, των καθηγητάδων-καθηγηταράδων των “πανεπιστημίων” που έχουν τα βόδια να γράφουν πτυχιακές για να βγάζουν αυτοί δημοσιεύσεις και των φτασμένων προσωπικοτήτων που επιτέλους απέκτησαν και αυτοί μια ΠΑΕ.

Παρεμπιπτόντως αυτοί είναι αυτοί που θα σωθούν από την “ουσιαστική συμφωνία” που  “έχουμε ανάγκη”.

Ακόμα κι αν όλα τα παραπάνω κακώς κείμενα, μαζί με τα μύρια όσα δεν ανέφερα, άλλαζαν εν μια νυκτί, χωρίς ουσιαστική οικονομική προοπτική, σε μερικά μόλις χρόνια θα ήμασταν στα ίδια και χειρότερα. Και όσο έχουμε αυτό το χρέος να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας προοπτική οικονομική δεν έχουμε. Αλλά ακόμα κι αν το χρέος έφευγε με κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα δεν θα άλλαζαν μέσα σε αυτό το ευρώ και αυτή την ευρωζώνη. Με αυτή την αρχιτεκτονική, με τον υφιστάμενο κεντρικό σχεδιασμό, με τις ποσοστώσεις και τις φωτογραφικές διατάξεις υπέρ συγκεκριμένων βιομηχανιών και συγκεκριμένων χωρών φως δεν υπάρχει.

“Οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, χόρτασαν από λεονταρισμούς. Περιμένουν πρόοδο και λύση. Τέρμα τ’αστεία, Αριστερίξ. Καιρός για επιστροφή στην PAX EUROPEANA.”

Ο Έλληνες στην μεγάλη πλειοψηφία τους δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την μονόπλευρη παρουσίαση των πραγμάτων που γίνεται συστηματικά και υπέκυψαν στον τρόμο. Όχι τον φόβο που φυλάει τα έρμα αλλά τον τρόμο που σου σαλεύει το μυαλό, τον τρόμο που σε παραλύει. Ελπίζω να θυμάσαι ότι στην τελευταία συζήτηση που είχαμε δια ζώσης, περί οικονομικών, παραδέχθηκες ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, δεν υφίσταται πρόβλημα σε οικονομικό επίπεδο αλλά μόνο στα πιθανά αντίποινα που θα έχουμε σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Οι Έλληνες λοιπόν επειδή δεν έχουν μαγικό ζωμό, οποίος ενίοτε είναι και… τσάι, τρέμουν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους και δεν ενδιαφέρονται ποσώς για την πρόοδο και την λύση με την έννοια που το θέτεις.

Και κάτι τελευταίο προς σκέψη. Ποιά ακριβώς είναι η PAX EUROPEANA στην οποία επιθυμείς να επιστρέψουμε; Σε αυτήν της άμεσης επέμβασης στην Ουκρανία; Με αυτήν της χειραγώγησης του libor (που τιμωρήθηκε ούτε με ένα εκατοστό πρόστιμο από αυτά που έβγαλαν); Σε αυτήν της προτίμησης κυβερνητικού εταίρου στην Ελλάδα, από τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής βουλής; Σε αυτήν που ένα κονκλάβιο τραπεζιτών, φίλων και ομοτράπεζων, αποφασίζει το ενιαίο επιτόκιο μιας ολόκληρης ηπείρου, τα οικονομικά μέρη της οποίας ταιριάζουν όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Σε αυτήν που “επαρχίες” αποφασίζεται κεντρικά τι ρόλο θα παίζουν (εμείς θα είμαστε το θέρετρο της ευρώπης ενώ κάποιοι άλλοι έχουν ήδη λάβει την ευγενή υποχρέωση να παίζουν τον ρόλο του… οίκου με το φωτάκι).

Και επειδή ακόμα και οι πολύ διαβασμένοι κάποιες φορές αστοχούν θα σου πρότεινα να διαβάσεις το “Women, children, and senators on the Ara Pacis Augustae: A study of Augustus vision of a new world order in 13 BCE.”, ISBN 978-0-549-83411-3 . Γιατί η Pax Romana δεν ήταν ειρήνη και ευημερία, παρά μόνο η πλήρης υποταγή και διάλυση όλων των λιγότερο ισχυρών από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και αδυναμία τους να της αντιταχθούν. Στην πραγματικότητα λοιπόν ακόμα και σημειολογικά αυτό που προτείνεις, η επιστροφή στην Pax Europeana, είναι η διάλυσή μας και η αδυναμία μας να έχουμε οποιαδήποτε αντίδραση σε οτιδήποτε αποφασίσουν οι πάνσοφοι κυβερνήτες μας, μάλλον γερμανοί αφού τα έχουν καταφέρει τόοοοσο καλά με τα εσωτερικά τους …