Θυμάμαι σαν σήμερα το πνιγμένο μειδίαμα και το αγκίστρι στο φρύδι- που σίγουρα θα είχα, οταν πρωτάκουσα/πρωτοσυζήτησα πως η “βιομηχανία του θεάματος” επηρεάζει συνειδήσεις. Ήταν μια θεωρία που άγγιζε τα όρια της συνομωσίας γιαυτό και κάθε στεγανό λογικής μέσα στο μυαλό μου έκλεινε το ένα μετά το άλλο ώστε να μην πειστώ. Πάντα σε τέτοιες συζητήσεις όμως κατι διαρρέει και σου μένει στο μυαλό ως πληροφορία.

Σήμερα, απο την αλλη, νιωθω πως αν αυτη θεωρία είχε βάση, τελικα εχει πετύχει τον σκοπό της. Και οπως λεω για καθε θεωρία συνομωσίας, η αλήθεια και το ψέμμα οργανώνονται τριαδικά. Δηλαδή υπάρχει η αλήθεια των ΜΜΕ, η αλήθεια που αφήνουν να διαρρεύσει (sic) -η οποία ειναι απλως μια ιντριγκαδορα version της πραγματικότητας στην οποία θα οδηγηθεί ΟΠΟΙΟΣ δεν καταπιεί αμασητα το πρώτο πιάτο των ΜΜΕ και τελος η Τρίτη ακρη του τριγώνου. Η πραγματική αλήθεια, που οσο πλεονασμός και ας ειναι σαν φράση τοσο θα τον χρησιμοποιώ και εγω για να το αντιπαραβάλλω με την αλήθεια των ΜΜΕ και την αλήθεια των “ψαγμένων”.

Και στην περίπτωση μας λοιπον, ενώ αρχικά γνώριζαμε πως ο ακριβα αμειβόμενος χώρος του θεάματος, με επιφανέστερο κοινωνό ιδεών, το Hollywood, διαμορφώνει συνειδήσεις, εγω θεωρω πως απλως μας ανοσοποιει σε εικόνες.

Το βασικό σκεπτικό το άρθρου, ειναι το οτι αν δεις 9 στις 10 φορες να επιτίθενται εξωγήινοι στην Νεα Υόρκη, αν γινόταν οντως δεν θα σου φαινόταν και τοσο εξωπραγματικό.

Η παραδεδεγμένη άποψη του οτι υποτάσσουν και διαμορφώνουν τις απόψεις των θεατών, θεωρω πως ειναι η first-step προσέγγιση της αλήθειας. Δεν εχω ιδέα ομως αν ειναι σκοπος ή επιτυχία τους η ανοσοποίηση αυτη.  Γιατι το παρον ανάγνωσμα ειναι απλως μια προσωπική γνώμη που δεν θα μπορούσε να τοποθετείται ξεκάθαρα ως προς το τι συμβαίνει.

Αν λοιπον ειναι Σκοπος τους, ειναι ευκαιρία να εξηγήσω γιατι δανείστηκα τον όρο ανοσοποίηση απο τις επιστήμες υγειας, εδω. Γνωρίζουμε πως οτιδήποτε μπορει να σταθεί ως παράγοντας αντίδρασης για τον οργανισμό μας. Τότε επιστρατεύεται ενας σύνθετος μηχανισμός καταπολέμησης για τον εκαστο εχθρό. Η κοινωνία μας ομως πλέον εχει χάσει την κριτική σκέψη, του τι ειναι οντως αντιγόνο. Τι αποτελεί απειλή. Και αρχίζει να αναπτύσσει αυτοάνοσα.

Ελαφρά τη καρδια, πλέον , ανοίγοντας την τηλεόραση βλέπουμε εναν αποκεφαλισμό αποκεφαλισμό του αμερικανού δημοσιογράφου Τζέιμς Φόλεϊ και συνεχίζουμε την ζωή μας λες και οτι συμβαίνει στην αντίπερα οχθη της Μεσογείου βρίσκεται σε άλλη διάσταση πραγματικότητας. Σε λιγο καιρο γινόμαστε θεατές της ομηρίας του αμερικανου δημοσιογράφου, Στίβεν Σότλεφ, και αναφέρουν ότι η ζωή του εξαρτάται από την επόμενη κίνηση του αμερικανού προέδρου. Και παντα νομίζουμε πως δεν μας αφορά η όλη αυτη ιστορια. Και δεν αναρωτιόμαστε γιατι ο δήμιος εκβιαστής μιλαει άπταιστα αγγλικα, δεν συνειδητοποιούμε που και πως εκπαιδεύτηκε.  Παράλληλα ασχολούμαστε με καθε λογής διαπληκτισμό και διαφωνία επειδη ο φόβος που μας λείπει απο την καθημερινότητα μας πρεπει να ειναι παρον σε καθε ευκαιρία πόλωσης και έντασης για να ισορροπούμε μεσα μας. Ο,τι θυμικό μας εχει λείψει αφου γίναμε αναίσθητοι σε εικόνες φρίκης, μας βγαίνει σε καθημερινές πρακτικές σε άλλον χρονο. Γνωρίζουμε την απειλή. Γνωρίζουμε πως ο βιντεο κυκλοφορεί για να μας φοβίσει, ειναι σαν μια αλλη προκυρηξη μιας επαναστατικής οργάνωσης. Ξέρετε ομως τι με ξενίζει ; Το οτι πατάμε κλικ να το δούμε. Οτι κατι, κάπου μεσα μας ικανοποιείται απο την βία.

Θα φάνταζε παράλογο παλιότερα, σενάριο ταινίας, να εχει ξεσπάσει εμφύλιος σε κρατος γειτονικό της ευρωπαϊκής οικογένειας κρατών και την ίδια στιγμη να εκτελούνται άνθρωποι σε συχνή βάση και μάλιστα τηλεοπτικά μεταδιδόμενη . Γιατι δεν μας ξενίζει τόση ωμή βία;

Δυστυχώς πλέον το αίμα εχει φύγει απο τα ορια της αρένας ως θέαμα. Και μιας και δεν ζούμε επι Ρώμης, το πεδίο βίας αλλα και οι θιασώτες του ειναι όλη η υφήλιος. Οι απειλές με τους αποκεφαλισμούς, τα ανοιχτα μέτωπα πολέμου στην “ευρωπαϊκή  γειτονια ” και οι σταυροφορίες των ΗΠΑ, ειναι τοσο λογικο να συμβαίνουν οσο πραγματική ειναι η σχέση sex and the city και σύγχρονης γυναικοπαρέας. Δεν ειναι ούτε φυσικο, ούτε αληθινό το να θεωρούμε φυσιολογικό κατι που έχουμε δει πολλες φορες. Αν υφίσταται εν τελει η  υποταγή συνειδήσεως, λαμβάνει χώρα με το να αδρανοποιήσει τα συναισθήματα μας και με το να περάσει εικόνες και πρακτικές στο υποσυνείδητο μας ως ανεκτές, αδιάφορες και φυσιολογικές.

Άσχημα αυτα που συμβαίνουν. Αλλα ακόμα πιο άσχημο το οτι σκέφτομαστε πως παντα συνέβαιναν και δν οσφριζομαστε την αλλαγή. Ποσο ηθελημένα άραγε απειλούμαστε; Ποσο ηθελημένα εκθέτουμε τον εαυτο μας στην βία και γιατι;

Facebook Comments