Είναι καιρός να μιλήσουμε για «τρέλα»! Αυτή η ιστορία με τους «επικίνδυνους ψυχασθενείς» έφτασε πια στο απροχώρητο. Πρέπει, λοιπόν, να πούμε την Αλήθεια:

Η τρέλα είναι το παιχνίδι κάποιου που, κάποτε και τώρα, οι πολλοί, δεν τον αφήνoυν  να παίξει. Το Κράτος έχει φροντίσει να δείχνει ότι λειτουργεί άψογα, σωστά και φιλελεύθερα. Την ίδια ώρα εξουσιάζει, καταστέλλει και προκαθορίζει, σωματικά και ψυχικά, τους πάντες.

Γι’ αυτό, υπάρχει πλήθος κοινωνικών ρόλων, τους οποίους, ο καθένας, μπορεί να διαλέγει, να εγκλωβίζεται μέσα τους και να δείχνει ότι είναι μια ευτυχισμένη μηχανή που «λειτουργεί» σωστά….

Αν κάποιος αρνηθεί να παίξει οποιονδήποτε από τους προκαθορισμένους κοινωνικούς ρόλους, αναζητώντας τη δική του ελευθερία, χαρακτηρίζεται «χαλασμένη μηχανή» και στέλνεται για «φτιάξιμο». Έτσι, δημιουργήθηκε ο «ψυχασθενής»…

 Επειδή το κράτος είναι «δημοκρατικό», ασκεί την εξουσία του μέσω εξουσιοδοτημένων ομάδων. Έτσι δημιουργήθηκαν οι «ψυχίατροι» και η «επιστήμη» τους, με στόχο να επαναφέρουν τη «χαλασμένη μηχανή» στην κανονική (κοινωνική) λειτουργία της ή  να τη διατηρήσουν στην κατάσταση αυτή, αφού και ο «ψυχασθενής» έγινε κοινωνικός ρόλος.

Η Ψυχιατρική Διάγνωση, ως ανθρώπινη κρίση, μπορεί να είναι λανθασμένη ή  να μη σημαίνει τίποτα. Ως κοινωνική πράξη, όμως, είναι προγραμματισμένη από το Κράτος και χρησιμοποιείται ως Κατασταλτικό της Ελευθερίας…

 Η Κρατική «Μέριμνα», από τη μια με τους νόμους που ασχολούνται επίμονα με τη βελτίωση των κτιρίων και από την άλλη με τα παιχνίδια της διαφήμισης και κατανάλωσης τόνων φαρμάκων (νόμιμων ναρκωτικών), φροντίζει ώστε ένας άνθρωπος που θέλησε να απελευθερωθεί να γίνεται το πλέον άβουλο και παθητικό πλάσμα της κοινωνίας.

 Τα Μέσα Ενημέρωσης – και κυρίως ο Τύπος – κάνουν κι αυτά τη δουλειά τους γράφοντας, σε κάθε ευκαιρία, τρομακτικά σήριαλ-αναφορές για «επικίνδυνους ψυχασθενείς».

Τους είναι, άλλωστε, αδύνατο να αφήσουν έστω και μια μειονότητα δίχως να την ενοχοποιήσουν. …

Είναι φανερό, πως οι άνθρωποι καταπιέζουν μόνον όπου νοιώθουν τη δύναμη να το κάνουν.

 Από την πρώτη στιγμή που θα χαρακτηριστεί «ψυχασθενής» ένας άνθρωπος, καθορίζεται η συμπεριφορά και του ίδιου, και των γύρω του. Η γνώμη του δεν ακούγεται για κανένα θέμα. Άλλοι αποφασίζουν σε ποια «κλινική» και ποια «θεραπεία» θα υποστεί.

Αυτομάτως, παύουν να ισχύουν οι «ελευθερίες του ατόμου». Και, με τη χρήση ψυχοφάρμακων και άλλων «θεραπευτικών» μέσων, καταλήγει στην τέλεια παθητικότητα.

 Η «ιδιόμορφη» συμπεριφορά των «ψυχασθενών» χαρακτηρίζεται «τρελή» γιατί την παρατηρούμε χωρίς να ανήκουμε στο χώρο που συμβαίνει.

Βλέποντας κάποιον να παίρνει και να δίνει χρωματιστά χαρτάκια, θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε «τρελό». Η ίδια πράξη, όμως, ενταγμένη στον οργανικό της χώρο, λογικοποιείται και γίνεται η δουλειά του ταμία μιας τράπεζας…

Η «ψυχασθένεια», ως ασθένεια, είναι συζητήσιμη… Πολύ συζητήσιμη

 Οι άνθρωποι έχουν και πρέπει να έχουν ποικίλους, ακόμη και εκκεντρικούς τρόπους συμπεριφοράς. Αυτό είναι Ελευθερία…

(Σ.Σ.: Ξεκίνησα να περιγράψω το πολιτικό σκηνικό, με έπιασε κλαυσίγελως  και  τελικά έφτασα σ αυτό που  μόλις διαβάσατε….)

Facebook Comments