Αν κάτι μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης του ανίσχυρου στο πεδίο της μάχης, αυτό είναι η ενότητα. Ο μεγάλος κινέζος στρατηγός και φιλόσοφος Sun Tzu έγραψε πριν μερικές χιλιάδες χρόνια πριν στο έργο του Η τέχνη του πόλεμου, ότι αν  ο ισχυρός επιθυμεί να καταφερει το αποφασιστικό χτύπημα στον ανίσχυρο, οφείλει να τον χωρίσει στα δυο.

Η χώρα μας ως μικρή και συνήθως ανίσχυρη έχει ζήσει στο πετσί της το διαιρεί και βασίλευε από τις απαρχές της ιστορίας της. Οι κύριοι πρωταγωνιστές αλλάζουν με το χρόνο, το βασικό μοντέλο όμως και τα αποτελέσματα του παραμένουν αναλλοίωτα.

Ερχόμενοι στο σήμερα, παρακολουθήσαμε όλοι την κατά κράτος αποτυχημένη διαπραγμάτευση της νέας συγκυβέρνησης με την ομάδα των δανειστών για ένα καλύτερο αύριο.

Η στρατηγική επιλογή της εκπλήρωσης των στόχων της με πίεση στους δανειστές, μέσω διαίρεσης της Ευρώπης σε φτωχούς και δυσαρεστημένους του Νότου και πλουσίους του Βορρά απέτυχε παταγωδώς αφού είναι πρακτικά αδύνατο για τον ανίσχυρο να διαιρέσει τον ισχυρό, πολύ δε περισσότερο τους συνασπισμένους ισχυρούς της Ευρώπης. Και ενώ το μοντέλο της πόλωσης και του διχασμού δούλεψε μια χαρά στο εσωτερικό της χώρας, γιγαντώνοντας ένα μικρό δημοσιοϋπαλληλικό κόμμα, στο εξωτερικό δεν είχε καμια τύχη. Μάλιστα επέφερε τα ακριβως αντίθετα αποτελέσματα, με τη χώρα μας να απομονώνεται διαρκώς κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.

Η νέα συγκυβέρνηση μην έχοντας δημιουργήσει φίλους και συμμάχους εντός της ομάδας των δανειστών, άρχισε να συνειδητοποίει ποιος είναι ο ισχυρός και ποιος ο ανίσχυρος σε αυτή τη διαπραγμάτευση.

Η στρατηγική της είχε καταρρεύσει παραχωρώντας τη θέση της σε τακτικές και επικοινωνιακά τεχνάσματα που δεν οδηγούν πουθενά.

Οι συνομιλίες με διάφορες ισχυρές χώρες εκτός Ευρώπης που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, δεν ενίσχυσαν τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας μας κατ’ ελάχιστο.

Το να κερδίσουν χρόνο στη διαπραγμάτευση αποτέλεσε τον επόμενο στόχο αλλά αυτό δεν είναι στρατηγική, είναι απλά μια ακόμη αδιέξοδη τακτική, ειδικά όταν η χώρα πιεσμένη ασφυκτικά από την έλλειψη ρευστότητας είχε να καλύψει ανειλημμένες υποχρεώσεις σε συγκεκριμένες ημερομηνίες.

Αντιλήφθηκε επίσης έστω και κάπως αργά ότι η βάση της διαπραγμάτευσης διαρκώς περιοριζόταν στα αιτήματα των δανειστών και σε συνάρτηση με τα δεινά στο εσωτερικό της χώρας, η θέση της γινόταν όλο και πιο δυσχερής.

 Γνωρίζοντας ότι η διαπραγμάτευση είχε χαθεί, δεν αναπροσάρμοσε τη στρατηγική της έναντι των δανειστών αλλά στράφηκε προς το εσωτερικό με τις γνωστές διχαστικές επικοινωνιακές τακτικές, κατηγορώντας τους δανειστές και αποποιούμενη των ευθυνών.

Διατήρησε δηλαδή και σε στρατηγικούς όρους δυο ορθάνοικτα μέτωπα, το ένα στο εσωτερικό και το άλλο στην Ευρώπη.

Επόμενη τακτική κίνηση θα είναι η ηρωική έξοδος, μια πολυδιαφημιζόμενη στις μέρες μας αυτοκαταστροφική κίνηση, την οποία τιμούν συχνά πυκνά, ανίσχυροι λαοί και κράτη.

Facebook Comments