Εθνική Υπερηφάνεια

Αισθάνομαι, όπως πιστεύω και πολλοί/ες ανεξάρτητα σκεπτόμενοι/ες πολίτες, μη ενταγμένοι/ες σε κομματικούς στρατούς, ότι η Κυβέρνηση με εξανάγκασε να συμμετάσχω την περασμένη Κυριακή σε ένα δημοψήφισμα-φιέστα. Οι λόγοι για τους οποίους θεωρώ ότι το δημοψήφισμα αυτό δεν ήταν από τις λαμπρότερες στιγμές της δημοκρατίας μας έχουν αναλυθεί μεταξύ άλλων και από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Όμως το δημοψήφισμα είχε κι ένα θετικό αποτέλεσμα. Αυτό ήταν η Εθνική Υπερηφάνεια που ένιωσαν οι3.558.450 συμπολίτες μας που είπαν το μεγάλο τους ΟΧΙ την περασμένη Κυριακή. Πολλοί από τους πολίτες αυτούς, όπως και από τους υπολοίπους που ψήφισαν ΝΑΙ, είναι ταλαιπωρημένοι από λάθη ή/και εγκληματικές επιλογές διαδοχικών κυβερνήσεων που χειρίστηκαν την κρίση και για τις οποίες η προκοπή της χώρας δεν ήταν το πρώτο τους μέλημα. Και με το δημοψήφισμα η Κυβέρνηση τους έδωσε την ευκαιρία να εκφράσουν την αγανάκτησή τους.

Η εθνική αυτή ανάταση που δημιουργήθηκε μου φέρνει στο νου τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και την Εθνική υπερηφάνεια που είχαμε αισθανθεί, χωρίς δημοψήφισμα τότε,  όταν προεξάρχοντος του νεαρού και φέρελπι Αντώνη Σαμαρά απορρίψαμε πανηγυρικά όλες τις προτεινόμενες συμβιβαστικές λύσεις για το όνομα της επισήμως σήμερα επονομαζόμενης «Π.Γ.Δ.Μ.» ή «F.Y.R.O.M.»και αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Και τότε όλοι συγκινημένοι συρρέαμε σε συναυλίες και συγκεντρώσεις ώστε να μην περάσει σύνθετη ονομασία και πλημυρίσαμε Εθνική Υπερηφάνεια και Αξιοπρέπεια για την συλλογική μας αυτή νίκη. Περίπου 23 χρόνια μετά οι μόνοι που συνεχίζουμε με συνέπεια να αποκαλούμε την γείτονα χώρα «Π.Γ.Δ.Μ.» είμαστε εμείς. Η συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης υφηλίου, την αποκαλεί απλώς Μακεδονία.

Τα έφερε έτσι η τύχη ώστε ο Αντώνης Σαμαράς να είναι αυτός που ξεκίνησε και τον πρόσφατο αντιμνημονιακό αγώνα πριν αλλάξει «στρατόπεδο» και παραδώσει την σκυτάλη στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ελπίζω κι εύχομαι η Εθνική Ανάταση του 2015, δια του δημοψηφίσματος, να μην αποδειχθεί ότι προοριζόταν για αυστηρώς εσωτερική κατανάλωση όπως αυτή του 1992-’93 για το ζήτημα της Μακεδονίας. Γιατί τώρα το διακύβευμα είναι απείρως κρισιμότερο.

Τελικά πιστεύω ότι η κατά κράτος επικράτηση του ΟΧΙ σε αυτό το δημοψήφισμα-φιέστα ήταν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την χώρα, παρά το ότι δεν το υποστήριξα, το αντίθετο μάλιστα. Τώρα πια δεν υπάρχουν άλλοθι. Ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρωθυπουργό, που πρέπει τώρα ανεμπόδιστα να παρουσιάσει το σχέδιό του για έξοδο από την κρίση, ότι κι αν συμβεί ως την Κυριακή. Ούτε για τους ψηφοφόρους του ΟΧΙ, ότι δεν γνώριζαν τι επιλέγουν.

Το επιπλέον θετικό της επικράτησης του ΟΧΙ είναι κατά την γνώμη μου ότι η στρατηγική της προβολής των αρνητικών επιπτώσεων της μη συμφωνίας με τους εταίρους, ως κύριο μέσον της στήριξης του ΝΑΙ έχασε. Το θετικό της ιστορίας είναι ότι μαζί της έχασε και το αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό που δημιούργησε και χειρίστηκε εως τώρα την κρίση και που προσπάθησε να νεκραναστηθεί μέσω μιας επικράτησης του ΝΑΙ.

Πιστεύω ότι ως στρατηγική στήριξης της συμμετοχής στην Ευρώπη έπρεπε να είχε επιλεγεί η προβολή των πλεονεκτημάτων μιας Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μας και των λύσεων που μπορεί αυτή να προσφέρει στα προβλήματα της κοινωνίας μας, όσο κι αν οι λύσεις αυτές απαιτούν κόπο. Κάποιοι το προσπάθησαν αλλά δεν επικράτησε η λογική αυτή ως η κυρίαρχη στρατηγική του ΝΑΙ.

Ένα από τα επικρατέστερα αιτήματα των ημερών είναι «να αλλάξουμε την Ευρώπη». Ναι, η Ευρώπη έχει προβλήματα, περνά μια υπαρξιακή κρίση. Αναρωτιέμαι, όμως, τι είναι αυτό που κάνουμε ως χώρα καλύτερα από τους άλλους λαούς της Ευρώπης και θέλουμε να τους το διδάξουμε; Η απορία μου είναι ειλικρινής. Μήπως θα ήταν καλύτερα να διορθώσουμε πρώτα έστω και μια από τις δικές μας παθογένειες, και όταν τα καταφέρουμε, με Εθνική Υπερηφάνεια, να διδάξουμε με το παράδειγμά μας;

Είναι πλέον φανερό ότι η κυβέρνηση έχει πείσει την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού ότι τα δεινά των τελευταίων εβδομάδων οφείλονται στην εκδικητικότητα των δανειστών και σε διεθνείς αντιδράσεις κατά της ανυπότακτης Ελλάδας. Μπορεί όντως τα σενάρια αυτά να ισχύουν. Άλλωστε τέτοιου τύπου αιτιάσεις είναι σχεδόν αδύνατον είτε να αποδειχθούν ορθές είτε να απορριφθούν βάσει στοιχείων και ορθό λόγο, καθώς όλα τα στοιχεία εξ’ ορισμού είναι μυστικά. Σε κάθε περίπτωση όμως, πως θωρακιζόμαστε απέναντι σε όσους μας επιβουλεύονται; Εξαπολύοντας δριμύτατα κατηγορώ εναντίον τους; Χρειάζεται ίσως κι αυτό, για ψυχολογικούς κυρίως λόγους, όμως είναι αποτελεσματικό μέτρο όταν βρίσκεται κανείς στην εντατική;

Θεωρώ πιο εποικοδομητικό να αντιμετωπίζονται οι οικονομικοί και πολιτικοί κίνδυνοι όπως τα καιρικά φαινόμενα και οι περιβαλλοντικές απειλές. Δηλαδή ως υπαρκτοί αλλά απρόσωποι κίνδυνοι τους οποίους δεν δεχόμαστε μοιρολατρικά αλλά θωρακιζόμαστε και με όλες μας τις δυνάμεις λαμβάνουμε τα αποτελεσματικότερα μέτρα που είναι δυνατόν να ληφθούν ώστε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις τους. Όταν βρέχει, δεν καθόμαστε να βραχούμε και να πάθουμε πνευμονία κατηγορώντας τα σύννεφα που έφεραν βροχή. Ή ακόμα αυτούς που βομβάρδισαν τα σύννεφα για να προκαλέσουν την βροχή. Παίρνουμε ομπρέλα. Και χτίζουμε υπόστεγο με αλεξικέραυνο και αν είμαστε και μάγκες και συλλέκτη νερού και στέρνα, ακόμα και εν ώρα βροχής αφού ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται, ώστε την επόμενη φορά που θα βρέξει να είμαστε προφυλαγμένοι και να προστατεύσουμε και τους διπλανούς μας.

Είναι πολύ πιθανό κάποιοι από τους δανειστές μας να είναι εκδικητικοί και οι αγορές να παίζουν παιχνίδια σε βάρος μας. Όμως σημασία για την επιβίωση της χώρας μας αυτήν τη στιγμή έχει κατά την γνώμη μου τι κάναμε και τι κάνουμε εμείς και η κυβέρνησή μας για να θωρακιστούμε έναντι αυτών των κινδύνων επιδιώκοντας παράλληλα την δημιουργία προϋποθέσεων ευημερίας. Είναι απαραίτητη αλλά όχι ικανή συνθήκη να εντοπίζουμε τον «εχθρό». Η τύχη της Χώρας και κατ’ επέκταση η επιτυχία της Κυβέρνησης θα κριθούν αποκλειστικά από το εάν η τελευταία με κατάλληλες επιλογές και ενέργειες θα μπορέσει να  αποφύγει τους κινδύνους, ανεξαρτήτως από ποιον και πως δημιουργήθηκαν αυτοί. Όταν η χώρα βρεθεί σε ασφαλές έδαφος, τότε ας απαγγελθούν οι κατηγορίες κι ας αποδοθούν οι ευθύνες, δίκαια, δημοκρατικά και με νηφαλιότητα, χωρίς κυνήγι μαγισσών από άλλες εποχές και άλλα πολιτεύματα.