Έφυγεν ο Τούρκος κι ήρθε ο Δημόσιος Υπάλληλος

Πολλοί θα αναρωτιέστε τι συνδέει αυτούς τους δύο τίτλους. Θα το θέσω απλά: Οι μεν ήταν για πολλάκις χρόνια εχθροί του ελληνικού λαού και η ρετσινιά δεν έχει φύγει,οι δε ήταν ενίοτε εχθροί του ελληνικού κράτους μα ποτέ δεν το παραδεχτήκαμε. Έχω αναρωτηθεί ουκ ολίγες φορές για το ποιος εν κατακλείδι πόνεσε περισσότερο τον ελληνικό λαό. Ο Τούρκος ήταν πάντα πιο κοντά στην Ανατολή, με ότι συμπεριλαμβάνει αυτός ο ισχυρισμός, τον νικήσαμε, τον ξεπεράσαμε μετά δυσκολίας και φροντίσαμε να διατηρήσουμε το κατάλοιπο του στις ψυχές μας.

Εν μέρει καταλαβαίνω την παθογένεια που υπάρχει σαν ζιζάνιο μέσα μας καθώς όταν οι άλλοι λαοί ζούσαν Βιομηχανική Επανάσταση, Διαφωτισμό, Αναγέννηση, εμείς είχαμε τον Τούρκο να μας κρατά δέσμιους. Το γεγονός αυτό δεν είναι κάποιου είδους παρηγοριά ή δικαιολογία που μας αποδεσμεύει από τις ευθύνες των πράξεων μας,οι οποίες μας οδήγησαν σε αυτό που βιώνουμε σήμερα. Το ζήτημα έγκειται στο πως πορευόμαστε. Αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει ο Έλληνας. Δεν έχει μάθει ο τελευταίος να βλέπει πέρα από την μύτη του,να βλέπει ένα βήμα μπροστά ρε παιδί μου. Και έτσι εξηγείται και η εμμονή και το πάθος του με το Δημόσιο. Τα χρόνια σκλαβιάς άφησαν ένα υπόλειμμα ανασφάλειας. Το δέχομαι, το κατανοώ και το αφουγκράζομαι. Η τεμπελιά, το κουβεντολόγι και το κουτσομπολιό όμως; Ο ταμίας στην ΔΟΥ που δεν γνωρίζει την προπαίδεια του 9; Αυτά αποτελούν δικές μας πράξεις, δικές μας επιλογές. Εμείς χτίσαμε το δημοσιοϋπαλληλίκι και χτίζοντας το φροντίσαμε να δώσουμε στον καθένα τους το κατάλληλο εργαλείο για ξύσιμο. Σαφώς και υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που βαδίζουν και συμπορεύονται με τις αξίες ενός σύγχρονου κράτους. Είναι όμως μειοψηφίες. Και παρόλο που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν να χειρίζονται ηλεκτρονικό υπολογιστή εν έτει 2018,όταν κάποιος τους είπε την αλήθεια αναλλοίωτη,θίχτηκαν.

Παραθέτω τα λόγια ενός ανθρώπου,ο οποίος παρόλο που ανήκει σε εντελώς διαφορετικό πολιτικό και κομματικό τοπίο από το δικό του,είχε απόλυτο δίκιο τότε και ελπίζω να μην αργήσουμε να το συλλάβουμε. “Η απάντηση εις την κατακραυγήν που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικου της χώρας, πως τα φάγατε τα λεφτά που μας ρωτάει ο κόσμος,είναι αυτή: Σας διορίσαμε, τα φάγαμε όλοι μαζί, μέσα στα πλαίσια μιας πολιτικής πελατείας, διαφοράς, εξαγοράς, εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.”

Διανύοντας τα χρόνια της κρίσης το δημοσιοϋπαλληλίκι-καφενείο παρέμεινε ανένδοτο. Ίχνος μεταμέλειας. Κι έρχεται ο Αλέξης για να διορίσει τους πυρόπληκτους και τους συγγενείς τους. Φυσικά τα θύματα αυτής της τραγωδίας πρέπει να ανταμειφθούν με υπέρογκα ποσά,πρέπει να βοηθηθούν για να ξαναχτίσουν τις ζωές τους,οφείλουμε να τους σταθούμε. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει με το έτσι θέλω της κυβέρνησης να μπουν στο δημόσιο τομέα μη τηρώντας κάποιοι, αν όχι όλοι, τις κατάλληλες προδιαγραφές. Το Δημόσιο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μπαχτσές κανενός, όσα κατάλοιπα κι αν άφησε ο Τούρκος. Πρέπει να πάψει η εμμονή με τον μπαχτσέ. Το κακό πρέπει να χτυπηθεί στην ρίζα του κι όχι να κουκουλωθεί. Οι δημόσιοι λειτουργοί έχουν ευθύνη ακόμη κι ένα αυθαίρετο να κάηκε. Κι επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά πως ήταν εκατοντάδες τα παραπάνω,αναρωτηθείτε μέσα σας: Ποιος όφειλε να πραγματοποιήσει τους κατάλληλους ελέγχους για την κατεδάφιση αυτών; Έπρεπε να πάθουμε για να μάθουμε; Πάλι; Τέλος πάντων.   

Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω πως όλο αυτό το χάος της δημοσιοϋπαλληλίας δεν ανακυκλώνεται. Δεν φτιάχτηκε το καπιταλιστικό σύστημα για να αμείβει το κράτος ανθρώπους που πλειοψηφικά ζημιώνουν το δεύτερο. Σαμποτάρεται όλο το σύστημα, όλη η πρόοδος, όλο το πάθος για αλλαγή και προσπάθεια. Μήπως ο Τούρκος δεν είναι τόσο Τούρκος και τα θέλουμε και τα παθαίνουμε; Μήπως;