Πολλές φορές έχουμε πει ότι η θητεία του Τσίπρα θα διδάσκεται στις σχολές πολιτικής επιστήμης ως κάτι εντελώς ακραίο και αλλόκοτο, που εννιά στις δέκα φορές θα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Από την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη μέχρι το δημοψήφισμα και τις κωλοτούμπες του. Κι από την οικονομική πολιτική του μέχρι την αντιμετώπιση του Μακεδονικού. Νόμιζα πως αυτό ήταν τυχαίο και λογικό αποτέλεσμα του αλλοπρόσαλλου χαρακτήρα του κόμματος που μας κυβερνά, όμως τείνω πια να πιστέψω ότι ο Τσίπρας το κάνει επίτηδες. Θέλει να μείνει στην ιστορία μ’ αυτό τον τρόπο.

Την τελευταία προεκλογική βδομάδα λοιπόν, έχει βαλθεί να καταγράψει στα πανεπιστημιακά βιβλία το πιο ακραίο και τρανταχτό παράδειγμα Μαυρογιαλούρικης παλαιοκομματικής συμπεριφοράς στην σύγχρονη πολιτική μας ιστορία. Και παραλλήλως προσφέρει στους μελετητές την πιο χειροπιαστή πολιτική πραγματεία με τίτλο «εξαγοράζονται οι ψηφοφόροι;». Διότι αυτό στο οποίο επιδίδεται ο αριστερός πρωθυπουργός μας, ξεπερνά πια κάθε φαντασία. Και στα ποσά που μοιράζει ασφαλώς, αλλά πρωτίστως στον κυνισμό και στην βαθύτατη περιφρόνηση προς τον συνειδητό πολίτη που αποπνέει αυτή η συμπεριφορά του.

Την άλλη Κυριακή το βράδυ βέβαια θα ξέρουμε αν οι ψηφοφόροι ενός ανεπτυγμένου δυτικού κράτους του 21ου αιώνα, εξαγοράζονται ευθέως και δίχως την επιστράτευση κανενός φερετζέ εκ μέρους εκείνου που ανοίγει το πουγκί και μοιράζει σε απλωμένες παλάμες. Οι μετρήσεις που έχουν ήδη γίνει με αυτό το ερώτημα είναι συντριπτικές εναντίον του Αλέξη, ποιος όμως ομολογεί ότι εξαγοράζεται; Άρα πρέπει να περιμένουμε για να διαπιστώσουμε στην πράξη την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος.

Έχοντας πάντως μελετήσει επαρκώς την σύγχρονη ελληνική ιστορία, οφείλω όμως να πω ότι ουδέποτε υπήρξε κυβέρνηση μετά τον τελευταίο πόλεμο που ξανάκανε τέτοια αίσχη μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Όλες κάτι έδιναν, κάποιους χάιδευαν ή φόβιζαν, κάπως δελέαζαν ομάδες ψηφοφόρων τους τελευταίους μήνες, όμως τέτοιο απροκάλυπτο μοίρασμα της τελευταίας στιγμής μόνο στα ιστορικά κιτάπια του 19ου αιώνα είναι πιθανό να βρούμε. Αν ψάξουμε κάπου ανάμεσα στον Ιωάννη Κωλέττη και τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη του πρώτου ελληνικού πολιτικού κοτζαμπασισμού, ίσως ανακαλύψουμε κάτι αντίστοιχο. Αυτό βέβαια δεν περιποιεί τιμή ούτε για την εποχή μας, ούτε για την γενιά μας, ούτε για την ελληνική αριστερά ασφαλώς. Και τέλος πάντων, μένει να δούμε τι θα γράψουν τα πανεπιστημιακά βιβλία πολιτικών επιστημών την επόμενη δεκαετία. Εξαγοράζονται ή όχι οι ψηφοφόροι στις μέρες μας;

Facebook Comments