Θυμάστε την φωτογραφία του μικρού Αϊλάν; Θυμάστε το νεκρό, πνιγμένο και ξεβρασμένο παιδί εκεί που σκάει το κύμα; Θυμάστε που έγινε κεντρικό θέμα συζήτησης για μέρες; Θυμάστε που λύγισε ακόμη κι όσους νομίζουν ότι είναι ανώτερο είδος οι ίδιοι ενώ αποκαλούν τους πρόσφυγες/μετανάστες «λαθροπιθήκια»; Θυμάστε;

Μάλλον ξεχάσατε, μάλλον ξεχάσαμε. Μια χώρα προσφύγων και μεταναστών χάσαμε τη συλλογική μας μνήμη, χάσαμε την ιστορία μας, χάσαμε βασικά την ανθρωπιά μας. Δεν είναι πρώτη είδηση ο φρικτός θάνατος ενός μικρού παιδιού. Δεν είναι σχεδόν είδηση πια ο θάνατος των προσφυγόπουλων. Χθες λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι ένα μικρό λεωφορείο μίας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης πάτησε μέχρι θανάτου ένα 2χρονο παιδί στη Χίο, λίγες ώρες νωρίτερα κάποιοι εξαγριωμένοι κάτοικοι είχαν αποκλείσει το δρόμο για το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης. Πριν λίγες εβδομάδες φορτηγό πάτησε ένα 5χρονο αγοράκι που έπαιζε μ’ ένα χαρτόκουτο. Συχνά-πυκνά πεθαίνουν ενήλικες και παιδιά σε ναυάγια στο Αιγαίο στην προσπάθεια τους να φτάσουν στην Ελλάδα.

Πιο χαρακτηριστικό για μένα είναι το ναυάγιο στις Οινούσσες στα τέλη του Σεπτέμβρη. Επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εξ αυτών ένα παιδί 4 ετών κι ένα βρέφος. Ήταν Τούρκοι αντιφρονούντες, την ιστορία τους έγραψε συγκλονιστικά η Μαρία Κακαουνάκη στην Καθημερινή. Ήταν ακαδημαϊκοί, δικαστές, επιχειρηματίες και δάσκαλοι, πριν από μερικά χρόνια δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό τους πως θα έφευγαν λαθραία από την πατρίδα τους. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Κι όμως, μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας ξέρει καλύτερα. Βρέθηκα τυχαία θεατής και ακρότατης σε τρεις διαφορετικές συζητήσεις, και στις τρεις άκουσα γιατί δεν έμειναν να πολεμήσουν, ότι η Τουρκία δεν έχει πόλεμο κι εκεί έπρεπε να μείνουν, συγκεχυμένες πληροφορίες, θεωρίες συνωμοσίας και μια οργή γι’ αυτούς που σώθηκαν. Μια οργή που με εξόργισε μα πιο πολύ με τρόμαξε.

Μπορώ να καταλάβω τον προβληματισμό των κατοίκων της Λέσβου, δεν μπορώ όμως να νομιμοποιήσω τις πέτρες στα Βρασνά. Δεν υπάρχουν άλλοθι στα Γιαννιτσά. Ναι, μια χώρα, ιδίως μία χώρα σαν την Ελλάδα, δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια ήπειρο. Κι όχι, το προσφυγικό-μεταναστευτικό δεν προκλήθηκε από καμία Τασία, ίσως να επιδεινώθηκε αλλά δεν είναι η αιτία και η σημερινή κυβέρνηση το συνειδητοποιεί με τον πιο επώδυνο και σαφή τρόπο. Βέβαια δε δείχνει να μαθαίνει από το πάθημά της προς το παρόν, διαχειρίζεται το ζήτημα με χαώδη τρόπο, με τις αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες να είναι ντόμινο και υπουργούς της κυβέρνησης να μιλάνε στις τηλεοράσεις για το «λαθρομεταναστευτικό».

Λίγες μέρες πριν όλοι μαζί καταφέραμε να συγκεντρώσουμε ένα τεράστιο ποσό 3 εκατομμυρίων ευρώ για να δοθεί μια ευκαιρία στον 18 μηνών Παναγιώτη-Ραφαήλ να ζήσει, ήταν μια όαση. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως πώς γίνεται να μοιάζει φυσικό ότι τα βρέφη 9 μηνών στα Κέντρα Φιλοξενίας δε δικαιούνται ειδικό γάλα και τρώνε ρύζια και σάλτσες χειρίστης ποιότητας. Πώς γίνεται να αποκαλύπτεται ότι αυτά τα παιδιά τα τρώνε οι ψύλλοι και κατουριούνται στον ύπνο τους κι η πλειοψηφία να μην αντιδρά αλλά ν’ ακούγονται πιο δυνατά φωνές που μας ντροπιάζουν ως έθνος και ως ανθρώπους. Αυτά τα παιδιά έχουν σύνδρομο παραίτησης γιατί έχουν χάσει την ελπίδα τους για ζωή αλλά δε μας νοιάζει τόσο. Αυτά είναι παιδιά άλλου κατώτερου θεού;

Σίγουρα αυτό το μεγάλο και πολύπλοκο ζήτημα δε λύνεται με επίκληση στο συναίσθημα. Σίγουρα δε λύνεται εύκολα, πιθανώς δε λύνεται καν παρά μόνο διαχειρίζεται. Σίγουρα όμως όταν θα κάνουμε τον απολογισμό, αν συνεχίσουμε έτσι, θα ψάχνουμε πέτρα -από αυτές που πετούσαν οι κάτοικοι στα Βρασνά- για να κρυφτούμε.

Facebook Comments