Το προσφυγικό ως παράμετρος ευρωπαϊκής ασφάλειας
Το προσφυγικό ως παράμετρος ευρωπαϊκής ασφάλειας
Το προσφυγικό ως παράμετρος ευρωπαϊκής ασφάλειας
Φάνηκε να «περιορίζει» τον αριθμό των προσφύγων που θα διαμείνουν στη χώρα στους 50.000 χωρίς να έχει διασφαλίσει την ευρωπαϊκή δέσμευση ούτε για το πόσο θα κοστίσει η παραμονή τους, ούτε για το ποια οφέλη θα έχει η Ελλάδα και σε επίπεδο άμεσης βοήθειας για τη δημιουργία των περίφημων hot spots και σε επίπεδο αντισταθμιστικών οφελημάτων αναφορικά με τη χαλάρωση των δημοσιονομικών της υποχρεώσεων υπό το ΄Γ Μνημόνιο , θέση που πρόσφατα εξέφρασε ο Πρόεδρος της Επιτροπής κ.Γιούνκερ και δύο εβδομάδες πρίν από αυτόν ο Επίτροπος Οικονομικών, κ.Μοσκοβισί.
Στην δε Ευρώπη η απρονοησία και η ανικανότητα διαχείρισης της κρίσης γεμίζει εκ νέου απογοήτευση όσους οραματίστηκαν την «ενιαία» Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι υποτίθεται πως υπάρχει ενιαία πολιτική ελέγχου των εσωτερικών συνόρων της Ένωσης βάσει της συνθήκης Σένγκεν. Και εδώ ακριβώς –ιδίως σε ότι αφορά τις διατάξεις του Δουβλίνο 2- εντοπίζεται και το μεγαλύτερο κομμάτι του προβλήματος, καθώς σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη οι αιτούντες άσυλο πρέπει να το αιτηθούν μόνο στην πρώτη χώρα εισόδού τους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Σε περίπτωση που φύγουν από αυτή για να βρούν εργασία σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και συλληφθούν π.χ. στη Γερμανία ή τη Σουηδία, τότε θα πρέπει να επιστραφούν πίσω στη χώρα όπου έκαναν αίτηση ασύλου.
Η συνθήκη αυτή υπήρξε εξαιρετικά ετεροβαρής εναντίον των χωρών εισόδου της ευρωπαϊκής «επικράτειας» και η κατά γράμμα εφαρμογή της ενέχει τον κίνδυνο δημιουργίας μόνιμων υποδομών γκετοποίησης προσφύγων και παράνομων μεταναστών στην ευρωπαϊκή «παραμεθόριο». Ο όγκος των κατά κύριο λόγο προσφυγικών ροών- περίπου το 75%-80% των μετακινούμενων πληθυσμών είναι Σύριοι και Αφγανοί πρόσφυγες- υποχρεώσε τη Γερμανία να άρει προσωρινά το Δουβλίνο 2 έτσι ώστε να μπορεί να αποδέχεται και να εξετάζει αιτήσεις ασύλου στο έδαφος.
Η προσωρινή άρση ωστόσο του Δουβλίνο 2 αποτελεί ημίμετρο καθώς καμία γερμανική κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να υποδεχθεί το μεγαλύτερο μέρος των σχεδόν 600.000 ανθρώπων που υπολογίζονται ότι θα φτάσουν στην Ευρώπη έως τα τέλη του έτους. Η κίνηση της Γερμανίας προϋπόθετε και προϋποθέτει ότι θα συνοδευθεί από την έμπρακτη αλληλεγγύη των υπολοίπων μη-πληττόμενων κεντρο ευρωπαϊκών κρατών. Οι χώρες αυτές που υπάρχουν ως ομαλά λειτουργούσες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες εδώ και λιγότερο από 20 έτη, πανικοβλήθηκαν από τις προσφυγικές ροές αντιδρώντας κατά τρόπο προσβλητικό όχι μόνο έναντι της Ελλάδος αλλά και έναντι των κοινών ευρωπαϊκών αρχών και αξιών που ανέξοδα ευαγγελίζονταν εδώ και μια δεκαετία. Τα κράτη αυτά έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους κάθε αρχή ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και με περίσευμα θράσους επιχειρούν να γίνουν τιμητές –αρχής γενομένης από την εθνικιστική Ουγγαρία- έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων προεξαρχούσης της Ελλάδος.
Οι ανατριχιαστικές εικόνες των Ούγγρων αστυνομικών, που πετούσαν τροφές στους πρόσφυγες σαν να τάϊζαν μαντρωμένα ζώα, έφερε στη μνήμη όλης της Ευρώπης τις ναζιστικές θυριωδείες τις οποίες ανέχθηκαν και συνέδραμαν οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας που υπάρξαν σύμμαχοι του Χίτλερ και πρίν την έναρξη του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κ.Ορμπάν, ο «δικτατορίσκος» όπως τον αποκάλεσε χαστουκίζοντάς τον μεταξύ σοβαρού και αστείου ο κ.Γιουνκέρ κατά την έκτακτη σύνοδο των ηγετών των Κρατών-Μελών στο Βίλνιους τον περασμένο Απρίλιο ήταν ο πρώτος που περιχαρακώθηκε, παράδειγμα που σύντομα ακολούθησαν σχεδόν όλες οι γειτονικές τους χώρες, ακόμη και η φιλελεύθερη Αυστρία.
Η ανικανότητα της Ευρώπης να αντεπεξέλθει στην προσφυγική κρίση θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τον πανικό και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε η πρώτη φάση της κρίσης της Ευρωζώνης το 2009-2010. Το 2009 κανείς δεν πίστευε ότι το ΕΥΡΩ θα έχει πρόβλημα εν τη ανυπαρξία των μηχανισμών άμυνας που έκτοτε δημιουργήθηκαν. Το 2012 στην Ευρώπη πανηγυρίζανε για την άνθιση της «δημοκρατίας» στη μετακανταφική Λιβύη και την αναμενόμενη κατάρρευση ενός ακόμη άραβα δικτάτορα που θεωρείτο σχεδόν ζήτημα χρόνου έως τις αρχές του 2013. Μόνο στις αρχές Οκτωβρίου 2015 κατέστη σαφές-με την ατελή απόφαση ανακατανομής 160.000 προσφύγων μεταξύ των 28 Κ-Μ- ότι υπάρχει πρόβλημα που χρήζει ουσιαστικής αντιμετώπισης.
Και ποια ήταν η ευρωπαϊκή απάντηση;
Αντί να επικεντρωθεί στην ενίσχυση της Ελλάδος που παραδίδει καθημερινά μαθήματα ανθρωπισμού και έμπρακτης αλληλεγγύης σε όλους του κεντροευρωπαίους «δημοκράτες», η Ευρώπη εμφανίσθηκε στο πρόσωπο της πανικόβλητης κας. Μέρκελ ως επαίτης έναντι της Τουρκίας δηλώνοντας την ετοιμότητά της να πιέσει την Ελλάδα και την Κύπρο σε υποχωρήσεις έναντι του ανοίγματος και άλλων διαπραγματευτικών κεφαλαίων στην καρκινοβατούσα ενταξιακή της πορεία.
Μπροστά σε αυτό το κλιμακούμενο αδιέξοδο πως θα πολιτευθούμε ως Ελλάδα και ως Ευρώπη;
Facebook Comments