Η Ευρώπη χορεύει τον Τσίπρα στο ταψί της ανακεφαλαιοποίησης

Mετά και την επίσκεψη Μοσκοβισί, το τοπίο πια ξεκαθάρισε και ο οδικός χάρτης των δανειστών όχι απλά έπεσε, αλλά χαράχτηκε στο τραπέζι: Πρώτα πρέπει να κλείσει το πρώτο και το δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων μέτρων, στη συνέχεια η αξιολόγηση και μετά θα ακολουθήσουν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η συζήτηση για το χρέος.

Η δήλωση Ντάισελμπλουμ τις προάλλες, μαζί με την δήλωση Ντρομπρόβσκις την προηγούμενη εβδομάδα, έδειχναν ότι οι προθέσεις και οι… διαθέσεις των δανειστών έχουν αλλάξει και πλέον χορεύουν τον Τσίπρα στο… ταψί της ανακεφαλαιοποίησης, αφού πλέον την συνδέουν άμεσα και σαφέστατα με την πρώτη αξιολόγηση.

Αυτό φυσικά δεν προκύπτει από την συμφωνία του Αυγούστου και την απόφαση του Eurogroup που ακολούθησε, αφού τα 10 δισ. ευρώ για τις τράπεζες – που στην τρέχουσα περίπτωση αρκούν και «κλείνουν» την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – δεν ήταν συνδεδεμένα με την αξιολόγηση, ούτε καν με το δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων.
Μόνο τα υπόλοιπα 15 δισ. του συνολικού πακέτου των 25 δισ. για τις τράπεζες είχαν συνδεθεί ρητά με την αξιολόγηση.

Αλλά, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές το story των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα – οι συμφωνίες – και μάλιστα οι υπογεγραμμένες συμφωνίες – αλλάζουν ανάλογα με τις… συμπεριφορές και τις διαθέσεις.  Μόνο που όταν η Ελλάδα δεν τηρεί την συμφωνία, λαμβάνει και το ανάλογο «ξυλοκόπημα», αλλά όταν οι δανειστές δεν τηρούν τα συμφωνηθέντα, η μόνη εναλλακτική είναι το Grexit με απόφαση της ίδιας της Ελλάδας. Lose-lose, δηλαδή.

Ο γάμος του Τσίπρα με τους δανειστές με την υπογραφή του νέου Μνημονίου τον Αύγουστο, μετά τον…  αρραβώνα της μαραθώνιας Συνόδου της 12ης Ιουλίου, δεν έγινε σε γερές βάσεις. Ηταν το αποτέλεσμα ενός προξενιού, με προίκα το βουνό του χρέους που χρωστάει η Ελλάδα στους δανειστές της.

Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αναγκάστηκαν να «δεχθούν» να ενώσουν – ή μάλλον να επιβάλουν – τα… δεσμά τους στην ελληνική κυβέρνηση, υπογράφοντας ένα ακριβό και βαρύ για αυτήν, προγαμιαίο συμβόλαιο. Τα «ναι» που έγιναν «όχι», τα «όχι» που έγιναν «ναι», τα «ναι μεν αλλά», οι οπισθοχωρήσεις, οι επαναστάσεις και τα ψεύτικα λόγια έξι και πλέον μηνών, δεν μπορούσαν ξαφνικά να μετατραπούν σε τυφλή εμπιστοσύνη. Και είναι δύσκολο να μπορέσει ποτέ αυτή η σχέση να γίνει σχέση εμπιστοσύνης.

Αυτό φρόντισε η ελληνική κυβέρνηση να το… υπογραμμίσει από την αρχή αυτού του «γάμου». Εκεί που ήταν έως τα μέσα Οκτώβρη να παρουσιάσει 49 μέτρα, παρουσίασε, και μάλιστα αρκετές μέρες μετά, το ένα τρίτο από αυτά και τα υπόλοιπα σε… υποσχετικές.

Και ακόμα τρέχει να τα κλείσει κυνηγώντας… αγριογούρουνα, ενώ κανονικά και σύμφωνα με το… συμβόλαιο, τώρα έπρεπε να είχε πάρει τα 2 δισ. ευρώ, να είχε κλείσει και το δεύτερο πακέτο  των πιο σκληρών μέτρων, να έχει λάβει το άλλο 1 δισ. ευρώ και να περίμενε το κουαρτέτο για την πρώτη αξιολόγηση.

Και φυσικά τώρα σκαρφίστηκε και μία άλλη ιδέα. Την προσφυγική κρίση και την σύνδεσή της με το Μνημόνιο και άφησε στην άκρη τη διεθνή εκστρατεία για το χρέος.

Η άλλη πλευρά λοιπόν, φυσικά και έχει βαρεθεί να παίζει στις καθυστερήσεις, έχει βαρεθεί να παίζει γενικότερα, και εννοείται θα χρησιμοποιήσει τις τράπεζες για να πιέσει τον Τσίπρα να κλείσει όλα τα μέτωπα. Γιατί αν «χαθεί» η λύση για τις τράπεζες και μπει μπροστά η μηχανή του κουρέματος… άντε γεια!  – και αυτό περιλαμβάνει και τη συμμετοχή στο ευρώ. Ένα πολύ ακριβό διαζύγιο δηλαδή.