H κυβέρνηση εμμέσως πλην σαφώς έχει ομολογήσει εδώ και λίγο διάστημα ότι το μεγάλο της χαρτί της τελευταίας προεκλογικής της εκστρατείας και… γλυκαντικό της αναγκαστικής υπογραφής του τρίτου μνημονίου, δηλαδή η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και η άμεση τοποθέτησης του ζητήματος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αποτελεί άλλη μία υπόσχεση-δέσμευση που δεν θα τηρηθεί.

Έκπληξη δεν αποτελεί αυτό σε κανέναν αφού ούτε τα μνημόνια καταργήθηκαν, ούτε αυξήθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις ούτε δεν ξαναπληρώσαμε ΕΝΦΙΑ και – οσονούπω- η Ελλάδα κι όμως θα γίνει «αρένα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας», ενώ τα δημόσια οικονομικά και η ζωή χιλιάδων ανθρώπων έχουν σφυροκοπηθεί ήδη έντονα αυτές τις πρώτες 50 ημέρες της «νέας» κυβέρνησης.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αν και είχε «προβλέψει» λίγες μέρες πριν τις τελευταίες εκλογές, ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ στη συζήτηση για το χρέος (καθώς οι εχθρικοί δανειστές θα κάνουν υπερβολικά δύσκολη την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, όπως είχε πει) παρόλ’ αυτά φρόντισε να συγκεντρώσει γύρω του πληθώρα «ειδικών συμβούλων» για το χρέος, τη στιγμή που και δεν αναμενόταν να μπει το θέμα στο τραπέζι, και γνώριζε το σχέδιο των δανειστών το οποίο ορίζει το ελληνικό χρέος αυτή τη στιγμή απόλυτα βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο. Και όχι μόνο αυτή τη στιγμή, αλλά και για τα επόμενα 10 χρόνια.

Όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτήν εδώ την στήλη, το χρέος, σε ότι αφορά τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του από τον προϋπολογισμό, θα αρχίσει να αποτελεί «πρόβλημα» μετά το 2025 περίπου, αφού το 2023 θα αρχίζει να πληρώνεται το χρέος προς τις χώρες της Ευρωζώνης και τον ESM και έτσι θα επιβαρυνθούν οι δαπάνες του κράτους.

Ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε, στην sold-out ομιλία του στο LSE, ότι η συζήτηση για ελάφρυνση του χρέους πάει για μετά τα Χριστούγεννα (και μετά το Πάσχα θα έλεγα εγώ..) και ότι «θα πρέπει να περιλαμβάνει περιόδους χάριτος, όπου δεν πληρώνονται τόκοι για 15 με 20 χρόνια, ώστε να βελτιωθούν τα οικονομικά της Ελλάδας και να ενθαρρυνθούν οι μακροχρόνιες επενδύσεις από ιδιωτικούς επενδυτές».

Οι σύμβουλοί του, οι οποίοι πληρώνονται αδρά φαντάζομαι, κατέληξαν δηλαδή στο ότι η Ελλάδα θα ζητήσει… λιγότερη (!) περίοδο χάριτος για το χρέος – όταν και αν αυτό τεθεί στο τραπέζι – από αυτήν που όχι απλά προτείνει, αλλά απαιτεί το ΔΝΤ.

Η έκθεση του Ταμείου για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους έγραφε ξεκάθαρα ότι «εάν η Ευρώπη προτιμά να παράσχει εκ νέου ελάφρυνση χρέους μέσω της επέκτασης της ωριμότητας, τότε θα πρέπει να γίνει μια δραματική επέκταση της περιόδου χάριτος, για παράδειγμα 30 χρόνια, σε ολόκληρο το χρέος προς την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου και του νέου δανείου».

Ένα το κρατούμενο.

Η συμφωνία για το χρέος που υπόσχεται πολύ αόριστα και διπλωματικά ο κ. Τσακαλώτος, ότι θα έρθει μετά τα Χριστούγεννα (φαντάζομαι να εννοεί τα… φετινά), επίσης δεν έχει βάση, αφού η όποια συμφωνία γίνει θα είναι μία συμφωνία για το (πολύ μακρινό) μέλλον. 

Ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγ ξεκαθάρισε για μία ακόμη φορά ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν είναι πλέον πρόβλημα, αφού – όπως επανέλαβε για μία ακόμη φορά – είναι βιώσιμο για τα επόμενα 10 χρόνια και έχει διαμορφωθεί ήδη η φόρμουλα στην οποία θα καταλήξει όταν αποτελέσει πρόβλημα (τρέχα γύρευε δηλαδή). Μέχρι τότε, όπως εξήγησε, η εξυπηρέτηση του χρέους αφορά μόνο στα παλιά ομόλογα και το χρέος προς το ΔΝΤ του οποίου η εξυπηρέτηση έχει υπερκαλυφθεί από το τρίτο δάνειο.

Μέσα σε 5 χρόνια και μετά από δύο, μάλιστα, κυβερνήσεις της Αριστεράς, έχουμε στο κεφάλι ήδη τρία μνημόνια, οπότε η κατάσταση που θα βρίσκεται η Ελλάδα (αλλά και η ευρωζώνη) μετά από 10 χρόνια, ούτε ο Κάλχας δεν θα μπορούσε να την προβλέψει… Θα κάνουμε πολύ καλά λοιπόν να θεωρήσουμε ότι και η υπόθεση «χρέος» είναι άλλο ένα «είπα-ξείπα» της κυβέρνησης όπως και το ««κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ή το «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα». Καλή μας χώνεψη.

Facebook Comments