Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ευχαρίστησε πολλούς, δυσαρέστησε άλλους και εξέπληξε αρκετούς. Ολους όμως τους έκανε να σκεφτούν το ίδιο πράγμα: Η επόμενη μέρα θα είναι εντελώς διαφορετική, όχι μόνο για το κόμμα της Συγγρού αλλά για το πολιτικό τοπίο εν γένει.

Είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες ψήφισαν πολιτικό, εν δυνάμει αυριανό πρωθυπουργό, που έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του μικρότερου κράτους και των ισχυρών μεταρρυθμίσεων. Ούτε μία φορά προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν υποσχέθηκε τα πάντα ούτε μία φορά δεν απαρνήθηκε το έργο που έκανε στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ούτε μία φορά δεν έκρυψε ότι λάθη έγιναν και από το δικό του κόμμα. 

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ για λίγο πως στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις επικράτησαν όσοι θα έσκιζαν τα Μνημόνια και θα μοίραζαν αυξήσεις. Οσοι υποσχέθηκαν προσλήψεις και μια μαγική επιστροφή στις παλιές καλές εποχές. Οσοι διατήρησαν το λαϊκισμό, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά. Η μεταπολιτευτική Ελλάδα παρήγαγε περισσότερα «θα» από όσα μπορούσε να καταναλώσει και τελικά το πλήρωσε ακριβά. Την ώρα που στα σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη η στροφή στο ρεαλισμό έχει γίνει εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα πολιτικοί και πολίτες αρέσκονταν σε πολεμικές επίρριψης ευθυνών. Αυτή, λοιπόν, ήταν η μεγάλη ανατροπή που έκρυβαν οι κάλπες της 10ης Ιανουαρίου και όχι ότι εκλέχθηκε ένας Μητσοτάκης.

ΑΥΤΟ, ΑΛΛΩΣΤΕ, είναι το δεύτερο αξιοσημείωτο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να δώσει ένα ευκρινές πολιτικό στίγμα με τις προγραμματικές θέσεις του, ρισκάροντας να χάσει όσους φοβούνται τις αλλαγές. Χωρίς να απαρνείται το όνομά του, αντιθέτως δηλώνει περήφανος για αυτό, κατάφερε να πείσει πως είναι μια αυτόνομη πολιτική οντότητα και όχι μια απλή συνέχεια. Οι προσωπικές πολιτικές επιλογές που έκανε, όπως να μην ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και η ανοιχτή παραδοχή του ότι ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας είναι γερασμένος, ήταν σημάδια που έδειχναν πως δεν φοβάται να διαφοροποιηθεί. Και σε τελική ανάλυση, το επώνυμο Μητσοτάκης τον βοήθησε τόσο όσο ακριβώς τον έβλαψε. 

ΟΣΟΙ ΠΟΝΤΑΡΑΝ στο αραχνιασμένο δίλημμα «Φουρτουνάκηδων και Βροντάκηδων» παρέβλεψαν έναν αστάθμητο μέχρι πρότινος, αλλά ισχυρότατο πλέον, παράγοντα: Το ελληνικό ευρωπαϊκό κίνημα, που εκφράζεται από δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, από τον επιστημονικό και επαγγελματικό κόσμο της χώρας που επλήγη διπλά από την οικονομική κρίση και τις εμμονές της κυβέρνησης. Μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί, ελεύθεροι επαγγελματίες, αναπτυσσόμενες startups, νέοι άνθρωποι που πιστεύουν στην υγιή επιχειρηματικότητα. Είναι, αν θέλετε, όλοι εκείνοι που διαδήλωσαν δυναμικά την εποχή του δημοψηφίσματος και λοιδορήθηκαν από τους δήθεν προοδευτικούς.

ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ περίοδο είναι αλήθεια πως γραβάτες και τακούνια δεν έβλεπες στα πεζοδρόμια. Οι ομάδες αυτές είχαν ισχνή κοινωνική δράση και συνδικαλιστική παρουσία και περιορίζονταν στα του κλάδου τους. Την ώρα που πανίσχυρα συνδικάτα των ΔΕΚΟ -και όχι μόνο- πρωτοστατούσαν σε διαδηλώσεις, απεργίες και κάποια από αυτά κινούνταν ακόμα και σε γκρίζες ζώνες συνδιαλλαγής με την κεντρική εξουσία, εκείνοι έμοιαζαν εφησυχασμένοι στη δυναμική του επαγγέλματός τους. 

ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΜΩΣ που η συγκυβέρνηση εκδηλώνει τον άκρατο κρατισμό της, διαλύοντας οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο από την ελεύθερη αγορά, κανείς δεν είναι όπως ήταν και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γι’ αυτό χρειάζεται κάποιος να κάνει μια νέα αρχή. Θα είναι όμως μεγάλο λάθος, το μεγαλύτερο, του Κυριάκου Μητσοτάκη και κατ’ επέκταση της Νέας Δημοκρατίας, αν κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό μεταξύ των επαγγελματικών τάξεων. Αλλωστε, το θέμα δεν είναι να μοιραστεί η πίτα της ανεργίας ανάμεσα στους ιδιωτικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά να μεγαλώσει η πίτα της εργασίας για όλους.

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ όλα τα προηγούμενα ακούγονται καλά, ωστόσο, η εφαρμογή τους είναι η μεγάλη πρόκληση. Η κρίση, τα Μνημόνια, η σκληρή λιτότητα, η ανάληψη της εξουσίας για πρώτη φορά από ένα αριστερό κόμμα, η αλλαγή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και η διαφαινόμενη μεταστροφή της κοινωνίας σε πιο ευρωπαϊκές και αναπτυξιακές πολιτικές δεν είναι παρά κομμάτια από το μισοδιαλυμένο παζλ αυτής της χώρας. Για να το ξαναφτιάξει κάποιος θα χρειαστεί πολλή δουλειά και αρκετά χρόνια. 

ΤΩΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, αρχίζει ο πραγματικός αγώνας για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το πρώτο κρας τεστ θα είναι ο επανασχεδιασμός της Νέας Δημοκρατίας. Από τις 111 ημέρες απέμειναν ήδη 105.

Facebook Comments