Λάκης Λαζόπουλος στην «σατιρική – πολιτική (καινούργιο αυτό!) εκπομπή» του, με το πιο σοβαρό του ύφος:

«Όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε καρέκλα, σιγά – σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μια ιδέα. Αυτό το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη». 

Πολλοί ίσως πουν: Τι ασχολείσαι μ’ αυτό το άτομο;

Σ΄ αυτούς θα απαντούσα ως εξής:

Ο κ. Λαζόπουλος είναι ταλαντούχος ηθοποιός και κάποτε είχε καλές σατιρικές εμπνεύσεις. Το πώς έχει καταλήξει έτσι είναι ένα θέμα αρκετά συζητημένο, για το οποίο δεν χρειάζεται η δική μου άποψη. Άλλωστε δεν είναι στις προθέσεις μου να αποδομήσω την προσωπικότητα του κ. Λαζόπουλου. Η δική του συμπεριφορά φτάνει και περισσεύει γι’ αυτό.  

Αρκούμαι λοιπόν στην ανάλυση της επίμαχης φράσης:

1) Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε μπορεί να έχει δίκιο σε κάποια από αυτά που υποστηρίζει, μπορεί να έχει άδικο σε άλλα. Μπορεί ακόμα και να έχει κάποιες εμμονές. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τις θέσεις του για την υπερβολική δημοσιονομική πειθαρχία, ούτε για το «προσωρινό grexit».

Ωστόσο είναι ένα πρόσωπο που χαίρει παγκοσμίου εκτιμήσεως για την εν γένει πολιτική του συμπεριφορά, στην δε πατρίδα του είναι το πλέον αξιοσέβαστο και δημοφιλές πολιτικό πρόσωπο με αποδοχή γύρω στο 75% – πάνω και από την καγκελάριο Μέρκελ.

Ο Σόϊμπλε έχει μια μακρά πολιτική σταδιοδρομία με περίπου τις ίδιες γενικές θέσεις, πολύ πριν μείνει ανάπηρος από την εγκληματική ενέργεια κάποιου ψυχικά διαταραγμένου συμπατριώτη του.
Μετά το τραγικό για τον ίδιο συμβάν (σε ηλικία 48 ετών) συνέχισε υπηρετώντας σε διάφορες θέσεις ευθύνης και απέσπασε 13 τιμητικά βραβεία εκ των οποίων 6 διεθνή.

Η «αιτιολογική» συσχέτιση δύο ανεξαρτήτων φαινομένων (καθήλωση στην καρέκλα – εμμονές) αποκαλύπτει πλήρη παραλογισμό, για να μην πω τίποτα βαρύτερο.

Γιατί φυσικά υπάρχουν αρτιμελή άτομα με εμμονές, όπως και άτομα με κινητική ή άλλη αναπηρία που έχουν τις πλέον «ανοιχτόμυαλες» νοοτροπίες και σκέψεις.

2) Η φράση του Λαζόπουλου αποπνέει … σπουδαιοφάνεια και επιστημοσύνη! Και δυστυχώς, έτσι όπως τη διατύπωσε και με αυτό το ύφος φαίνεται ότι την θεωρούσε «γενικής ισχύος» και… κύρους. Το να ζητάει «χίλια συγγνώμη» από τους εύλογα θιγμένους κινητικά αναπήρους είναι τουλάχιστον γελοίο και ορθώς δεν γίνεται αποδεκτή η συγγνώμη του.

Γιατί, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι αν κάποιος άτυχος συμπολίτης μας μείνει κινητικά ανάπηρος, θα καταλήξει «παρανοϊκός και παράφρων».

3) Η φράση του Λαζόπουλου αποπνέει επιπλέον ασέβεια: Δεν φτάνει που κάποιος συνάνθρωπος έχει το δικό του γολγοθά της κινητικής αναπηρίας, θα τον εξυβρίζουμε και από πάνω, θεωρώντας τον τρελό (ή …καταδικασμένο να τρελαθεί) και μάλιστα με «επιστημονικό» επιχείρημα.

4) Υπάρχει σαφής διαφορά ανάμεσα στην «παραφροσύνη» και την «παράνοια». Παράνοια θεωρείται μια εμμένουσα παράλογη ή εκτός πραγματικότητας ιδέα κάποιου ατόμου που κατά τα άλλα είναι ψυχικά και νοητικά υγιής.

Για παράδειγμα: Όταν κάποιος νομίζει ότι είναι υπερβολικά έξυπνος ή εξυπνότερος από όλους τους άλλους και μπορεί κατά συνέπεια να επηρεάζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού με αυτά που λέει δημόσια ή όταν θεωρεί τον εαυτό του «γενικής αποδοχής» ενώ συμβαίνει μάλλον το αντίθετο, μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση παράνοιας.   

 

Υ.Γ.  Όπως ο κ. Λαζόπουλος «διευκρίνισε» ότι δεν υπονοούσε όλους τους κινητικά ανάπηρους αλλά μόνο… έναν, δηλαδή τον κ. Σόϊμπλε, αντίστοιχα κι’ εγώ: Με το παράδειγμα που φέρνω δεν υπονοώ κανένα συγκεκριμένο άτομο. Απλώς μιλάω γενικά.   

Facebook Comments