Από τζάμπα ρήξη σε τζάμπα ρήξη και από μνημόνιο σε μνημόνιο
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εδώ και κάποιο διάστημα ακούμε για νέα… «Ιουλιανά», για άλλο ένα καλοκαίρι ελληνικού δράματος
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εδώ και κάποιο διάστημα ακούμε για νέα… «Ιουλιανά», για άλλο ένα καλοκαίρι ελληνικού δράματος
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εδώ και κάποιο διάστημα ακούμε για νέα… «Ιουλιανά», για άλλο ένα καλοκαίρι ελληνικού δράματος και για επιστροφή των σεναρίων περί Grexit. Το γεγονός είναι πως ζούμε ένα απίστευτο (και όμως αληθινό) déjà vu: Oι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε αδιέξοδο, η ελληνική πλευρά θυμήθηκε και πάλι την στρατηγική των μονομερών ενεργειών, μια μεγάλη πληρωμή χρέους πλησιάζει τον Ιούλιο, και ο Αλέξης Τσίπρας, ζητά βοήθεια από τη Γαλλία.
Και όλοι ξέρουμε που οδήγησε η ιδέα της ρήξης που είχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρσι. Σε μία μεγαλειώδη κολοτούμπα και σε ένα νέο μνημόνιο, τον… λογαριασμό του οποίου πληρώνει ο Ελληνας φορολογούμενος και ο συνταξιούχος.
Τότε ο εχθρός ήταν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε καθώς και το… «πιόνι» του Γερμανού ΥΠΟΙΚ , ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, όπως τον έλεγαν, ενώ το ΔΝΤ ήταν ο… φιλέλληνας.
Η σημερινή επίθεση στο ΔΝΤ έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό διάστημα και κορυφώθηκε με την διαρροή του διαλόγου Τόμσεν-Βελκουλέσκου. Για κάποιον ακατανόητο λόγο, ο Αλέξης Τσίπρας είχε πειστεί και είχε πιστέψει ότι επειδή η Κομισιόν ψιλοσυμφωνούσε στα νούμερα για τα μέτρα με την ελληνική κυβέρνηση, η Ευρώπη και η φίλη πλέον Ανγκελα Μέρκελ θα πάρουν το μέρος του.
Τελικά αυτό που κατάφερε ήταν Λαγκάρντ και Μέρκελ να συμφωνήσουν μεταξύ τους, να σταματήσει το ΔΝΤ να μιλά για κούρεμα χρέους και να κάνει λόγο πλέον για σημαντική ελάφρυνσή του, και τον Σόιμπλε να μιλά για συμφωνία χωρίς ελάφρυνση του χρέους. Ουσιαστικά δηλαδή η κυβέρνηση κατάφερε να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Και ενώ μέχρι σήμερα η ΕΚΤ και ο Μάριο Ντράγκι υιοθετούσε μία πιο ήπια ρητορική, ο Μπενουά Κέρε δήλωσε ξεκάθαρα πως η ΕΚΤ συμφωνεί απόλυτα με το ΔΝΤ και την ανάγκη ενός ισχυρού πακέτου μέτρων για την Ελλάδα.
Και όλοι ξέρουμε πού θα οδηγήσει και αυτή η φετινή ιδέα της ρήξης. Σε ένα ακόμη μνημόνιο. Πιο σκληρό γιατί τους όρους θα τους θέσει το ΔΝΤ.
Ο Τόμσεν, όπως είδαμε στην διαρροή, προέβλεψε ουσιαστικά πως δεν θα υπάρξει απόφαση και συμφωνία για το ελληνικό πρόγραμμα μέχρι την στιγμή που η Ελλάδα ξεμείνει και πάλι από χρήματα, δηλαδή τον Ιούλιο.
Αυτή η «απειλή» ωστόσο, κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα από τους χειρισμούς της ίδιας της ελληνικής κυβέρνησης η οποία όπως έχει προβλέψει, δια στόματος Τσακαλώτου αλλά και Σταθάκη, χωρίς συμφωνία τον Μάιο «θα καεί».
Και η γενναία μείωση χρέους, η… σημαία της κυβέρνησης μετα-μνημονικά το καλοκαίρι και προεκλογικά τον Σεπτέμβριο, στην οποία είχε και σύμμαχο το ΔΝΤ, πλέον εγκαταλείπεται και αντικαθίσταται από μία ρύθμιση και ένα βαρύ νέο μνημόνιο. Η πρόταση με την οποία πάει η κυβέρνηση στη σύνοδο του ΔΝΤ είναι ένα ετήσιο «ταβάνι» για το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους στο 15% του ΑΕΠ, δηλαδή η λύση που έχει προτείνει ο Ρέγκλινγκ από το καλοκαίρι σύμφωνα με την οποία το σημερινό χρέος της Ελλάδας θεωρείται βιώσιμο, ενώ μη βιώσιμο θα γίνει μετά από…. 7-10 χρόνια!
Και αυτά έχουν να κάνουν μόνο με την πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος. Γιατί η δεύτερη – η οποία ήταν να κλείσει Μάη-Απρίλη θα ακολουθήσει ευθύς αμέσως, και πολλές άλλες μέχρι τα μέσα του 2018. Ποιος λοιπόν μπορεί να βάλει στοίχημα ότι αυτό θα είναι και το τελευταίο μνημόνιο;
Μία κυβέρνηση που τολμά να δηλώσει δημοσίως ότι θα κάνει μία συμφωνία με σκληρά μέτρα χωρίς να υπάρξει κάποια εκταμίευση δόσης,
μία κυβέρνηση που αποφασίζει να τιμωρήσει όσους έχουν μισθό 700 ευρώ τον μήνα όταν ήδη τα 6 από τα 10 ευρώ που βγάζουν πάνε σε Εφορία και Ταμεία,
μία κυβέρνηση που αντί να βάλει φρένο πατάει γκάζι στην φοροκαταιγίδα και προχωρά σε νέα αύξηση του υψηλού ΦΠΑ σε βασικά είδη της καθημερινότητας (στο 24% βάζει τον ΦΠΑ ακόμα και στην… αποχέτευση),
που ανακοινώνει μειώσεις στις συντάξεις οδηγώντας μάλιστα σε… διπλασιασμό πλέον των συνταξιούχων που θα υποστούν τις νέες περικοπές,
που λέει με θράσος ότι δεν… υπάρχουν πια προβλήματα από τα capital controls – αυτά που σύμφωνα με τα λεγόμενά της θα έπρεπε τώρα να βρίσκονται ήδη κοντά στην άρση τους,
που έχει το βλέμμα κολλημένο στην καρέκλα της εξουσίας, παρουσιάζοντας νομοσχέδια τα οποία «είναι ανοιχτά σε παρατηρήσεις και αλλαγές» άρα δεν… ισχύουν (!)
ως πότε θα την πληρώνουμε όλοι, όλο και περισσότερο ακριβά;
Facebook Comments