Δύο και πλέον μήνες μετρά η κυβέρνηση της αριστεράς στη χώρα. Δύο μήνες απραξίας, αδράνειας και ακυβερνησίας. Η ανομία κινδυνεύει να κυριαρχήσει και η “αριστερά του τίποτα” να πλήξει ανεπανόρθωτα το ήδη δυσοίωνο μέλλον μας.

Είναι προφανές, πλέον, ότι η κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη. Δεν είναι μόνο τα προεκλογικά ψέματα, οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια. Δεν είναι μονάχα οι δανειστές που ζητούν την εφαρμογή της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη και, αντιθέτως, βλέπουν μια ανακολουθία υπογραφών και πράξεων.

Είναι και η εσωκομματική μάχη με την συνιστώσα της δραχμής, του κ. Λαφαζάνη, που είναι αντίθετη σε όποια λογική συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές. Μπρος εταίροι και πίσω Λαφαζάνης, λοιπόν.

Δυστυχώς τα νούμερα  είναι αμείλικτα. Και όταν μιλάμε για μια κυβέρνηση που δεν έχει και ιδιαίτερη σχέση με τους αριθμούς, τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Το σίγουρο είναι ότι οι μόνοι που δεν χρειάζεται να ανησυχούν, είναι η κύρια εκλογική πελατεία της κυβέρνησης, δηλαδή οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι του δημοσίου. Είναι αυτοί που εξέλεξαν ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές, και του έδωσαν τη δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση. Οι ίδιοι, διατυμπανίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι οι μισθοί και οι συντάξεις αποτελούν προτεραιότητα της κυβέρνησης, σε περίπτωση επιλογής, έναντι των χρημάτων που οφείλουμε στους δανειστές. Ακόμη, όμως, και σε περίπτωση στάσης πληρωμών προς τους δανειστές, τα προβλήματα θα είναι ακόμη μεγαλύτερα και θα οδηγήσουν με βεβαιότητα σε ανικανότητα καταβολής μισθών και συντάξεων, τον επόμενο μήνα. Οπότε ουσιαστικά ένα τέτοιο δίλημμα παύει  να υπάρχει -και δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ-.Καλά, όμως όλα αυτά. Τι γίνεται άραγε με τον ιδιωτικό τομέα;

Η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αλλά και όσοι είχαν το θάρρος-ή την τρέλα- να επιχειρήσουν στην χώρα της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, είναι απελπιστική. Η κυβέρνηση μας αποκρύπτει εσκεμμένα ότι έχει αφαιμάξει τον ιδιωτικό τομέα, και η αγορά έχει στεγνώσει, για να βρεθεί και το τελευταίο ευρώ που θα κρατήσει το δημόσιο ζωντανό, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και την ύφεση που καθημερινά πνίγει την οικονομία. Δεν επιστρέφουν ΦΠΑ, δεν επιστρέφουν φόρους, ως όφειλαν, και δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους σε μια προσπάθεια να βρεθούν λεφτά για αυτόν τον μήνα. Τι θα γίνει όμως τον επόμενο;

Ζούμε μια καταφανέστατη αρπαγή των χρημάτων από τα ταμεία, τις περιφέρειες, των δανείων που δόθηκαν για το χτίσιμο σχολείων από τηνΕΤΕπ και έφτασαν να ζητούν μέχρι και τα χρήματα από το ΕΣΠΑ. Αυτά τα χρήματα λείπουν από την οικονομία, η οποία βουλιάζει μέρα με τη μέρα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προσλάβει και άλλους μέσω της ΕΡΤ, που είναι κοινό μυστικό ότι δεν χρειάζονται αυτή τη στιγμή σε τίποτα. Και να ήταν μόνο αυτοί…

Η κυβέρνηση υποσχέθηκε επαναπροσλήψεις και στις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ. Και όμως, σε μια χώρα με περισσότερους από 1.5 εκ. ανέργους, όλο αυτό το διάστημα ασχολούμασταν με μια μικρή κάστα ανθρώπων που είναι δαχτυλοδειχτούμενοι γιατί, άκουσον άκουσον. απολύθηκαν από το δημόσιο. Ξέρω ότι στα αυτιά της αριστεράς, κάτι τέτοιο δεν πρέπει επ ουδενί να γίνει. Ακόμα και αν χρειαστεί η χώρα να χρεοκοπήσει, οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να πληρώνονται εσαεί, να βγαίνουν στη σύνταξη νωρίτερα από όλους τους άλλους, με παχυλά εφάπαξ και συντάξεις που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν θα έβλεπε ένας συνταξιούχος του ιδιωτικού τομέα. Άραγε ενδιαφέρθηκε ποτέ κανένας για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα ή η ευαισθησία μας οριοθετείται στο δημόσιο και μόνο;

Ότι και αν λένε, ο ιδιωτικός τομέας παράγει τον πλούτο. Χωρίς αυτόν, δεν θα μπορέσουν να πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις. Αυτό φαίνεται ότι δεν τους απασχολεί και ιδιαίτερα μιας και στο εσωτερικό, “πουλάνε” διαπραγμάτευση και σε περίπτωση αποτυχίας, θα τα φορτώσουν όλα σε κάποιους άλλους. Στον “αόρατο εχθρό” που θα πάρει πλέον σάρκα και οστά και θα λέγεται Ευρώπη. Ακόμα, όμως, και αν οι εταίροι πειστούν και εκταμιεύσουν κάποιο μέρος των χρημάτων, οι μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση είναι δεδομένο ότι θα αποτύχουν. Εστιάζουν σε νέους φόρους, σε εξωπραγματικά νούμερα που ονομάζουν “στόχους” και δεν στοχεύουν σε καμία μείωση δαπανών, σε κανένα άνοιγμα επαγγέλματος και γενικά, σε καμία σοβαρή μεταρρύθμιση που θα μειώσει το κράτος και θα βάλει στέρεες βάσεις για μια βιώσιμη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια.

Οι μέρες περνούν και η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση. Η ανεργία μεγαλώνει και μαζί της μικραίνει και η ανοχή στα ψέματα της κυβέρνησης από τους ξένους. Οι Έλληνες ψηφοφόροι, δυστυχώς,  βρίσκονται ακόμη υπό την επήρεια των ψεύτικων υποσχέσεων, της δήθεν διαπραγμάτευσης και το χειρότερο, τους έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν το κακό μας. “Μας συμπεριφέρονται ως μία αποικία τους”, λένε, όταν μας ζητούν να κάνουμε τα αυτονόητα. Αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει και χωρίς την πίεση του μνημονίου, και πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να ξοδεύουμε τα λεφτά τους χωρίς μάλιστα αυτοί να έχουν και λόγο.  Είναι λοιπόν, στα μάτια του μέσου Έλληνα και υποχρεωμένοι να μας δανείζουν άνευ όρων αλλά και υπεύθυνοι για την δική μας κατάντια.

Επειδή όμως μιλάμε για τα οικονομικά, και τα νούμερα δεν μπορούν να ξεγελαστούν όπως οι Έλληνες ψηφοφόροι, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη καταστροφή. Εάν αυτή θα μας έβαζε μυαλό και θα χτίζαμε πάνω της μια χώρα με αξίες, σεβασμό στην ιδιωτική πρωτοβουλία, και αφήναμε πίσω μας τις αριστερές φανφάρες του παρελθόντος, ίσως να ήταν και μια χρυσή ευκαιρία. Ευκαιρία να αλλάξουμε, να απαλλαχτούμε από τον τρόπο σκέψης που μας οδήγησε στα αδιέξοδα και ίσως βάζαμε τις βάσεις για μια χώρα άξια σεβασμού και όχι επίκεντρο χλευασμού και καθημερινού επίκεντρου συζήτησης σε όλη την Ευρώπη. Μια χώρα, που δεν θα έχει ως κύριο ρυθμιστή το κράτος και που θα μπορεί να γίνει το οικονομικό θαύμα των επόμενων ετών. Δυστυχώς όμως, οι τελευταίες εκλογές αλλά και η γενικότερη αντίληψη της κοινωνίας, δείχνουν ότι η αγάπη μας για το μεγάλο κράτος καλά κρατεί. Η απίστευτη εμμονή στις τεράστιες δαπάνες και στην υπερφορολόγηση, που είναι η λογική συνέπειά τους, δείχνει ότι δεν γίναμε σοφότεροι από αυτή την κρίση.

Είναι απογοητευτικό να διακρίνεις την ανικανότητα ενός λαού να δεί την αλήθεια και να αντιμετωπίσει κατάματα τις παθογένειες του συστήματός του. Είναι ακόμη πιο απογοητευτικό, να βλέπεις μια χώρα να μην θέλει να σώσει τoν εαυτό της. Να αρνείται πεισματικά να ανοίξει τα μάτια και να προτιμά τα εύκολα ψέματα από τις δύσκολες αλήθειες. Που αναλώνεται σε ανούσιες συζητήσεις, που μόνο αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα πραγματικά αίτια της κρίσης.

Εάν δεν αναγνωρίσουμε τι πραγματικά μας έφερε εδώ, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε και την λύση για να βγούμε από το τέλμα της χρεοκοπίας που έχουμε περιέλθει. Και αυτή η αλήθεια δεν θα έρθει ούτε μέσα από εξεταστικές επιτροπές, που εμφανίζουν μάλιστα το μνημόνιο ως υπεύθυνο για την χρεοκοπία, ενώ είναι ξεκάθαρα το αποτέλεσμα αυτής, ούτε από διαπραγματεύσεις για το πώς θα ξοδέψουμε περισσότερα με τις λιγότερες δεσμεύσεις, αλλά ούτε και από το να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα των τεράστιων δαπανών με… περισσότερες δαπάνες.

Θα έρθει μέσα από την στοιχειώδη κατανόηση της οικονομικής θεωρίας, την εμπέδωση ότι τα χρήματα δεν πέφτουν από τον ουρανό, και δεν έρχονται μέσα από διεκδικήσεις, αλλά μονάχα μέσα από την παραγωγή και την σκληρή προσπάθεια, και ότι η ανάπτυξη με δανεικά και σπατάλες, είναι σύντομη και ανούσια. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δούμε πως λειτουργούν τα επιτυχημένα κράτη. Να δούμε πως λειτουργεί λόγου χάρη, η Ελβετία και η Σιγκαπούρη και να ξεφύγουμε από το φάντασμα της κομμουνιστικής Ρωσίας και τα πρότυπα της Βενεζουέλας και την Κούβας, που ακόμα και σήμερα, μετά από την πασιφανέστατη αποτυχία τους, μας ταλαιπωρούν και μας καταστρέφουν.

Facebook Comments