Από την εποχή που σταματήσαμε να ακούμε για το σκίσιμο των μνημονίων και την κατάργησή τους «με ένα νόμο και ένα άρθρο», μάθαμε να ακούμε για την ελάφρυνση χρέους, την ποσοτική χαλάρωση, την δίκαιη ανάπτυξη, την τράπεζα των BRICS και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, ήταν και το «Πακέτο Γιουνκέρ», που κι αυτό χάθηκε στην διαδρομή της μονόδρομης κυβερνητικής επιλογής να αναζητά «ξύγκι» στα υπολείμματα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Σήμερα, δυό χρόνια μετά, ακούμε τον Υπουργό Επικρατείας, κ. Φλαμπουράρη, να μας εξηγεί ότι το «Πακέτο Γιουνκέρ» χάθηκε ανάμεσα σε άλλες προτεραιότητες του κυβερνητικού επιτελείου γιατί η αξιοποίησή του είχε την «παράλογη» απαίτηση να στηρίζεται σε βιώσιμα επιχειρηματικά σχέδια.

Κι όμως, έστω και με τους όρους της φοροεπιδρομικής αντίληψης του τρίτου μνημονίου, το «Πακέτο Γιουνκέρ» θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει σαν εργαλείο που υπό συνθήκες ασφυξίας και στραγγίσματος της ρευστότητας με ένα τραπεζικό σύστημα που δε δίνει λύσεις,  θα έδινε πολύτιμες ανάσες στην χειμαζόμενη ιδιωτική οικονομία.

Τι έπρεπε να γίνει για την αξιοποίηση του «Πακέτου Γιουνκέρ»;

Τίποτα περισσότερο, από το να εντοπιστούν οι πρωτοβουλίες που θα ήταν επιλέξιμες με βάση τους στόχους του προγράμματος. Και μάλιστα σε κρίσιμους τομείς για το μέλλον της εθνικής οικονομίας, όπως οι τομείς της έρευνας, ανάπτυξης και καινοτομίας, της ενέργειας, των ψηφιακών τεχνολογιών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των μεταφορών, του περιβάλλοντος και κοινωνικών υποδομών. Δηλαδή σε τομείς που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και του ανθρωπίνου δυναμικού της και να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον και να δώσουν διεξόδους στην απασχόληση έξω από την ομηρεία των 360 Ευρώ.

Κι έπειτα, να καταρτιστούν με την συνεργασία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα βιώσιμα επιχειρηματικά σχέδια πάνω στις επιλέξιμες δράσεις.

«Το πακέτο θα φέρει ανάπτυξη» ακούσαμε το 2015 από τον κ. Τσίπρα.

Όμως, τις τυμπανοκρουσίες του 2015 για τα 35 δις ευρώ του πακέτου, που τελικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά χρυσωμένα χάπια της «σκληρής διαπραγμάτευσης», διαδέχθηκε από νωρίς η αβελτηρία των κυβερνητικών υπηρεσιών.

Κι ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει, φτάσαμε να ακούμε το 2016 τον πρωθυπουργό να να υποδέχεται τον κ. Γιουνκέρ στην Αθήνα, δηλώνοντας ότι «αξιοποιούμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό και το πακέτο Γιούνκερ, έχοντας υποβάλει προς δανειοδότηση τα πρώτα 42 επενδυτικά έργα συνολικού ύψους 5,4 δις ευρώ».

Και οι μήνες περνούσαν και φτάσαμε στο κατώφλι του οικονομικού έτους 2017- 2018. Αποτέλεσμα μέχρι σήμερα; Mόλις 1,2 δις ευρώ έχουν απορροφηθεί.

Κατά τον κ. Φλαμπουράρη, δεν φταίει η κυβέρνηση, αλλά οι ίδιες οι προδιαγραφές του «πακέτου», που απαιτούσαν βιώσιμες δράσεις.

Ακούγοντας τις εξηγήσεις του κ. Φλαμπουράρη για την αδυναμία απορρόφησης των χρημάτων του «πακέτου Γιουνκέρ», καταλαβαίνει κανείς ότι στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται τις επενδύσεις σαν το φροντιστήριο που έκανε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Στην αντίληψη αυτή είναι σαν να απαγγέλλεις στίχους του Σααντί και σε αντάλλαγμα να περιμένεις να σου δώσουν ένα χιλιάρικο που μοιάζει με ηλιοβασίλεμα.

Facebook Comments