Το ναυάγιο στην Σαλαμίνα αποκάλυψε με τον πιο απόλυτο και τραγικό τρόπο την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να διαχειριστεί έκτακτα περιστατικά.

Από τις πρώτες στιγμές υπήρξε ανησυχία και ενδιαφέρον από τα Μ.Μ.Ε. για το θέμα. Η Κυβέρνηση δια στόματος του κυρίου Κουρουμπλή διαβεβαίωνε ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Είναι γνωστό άλλωστε ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περιέφεραν τόσα χρόνια το μονοπώλιο της ευαισθησίας που θεωρούσαν ότι είχαν σε σχέση με τα οικολογικά θέματα. Τελικά η ρύπανση έφτασε στις ακτές της Αττικής προκαλώντας οικολογική καταστροφή.

Σύμφωνα με τον Robert Paehlke η βλάβη που μπορεί να υποστεί το περιβάλλον μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως εξής:

  • Η οικολογική ζημιά
  • Οι περιβαλλοντικές απειλές για την ανθρώπινη ζωή
  • Η μη βιωσιμότητα (η εξάντληση των φυσικών πόρων από τον άνθρωπο)

Κάθε μία από τις παραπάνω μορφές βλαβών θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εγκληματικές όταν εμπλέκουν πράξεις, παραλείψεις και αποτελέσματα των οποίων την ευθύνη έχει, έστω μερικώς,  κάποιος οργανισμός.

Ερωτήματα

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά. Καταρχήν αφορούν στα αίτια του ναυαγίου. Όπως το αν ήταν αξιόπιστο το δεξαμενόπλοιο και τι έλεγχοι είχαν γίνει σε αυτό.

Ένα άλλο θέμα αφορά στα σχέδια ασφαλείας, καθώς και τα σχέδια έκτατης ανάγκης των αρμοδίων φορέων και πότε τέθηκαν σε εφαρμογή. Μια άλλη διάσταση έχει να κάνει με το αν πραγματοποιήθηκε   έγκαιρη ενημέρωση πολιτών και Δημάρχων από το Κράτος. Επίσης κρίσιμο είναι το ζήτημα των παραλείψεων.

Ο σχεδιασμός ασφαλείας έχει πέντε στάδια:

  • Σχέδιο ασφαλείας
  • Σχέδιο τρωτότητας
  • Σχέδιο επικινδυνότητας
  • Σχέδιο διαχείρισης έκτακτης ανάγκης
  • Σχέδιο αδιάλειπτης λειτουργίας και επαναφοράς στην κανονικότητα

Τα σχέδια ασφαλείας θα πρέπει να επικαιροποιούνται. Τα μέτρα έκτακτης ανάγκης εφαρμόζονται σε έκτακτα γεγονότα (όπως το συγκεκριμένο) και επίσης θα πρέπει να επικαιροποιούνται.

Όπως συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα κράτη, σε τέτοιες περιπτώσεις οφείλει το Κράτος να ενημερώνει τους πολίτες και να δοθούν οι απαραίτητες οδηγίες ώστε να  προστατευθούν. Αντίθετα με αυτό, τις τελευταίες μέρες βιώσαμε το θέατρο του  παραλόγου. Ο ένα Υπουργός τη μια μέρα διαβεβαίωνε ότι δεν πρέπει ο κόσμος να φοβάται να κάνει μπάνιο στις ακτές της Αττικής που έχουν υποστεί ρύπανση και να ψαρεύει. Την επόμενη ημέρα άλλος Υπουργός δήλωνε το αντίθετο. Τελικά το Υπουργείο Υγείας πήρε θέση και απαγόρευσε την κολύμβηση, την αλιεία και σχεδόν κάθε  δραστηριότητα στις πληγείσες περιοχές.

Οι Ευθύνες και η διάχυσή τους

Η διάχυση της ευθύνης υπήρξε πάντα ο καλύτερος τρόπος κάλυψης των αρμοδίων. Αυτό προσπάθησε να κάνει η κυβέρνηση υποστηρίζοντας μέσω μέλους της, ότι για την πετρελαιοκηλίδα ευθύνεται μεταξύ άλλων ολόκληρη η κοινωνία και ο τρόπος ζωής της. Ήταν μάλλον μια απόπειρα να πραγματοποιηθεί μια θεωρητική συζήτηση και να αποτραπεί η αναζήτηση  ευθυνών.

Γι’αυτή την οικολογική καταστροφή οι παραλείψεις είναι προφανείς. Η μόλυνση δεν περιορίστηκε όπως υποστηρίχτηκε αρχικά, ενώ οι περιοχές της Αττικής που επλήγησαν βρέθηκαν απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Οι Δημοτικές αρχές ενημερώθηκαν πολύ αργά.

Η Κυβέρνηση για μια ακόμα φορά φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Η οκνηρία της έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε το δεύτερο περιβαλλοντικό έγκλημα μέσα σε λίγες εβδομάδες, μετά από αυτό των καταστροφικών πυρκαγιών που έκαψαν χιλιάδες στρέμματα αττικού δάσους.  Ενώ τόσα χρόνια, μέλη του κόμματος επικοινωνούσαν με έμφαση τις οικολογικές τους ευαισθησίες, στη συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο που φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι η απαλλαγή τους από τυχόν κατηγορίες. Το ζητούμενο προφανώς είναι να μη χαθούν ψήφοι και να παραμείνουν στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας. Σίγουρα δεν είναι η προστασία του περιβάλλοντος. Επιλεκτικές ευαισθησίες και αποπροσανατολισμός.  Πολιτικός αμοραλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο, παρουσιάστηκαν να θέλουν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Οι ευθύνες σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο πολιτικές. Η εγκληματική συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα μόνο πράξεων αλλά και τραγικών παραλείψεων.

Facebook Comments