Ευρωεκλογολογίας συνέχεια

Δύο μήνες πριν τις Ευρωεκλογές και ο εκλογικός νόμος ακόμα μαγειρεύεται στα επιτελεία Σαμαρά. Για να λάβει μέρος σε αυτές ένα μικρό, μη συστημικό, άρα και μη χρεωκοπημένο κόμμα, πρέπει να έχει ύψος 1.90, διαστάσεις 90 – 60 – 90, ξανθά, μακριά, κυματιστά μαλλιά, πράσινα αμυγδαλωτά μάτια, να έχει γεννηθεί στις 29 Φεβρουαρίου και να το λένε Χαράλαμπο.

Όλοι εικάζουν και κανείς από τους εμπλεκόμενους (πλην των εκλογολόγων του Μαξίμου που έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι) δεν ξέρει ακόμα με βεβαιότητα πόσους υποψήφιους πρέπει να έχει κατ΄ελάχιστο και κατά μέγιστο το ευρωψηφοδέλτιο, μέχρι πόσοι σταυροί θα τίθενται επ αυτού, πόσες θα είναι οι εκλογικές περιφέρειες, αν δεν είναι ενιαία η επικράτεια,  τι παράβολο θα πληρώσουν τα κόμματα ή/ και οι υποψήφιοι.

Η ημερομηνία των Ευρωεκλογών θα συμπέσει – μάλλον – με την δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, προκειμένου να αποθαρρυνθούν οι ετεροδημότες (που δεν τους πληρώνει τα έξοδα μετακίνησης το κόμμα) να ψηφίσουν για δεύτερη φορά, με τα διόδια και τη βενζίνη να κρατιούνται εντέχνως στα ύψη.

Και ενώ ο πλανήτης καίγεται και αεροπλάνα χάνονται, ο Σαμαράς, ωσάν άλλος Χριστός, μοιράζει πλεόνασμα από πέντε άρτους και δύο ιχθύες σε ένα εκατομμύριο ιθαγενείς και προσδοκώμενους «πελάτες». Η κεντροαριστερά διαλύεται εις τα εξ’ ων συνετέθη και ανασυντίθεται «ελαίω» ανάγκης, ενώ όλα δείχνουν ότι θα αρκεστούμε και πάλι σε ρόλο θεατή, ενός στημένου παιχνιδιού για λίγους, μυημένους παίκτες (και κάποιους «Πρωταγωνιστές»).

Κατηγορούμε τον Πούτιν για «στημένο» δημοψήφισμα στην Κριμαία, ενώ έχουμε κάνει την εκλογική διαδικασία σαπουνόπερα σε επεισόδια και παίγνιο σε κλειστή λέσχη. Ποιοι τολμηροί βουλευτές θα παραιτηθούν από τη σιγουριά της έδρας τους για να μπουν στο κυνήγι του σταυρού, με έπαθλο ένα εισιτήριο για Βρυξέλλες; Ποιες μεταγραφές θα γίνουν από μικρότερα «τελειωμένα» κόμματα προς τα μεγαλύτερα «μαντριά»; Ποιοι «γάμοι ευκαιρίας» θα γίνουν μεταξύ κομμάτων στον αγώνα για την επιβίωση; Ποιος θα έχει τελικά τα απαραίτητα όπλα για να κατέβει στην αρένα; Χρήματα, εύνοια των ΜΜΕ (άρα χρήματα), λαμπερά και φρέσκα πρόσωπα ως υποψηφίους (άρα χρήματα), χορτάτους ψηφοφόρους (άρα παροχές, άρα χρήματα);

Περί σεβασμού προς την Δημοκρατία, ούτε λόγος. Περί σεβασμού προς τους πολίτες και τους μη επαγγελματίες πολιτευόμενους, ουδέποτε υπήρξε για να τον βρούμε τώρα. Περί πολυκομματισμού, πολυφωνίας, πολλαπλών επιλογών, δεν έχουν χώρο στον μικροπολιτικό μας κόσμο, όπου όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται έναντι «εύλογου» τιμήματος.

Σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, οι μικροί παίκτες, δηλαδή τα μικρά κόμματα, αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς ότι έχουν τρεις επιλογές: είτε πρέπει να πολεμήσουν ως μονομάχοι το θηρίο της πόλωσης, με όλες τις πιθανότητες εναντίον τους και με βέβαιο αποτέλεσμα την οικονομική εξάντληση, είτε να συσπειρωθούν με άλλους μικρούς βάζοντας νερό στο κρασί τους και ενώνοντας δυνάμεις και χασούρα, είτε να το βάλουν στα πόδια και να απομακρυνθούν από αυτή την αρένα, με κίνδυνο την οριστική πολιτική τους εξαφάνιση. Διότι αυτοί που θα επιλέξουν να κρυφτούν στα καταφύγια μέχρι να περάσει ο πυρηνικός τυφώνας για να επανεμφανιστούν, ξεκούραστοι για την επόμενη μάχη, των βουλευτικών εκλογών, θα βρεθούν την επομένη των Ευρωεκλογών μπροστά σε ένα σεληνιακό πολιτικό τοπίο, μη αναγνωρίσιμο.

Η μυλόπετρα της πολιτειακής κρίσης συνθλίβει τους πάντες, μικρούς και μεγαλύτερους. Είδαμε το τέλος του κραταιού ΠΑΣΟΚ, την μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας σε ΠΑΣΟΚ, την άνοδο μιας ερμαφρόδιτης Αριστεράς που θέλει σοσιαλισμό αλλά πράττει καπιταλισμό. Είδαμε να φυτρώνουν πράσινες ελιές και να αναβλύζουν σκοτεινά ποτάμια, με επαγγελματίες πολιτικούς, με ερασιτέχνες πολίτες, με ανακυκλωμένες φάτσες και καινοφανείς μεσσίες που ζούσαν ανάμεσά μας και ξαφνικά θυμήθηκαν να μην ξεχάσουν να σώσουν τη χώρα.

Παιχνίδι για γερά νεύρα, για χορτάτους και υπομονετικούς ανθρώπους. Δηλαδή για κανέναν από όσους αγωνίζονται κάθε μέρα για να πληρώσουν χαράτσια και φόρους και να φέρουν φαγητό στην οικογένεια. Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι θα καταλήξει σε λίγο και πάλι να είναι δικαίωμα των ολίγων, των προνομιούχων και των πλουσίων που έχουν χρόνο και χρήμα για να ασχοληθούν με το ακριβό αυτό σπορ. Όπως ήταν και τον 19^ο, μέχρι και το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα, πριν η ψήφος γίνει καθολικό δικαίωμα για όλους τους πολίτες. Γι αυτό και ας μην εκπλαγούμε αν ο νικητής τον Ευρωεκλογών είναι και πάλι το κόμμα της «Αποχής».